Несерыяльныя будні інтэрнаў

Каб «за­ра­біць» дып­лом, сту­дэн­ты ме­ды­цын­скіх ВНУ ву­чац­ца на год ці два больш, чым сту­дэн­ты ін­шых ВНУ. І на­ват пас­ля яго атры­ман­ня іх ча­ка­юць яшчэ адзі­нац­цаць ме­ся­цаў ін­тэр­на­ту­ры. Гэ­та як сер­ты­фі­ка­цыя дып­ло­ма, без якой вы­пуск­нік ВНУ не мае пра­ва зай­мац­ца ўра­чэб­най дзей­нас­цю. Пад­час яе пра­хо­джан­ня ўрач-ін­тэрн ужо не сту­дэнт, але яшчэ і не «зу­сім» спе­цы­я­ліст. Мы на­ве­да­лі­ся ў вёс­ку Маль­ка­ві­чы Ган­ца­віц­ка­га ра­ё­на, дзе пра­цуе ўрач-ін­тэрн Свят­ла­на Ма­ка­рэ­віч, якая сё­ле­та скон­чы­ла Гро­дзен­скі ме­ду­ні­вер­сі­тэт.

Чы­гун­ка і ўсе «вы­го­ды цы­ві­лі­за­цыі»

Ад ра­ён­на­га цэнт­ра да Маль­ка­ві­чаў пяць ра­зоў на дзень хо­дзіць цяг­нік. Да­ро­га зай­мае паў­га­дзі­ны. Але Свят­ла­на да­бі­ра­ец­ца на пра­цу яшчэ хут­чэй, бо жы­ве ў су­сед­няй вёс­цы Лю­сі­на — а гэ­та ўся­го дзе­сяць хві­лін на цяг­ні­ку. Бі­лет на пра­езд каш­туе на­шмат тан­ней, чым кві­ток у ста­ліч­ным гра­мад­скім транс­пар­це.

Да­рэ­чы, жы­ха­ры вё­сак Маль­ка­ві­чы і Лю­сі­на лі­чаць, што ім вель­мі па­шан­ца­ва­ла, бо ў іх ёсць чы­гун­ка, па якой мож­на хут­ка да­брац­ца да го­ра­да. З ін­шых жа вё­сак ра­ё­на ў Ган­ца­ві­чы ез­дзяць толь­кі аў­то­бу­сы. Та­му дзяў­чы­не вель­мі зруч­на да­бі­рац­ца да ра­ён­на­га цэнт­ра, ды і да «пар­то­ва­га» го­ра­да Ба­ра­на­ві­чы хо­дзіць пра­мы цяг­нік — а ад­туль да­е­дзеш на­ват да Ка­ра­ган­ды!

Але Свят­ла­на ез­дзіць у Ган­ца­ві­чы рэд­ка, бо і ў род­най вёс­цы ёсць «цы­ві­лі­за­цыя». У цэнт­ры Лю­сі­на на чыс­цень­кім два­ры ста­іць бе­лы цаг­ля­ны дом, ва­кол яко­га рас­туць квет­кі — тут урач-ін­тэрн жы­ве з ма­ту­ляй і ма­лод­шай сяст­рой. Зу­сім по­бач — дзве кра­мы, кам­бі­нат бы­та­во­га аб­слу­гоў­ван­ня, шко­ла, біб­лі­я­тэ­ка. У вёс­цы ёсць і ка­вяр­ня, і клуб, у якія, да­рэ­чы, на­вед­ва­юц­ца га­ра­джа­не.

Толь­кі Свят­ла­на пры­зна­ец­ца, што лепш па­чы­тае кні­гу ці па­вы­шы­вае кры­жы­кам, чым пой­дзе на дыс­ка­тэ­ку. Коль­кі ў яе пры­го­жых ра­бот! А яшчэ дзяў­чы­на да­па­ма­гае ма­ту­лі — хоць у сям'і і ня­ма вя­лі­кай гас­па­дар­кі, але ж пра­ца ў вёс­цы заў­сё­ды ёсць.

Уво­сень мож­на і па­ля­чыц­ца

У Маль­ка­ві­чах да­ро­гу ад чы­гу­нач­на­га пры­пын­ку да баль­ні­цы не за­ўва­жа­еш, бо ва­кол — ма­ляў­ні­чая пры­ро­да ды пры­го­жыя два­ры руп­лі­вых гас­па­да­роў. Двух­па­вяр­хо­вы бу­ды­нак ся­род ма­гут­ных хва­ін — вяс­ко­вая баль­ні­ца, дзе мы са Свят­ла­най да­мо­ві­лі­ся су­стрэц­ца а 14 га­дзі­не, ка­лі ў яе з'я­віц­ца тро­хі воль­на­га ча­су.

— Па­ня­дзе­лак і аў­то­рак — са­мыя цяж­кія дні, — рас­па­вя­дае ўрач-ін­тэрн. — Ра­ні­цай я ся­джу на пры­ёме ў ам­бу­ла­то­рыі, якая ў нас зна­хо­дзіц­ца на пер­шым па­вер­се, пас­ля — еду на вы­клі­кі па вёс­цы. У другой палове дня пра­цую ў ста­цы­я­на­ры на дру­гім па­вер­се: абы­хо­джу па­цы­ен­таў, гля­джу іх пры­зна­чэн­ні, ка­лі трэ­ба, ка­рэк­ці­рую, на­кі­роў­ваю на ана­лі­зы. А па се­ра­дах і пят­ні­цах — вы­езд у ін­шыя вёс­кі. У се­ра­ду ез­джу ў За­дуб'е, у пят­ні­цу — у Ліпск, але гэ­та так­са­ма пас­ля абе­ду. Во­сен­ню шмат па­цы­ен­таў, бо ле­там у лю­дзей пра­ца, хва­рэць ня­ма ка­лі, а за­раз ужо ўсё па­пры­бі­ра­лі з па­лет­каў і пры­хо­дзяць ля­чыц­ца.

Але, ня­гле­дзя­чы на тое, што ча­сам да­во­дзіц­ца цяж­ка, Свят­ла­на не шка­дуе, што ста­ла ўра­чом. Гэ­та ж бы­ла яе дзі­ця­чая ма­ра!

Пра­цы ў Свят­ла­ны кож­ны дзень шмат, бо яна — адзін урач на ўсю баль­ні­цу. Ле­там ад­сюль з'е­хаў спе­цы­я­ліст: у яго скон­чыў­ся кант­ракт... Зда­ва­ла­ся б, ва ўра­ча ў вёс­цы вя­лі­кі пра­стор для ме­ды­цын­скай прак­ты­кі, бо тут ён са­ма­стой­на пры­мае ра­шэн­ні, да та­го ж мед­ра­бот­ні­кі на вёс­цы ка­рыс­та­юц­ца асаб­лі­вай па­ва­гай! Дык ча­му ж ма­ла­дыя ўра­чы не за­трым­лі­ва­юц­ца?

— У Маль­ка­віц­кай баль­ні­цы ёсць ста­цы­я­нар, і гэ­та плюс. А ў ін­шых жа толь­кі на пры­ёме ся­дзіш, — дзе­ліц­ца сва­ім мер­ка­ван­нем урач-ін­тэрн. — Ва ўра­чоў ма­ла маг­чы­мас­цяў для ды­яг­нос­ты­кі. Ды­яг­наз ста­віц­ца толь­кі на пад­ста­ве анам­не­зу (што рас­ка­жа сам па­цы­ент) і та­го, што за­пі­са­на ў ме­ды­цын­скай карт­цы... Ха­це­ла­ся б, каб бы­ло і ўльтра­гу­ка­вое да­сле­да­ван­не, хоць гэ­та ма­ры ўсё, вя­до­ма (усмі­ха­ец­ца), апа­рат для рэнт­ге­на­гра­фіі.

У вяс­ко­вай баль­ні­цы мож­на зра­біць толь­кі са­мыя не­аб­ход­ныя ла­ба­ра­тор­ныя ана­лі­зы: кры­ві, ма­чы і глю­ко­зы кры­ві. А па аў­то­рках ад­сюль у ра­ён­ны цэнтр ез­дзіць ма­шы­на — у ра­ён­най баль­ні­цы мож­на зра­біць бія­хі­міч­ны ана­ліз кры­ві, по­тым па­тэ­ле­фа­на­ваць, каб да­ве­дац­ца пра вы­ні­кі.

Не ўсё так ве­се­ла, як у «Ін­тэр­нах»

Пра­ца ў Маль­ка­віц­кай баль­ні­цы — доб­ры во­пыт для ўра­ча-ін­тэр­на, бо тут ёсць і ам­бу­ла­то­рыя, і ста­цы­я­нар. А гэ­та дае маг­чы­масць пра­са­чыць за поў­ным цык­лам ля­чэн­ня па­цы­ен­та.

— Пры­хо­дзіць да ця­бе ча­ла­век на пры­ём — гля­дзіш па­цы­ен­та. Ка­лі ёсць не­аб­ход­насць — ад­праў­ля­еш яго ў ста­цы­я­нар. Звы­чай­на ўсе зга­джа­юц­ца, — рас­па­вя­дае Свят­ла­на. — А ча­сам су­ты­ка­еш­ся і з чымсь­ці, ча­го ра­ней не ба­чыў. Та­ды бы­вае страш­на­ва­та...

Але ж сту­дэн­там-ме­ды­кам вы­клад­чы­кі заў­сё­ды ка­жуць, што яны да­юць ім толь­кі асноў­ную ба­зу, а да­лей тыя па­він­ны са­мі раз­ві­вац­ца, нель­га ста­яць на мес­цы, бо і ме­ды­цы­на ж раз­ві­ва­ец­ца. Та­му для Свят­ла­ны ін­тэр­на­ту­ра дае но­выя ка­рыс­ныя прак­тыч­ныя на­вы­кі.

— Тое, што ра­ней вы­ву­чаў у тэ­о­рыі, ця­пер ба­чыш на прак­ты­цы. Але ж не ўсё так «кла­січ­на», як у пад­руч­ні­ках.

Ка­лі ўрач-ін­тэрн у чымсь­ці су­мня­ва­ец­ца і не зна­хо­дзіць ад­ка­заў, то мо­жа звяр­нуц­ца да свай­го ку­ра­та­ра. Свят­ла­не ён заў­сё­ды да­па­ма­гае — не тое, што док­тар Бы­каў з па­пу­ляр­на­га се­ры­я­ла «Ін­тэр­ны»! Да­рэ­чы, рэ­аль­ная пра­ца ін­тэр­наў амаль не мае ні­чо­га агуль­на­га з гэ­тым сіт­ко­мам.

— Лю­дзі, якія не звя­за­ны з ме­ды­цы­най, ка­жуць: у вас, ме­ды­каў, усё так ве­се­ла і ці­ка­ва, кож­ны дзень ней­кія гіс­то­рыі зда­ра­юц­ца. Але ў се­ры­я­ле шмат вы­ду­ма­на­га.

Маг­чы­ма, і за­ста­ну­ся

Пас­ля пра­хо­джан­ня ін­тэр­на­ту­ры Свят­ла­ну ча­кае раз­мер­ка­ван­не. Яе ма­ра здзейс­ні­ла­ся: «ад­праў­ля­юць» у Ган­ца­віц­кі ра­ён.

— Раз­мер­ка­ва­лі мя­не ў вёс­ку Раз­дзя­ла­ві­чы. Два га­ды аба­вяз­ко­вай ад­пра­цоў­кі. По­тым па­гля­дзім: маг­чы­ма, там і за­ста­ну­ся.
Ці ў Ган­ца­ві­чы па­еду: ха­це­ла­ся б быць кар­ды­ё­ла­гам. Для гэ­та­га трэ­ба бу­дзе толь­кі кур­сы скон­чыць...

Не сак­рэт, што ма­ла­дыя спе­цы­я­ліс­ты імк­нуц­ца ў га­ра­ды па вя­лі­кія за­роб­кі. Дзяў­чы­на з за­да­валь­нен­нем пры­зна­ла­ся, што яна атрым­лі­вае столь­кі ж, коль­кі і яе ка­ле­гі ў аб­лас­ных цэнт­рах.

Пас­ля на­шай раз­мо­вы Свят­ла­на «па­ля­це­ла» да па­цы­ен­таў на дру­гі па­верх: абед скон­чыў­ся... Ла­год­ны по­гляд, шчы­рая ўсмеш­ка і ўва­га да кож­на­га па­цы­ен­та — та­кім па­ві­нен быць урач, яко­му хочацца да­ве­рыць сваё зда­роўе. Ка­лі мы збі­ра­лі­ся на цяг­нік, Свят­ла­на па­кла­ла ў сум­ку пад­руч­нік па ме­ды­цы­не, якім ка­рыс­та­ец­ца на пра­цы і які чы­тае амаль кож­ны ве­чар: трэ­ба ж раз­ві­вац­ца! Яна цвёр­да вы­ра­шы­ла для ся­бе, што бу­дзе ля­чыць лю­дзей!

Юлія КІ­РЭЙ­ЧЫК, фо­та аў­та­ра.

Мінск — Ган­ца­віц­кі ра­ён — Мінск.