...З настаўнiцкай працай я развiталася даўно, 16 гадоў таму, але школа мне снiцца дагэтуль. Здаецца усё, што на ўроку чужыя, з нейкай чарговай праверкай, а ў класе шум, вучнi не слухаюць... Прачынаюся, карацей, у халодным поце...
На самой жа справе з дзецьмi ў нас былi цудоўныя адносiны. Я любiла гэтых малых чалавечкаў, а яны, трэба разумець, любiлi мяне, бо часта называлi мамай.
Дык вось, неяк на ўроку чытаем мы верш Пiмена Панчанкi пра касманаўтаў, размаўляем з вучнямi пра нашага Клiмука, пра Кавалёнка. Пытаюся:
— Дзецi, можа, якiя словы вам незразумелыя?
Маўчанне.
— Тады, — працягваю, — скажыце мне, хто такiя землякi?
Першым падымае руку Толя i кажа:
— Я ведаю! Гэта — жукi... Яны жывуць у зямлi.
Клас — у рогат.
А неяк i не да смеху нам было. Чыталi, напрыклад, верш «Слава хлебу на стале», гутарылi аб тым, якi гэта каштоўны прадукт, як ён цяжка хлебаробам даецца, як яго трэба берагчы...
— А мой тата, — хвалiцца Саша, — з хлеба дзве бутлi гарэлкi выгнаў!
Я здранцвела, разгубiлася. Пасля паўзы кажу:
— Саша, прачытай гэты верш тату, — ён зразумее, што зрабiў няправiльна.
...Цяпер у Сашы свае два сынкi. Ён добры бацька. I наогул, я радуюся, што ўсе мае вучнi сталi дастойнымi людзьмi.
Аляксандра Сарока, в. Шашкi, Стаўбцоўскi раён.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
