Цяпло брацкай свечкі

У вёс­цы Лу­ка Сто­лін­ска­га ра­ё­на за­ха­ва­ла­ся тра­ды­цыя ства­рэн­ня брац­кай свеч­кі. Жы­ха­ры вёс­кі на­пя­рэ­дад­ні Ка­ляд збі­ра­юц­ца ра­зам, каб ства­рыць вя­ліз­ныя свеч­кі, якія пас­ля ўста­наў­лі­ва­юць у царк­ве.

С­па­чат­ку ў вёс­цы збі­ра­юц­ца гро­шы на на­быц­цё вос­ку, едуць па гэ­ты воск да пча­ля­роў, а пас­ля вер­ні­кі пад спе­вы ка­ляд­ных пе­сень ства­ра­юць свеч­ку. Лю­дзі ве­раць, што па­куль яна га­рыць, — іх прось­бы бу­дуць па­чу­ты Бо­гам. А пас­ля свеч­ку ўста­наў­лі­ва­юць у Га­рад­нян­скай царк­ве, дзе яна бу­дзе га­рэць на пра­ця­гу го­да.

Два га­ды та­му май­стры ста­лі ге­ро­я­мі да­ку­мен­таль­на­га філь­ма «Брац­кая свя­ча». Фільм мож­на сва­бод­на па­гля­дзець у ін­тэр­нэ­це.

Та­кая ж свеч­ка 13 сту­дзе­ня бы­ла зроб­ле­на і ў Сто­лін­скім га­рад­скім До­ме куль­ту­ры на фес­ты­ва­лі «Ка­ляд­ная ра­дасць», на якім бы­ла ар­га­ні­за­ва­на вы­ста­ва-про­даж ра­бот са­цы­яль­ных уста­ноў, май­стар-кла­сы, кан­цэр­ты, слу­жэн­не, а са­мым яр­кім мо­ман­там фес­ты­ва­лю стаў вы­раб брац­кай свеч­кі.

Муж­чы­ны на­жа­мі і ся­кер­ка­мі сек­лі «пі­ра­гі» вос­ку, та­пі­лі яго ў га­ра­чай ва­дзе і «вы­па­рва­лі» над аг­нём, раз­мі­на­лі ру­ка­мі, а пас­ля вас­ко­вы­мі ко­са­мі апля­та­лі пад­ве­ша­ны кнот. Усё хут­ка, зла­джа­на. Гэ­так жа ху­цень­ка свеч­ка зды­ма­ец­ца, і яе па­чы­на­юць ка­таць: на­па­чат­ку ру­ка­мі, а пас­ля і дош­кай. Не­вя­лі­кія трэ­шчы­ны за­маз­ва­юц­ца ка­ва­лач­кам вос­ку. І вось яна га­то­ва. Пад по­зір­ка­мі шмат­лі­кіх гле­да­чоў яе вы­но­сяць да іко­ны Ма­не­фы Го­мель­скай. Свеч­ку асвя­ціў ай­цец Сер­гій Плат­ніц­кі. Яна бу­дзе ўста­ноў­ле­на ў кап­лі­цы (што пла­ну­юць па­бу­да­ваць у блі­жэй­шы час) гэ­тай свя­той у Сто­лі­не. А па­куль свеч­ка за­хоў­ва­ец­ца ў царк­ве вёс­кі Ад­вер­жы­чы.

Тац­ця­на СЕ­ГЕН. Фо­та аў­та­ра.