У самым канцы мінулага года футбольны клуб «Дынама-Мінск» зрабіў сваім прыхільнікам навагодні падарунак — абвясціў імя новага трэнера. Выбар «бела-сініх» не на жарт скалыхнуў спартыўную грамадскасць: на пасаду глаўкама запрасілі Уладзіміра Жураўля, які апошнія чатыры гады ўзначальваў салігорскі «Шахцёр». Адны футбольныя эксперты здзіўляліся і адкрыта казалі, што не разумеюць падобнага рашэння, іншыя зацікаўлена адзначалі, што гэта па меншай меры смелы крок, які можа даць плён. Меркаванні могуць быць рознымі, але факт застаецца фактам: сезон-2014 «дынамаўцы» сустрэнуць з новым настаўнікам. Карэспандэнт «Алімпійца» пабываў на адной з першых трэніровак «бела-сініх» і задаў некалькі пытанняў новаму глаўкаму «Дынама».
Трэніроўка зацягваецца, пасля адпачынку футбалісты не супраць папрацаваць на полі трошкі больш, чым звычайна. Пасля «замінкі» спартсмены пакідаюць пляцоўку, настаўнік праводзіць сваіх падапечных, а пасля ўзнімаецца на самы верх трыбуны футбольнага манежа. Знешне Уладзімір Іванавіч робіць уражанне спакойнага, разважлівага чалавека, магчыма, занадта сур'ёзнага... Але гэта сур'ёзнасць — хутчэй, моцная канцэнтрацыя на працы і агульная дысцыплінаванасць. Задаю першае пытанне, і гэтая здагадка адразу пацвярджаецца.
— Новы год, Раство... Пасля зімовых свят цяжка вяртацца да працоўнага працэсу?
— Дык не ўпершыню. Прызвычаіліся ўжо, — здзіўлена вымаўляе Уладзімір Іванавіч. — Святы святамі, а праца ёсць праца. Рыхтаваліся да выхаду з адпачынку, надзённых спраў хапала. У футболе арганізацыйных момантаў заўжды шмат, нягледзячы на выхадныя, канікулы і святы.
— І як праходзяць першыя трэніроўкі?
— Хлопцы радуюць. З адпачынку вярнуліся ў выдатным настроі, відаць, што ёсць жаданне працаваць, трэніроўкі — эмацыянальныя, праходзяць на пад'ёме. Пакуль уражанні добрыя.
— Гэта датычыцца і навічкоў?
— Безумоўна. Абноўлены трэнерскі штаб знаёміцца і з легіянерамі — Дыямандэ, Бангурам, і з хлопцамі, якія знаходзяцца ў камандзе даўжэй. Галоўнае, што ўсе стараюцца, выконваюць той аб'ём працы, які мы прапаноўваем. Ніякіх нараканняў няма.
— Тое, што «Дынама» — клуб з вялікай гісторыяй і саліднымі традыцыямі, дадае адказнасці ці, наадварот, усяляе ўпэўненасць?
— Трэба дакладна раздзяляць паняцці «страх» і «адказнасць». Адказнасць, якая гняце, — гэта ўжо страх. А ў справах страх не можа быць памочнікам. Безумоўна, вярнуцца ў родны клуб, дзе ты правёў лепшыя гады як гулец, ужо ў якасці трэнера — вялікая адказнасць. І я гэта ўсведамляю і прымаю. А калі чалавек гэта разумее, далей застаецца толькі дзейнічаць, і цяжкая праца абавязкова дасць плён.
— А якія ўспаміны з дзяцінства ў вас звязаны з дынамаўскай камандай?
— Гэта далёкія часы, яшчэ пачатак 1980-х гадоў... Трэніраваўся ў мазырскай дзіцяча-юнацкай школе, у Анатоля Дзергачова. І ў нас сярод хлопцаў было дакладнае раздзяленне на «дынамаўцаў» і «спартакаўцаў». Вядома, аўтарытэт «Спартака» сярод аматараў футбола тады быў значна большым. Але нават і ў меншасці мы абаранялі гонар любімай каманды: апраналі сіне-белую форму і ўсім казалі: «Мы — за «Дынама»!»
— Цяпер у «Дынама» самая вялікая фанацкая суполка ў Беларусі...
— Сапраўды так. Важна памятаць, што перш за ўсё каманда гуляе ў футбол дзеля сваіх прыхільнікаў, а не дзеля саміх сябе. І менавіта фанаты — самыя строгія суддзі. Многія з іх добра разбіраюцца ў футболе, выдатна арыентуюцца ў сучасных тэндэнцыях, і проста паказваць неблагія вынікі — гэтага ўжо недастаткова. Цяпер у балельшчыкаў ёсць магчымасць назіраць за лепшымі клубамі свету, глядзець гульні прэстыжных еўрапейскіх чэмпіянатаў. Акрамя вынікаў, у іх ёсць вялікае жаданне бачыць прыгожы футбол — змястоўны, з самааддачай, каб было відавочна, што спартсмены абараняюць гонар сваёй каманды ў любых умовах — спрыяльных ці не.
— Назіраючы за прынцыповым супрацьстаяннем «Дынама» і «Шахцёра» ў мінулым сезоне, звярталі ўвагу на тое, як змянілася за апошнія часы ваша цяперашняя каманда?
— Магу толькі сказаць, што пры падрыхтоўцы да матчаў мы дасканала вывучаем усе беларускія каманды. «Дынама» — адна з тых дружын, якая магла гуляць з «гарнякамі» з пазіцыі сілы. Гэта моцная каманда, якая патрабуе да сябе павагі. І мы заўсёды ўлічвалі гэта пры падрыхтоўцы.
— Пераезд з Салігорска ў Мінск, напэўна, дазволіў вам больш часу праводзіць з сям'ёй?
— Чамусьці існуе такое меркаванне, што калі ты дома, то абавязкова побач з сям'ёй. Трэнерская праца — няпростая... Калі ты хочаш чагосьці дасягнуць, трэба ўмець чымсьці ахвяраваць. Ідэальных умоў ніколі не было і не будзе. У мяне няма такога стаўлення: маўляў, я дома, а праца пад бокам і нікуды не ўцячэ. Паверце: тое, што я цяпер у Мінску, у гэтым няма нейкага вялікага бонуса. Ёсць свае плюсы і мінусы... як заўсёды.
— Застаецца час на выхаванне дзяцей?
— Шчыра кажучы, не так шмат, як хацелася б. У мяне сын і дачка. Сын ужо дарослы, самастойны чалавек. А вось дачцэ толькі шэсць гадоў. Залаты ўзрост... Цікава назіраць, як маленькі чалавечак расце, сталее. Безумоўна, стараюся праводзіць з ёй час, удзельнічаю амаль што ва ўсіх гульнях — разам малюем, штосьці лепім. Усё, што цікава ёй, цікава і мне. Хутка ў школу, вельмі спадзяюся, што ў мяне атрымаецца адвесці дачку ў першы клас.
— Ведаю, што вы любіце рыбачыць...
— Так. Цудоўнае хобі! Але зноў-такі не заўсёды хапае часу. За мінулы год, напэўна, два разы толькі выбіраўся. Для мяне гэта выдатны спосаб баўлення часу, калі можна пасядзець у цішыні і спакоі, падумаць, паразважаць. Сам улоў не так важны. Хаця і тут ёсць пэўны спартыўны інтарэс. Але на першы план усё ж такі выходзіць менавіта магчымасць пабыць сам-насам з сабой і прыродай.
— Напэўна, настальгіруеце... Ці вы прывыклі жыць, гледзячы толькі ў будучыню?
— Пра гэта ёсць выдатны выраз: «Нельга жыць без мінулага, але і ў мінулым жыць нельга». Той, хто затрымаўся ва ўчарашнім дні, рызыкуе застацца там назаўсёды. Разам з тым, тое, што прайшло, нельга забываць. Бо гэта і важныя ўспаміны, і жыццёвы досвед — карацей, усё тое, што робіць нас асобамі. Але жыць усё ж такі трэба дзеля будучыні.
Дарына ЗАПОЛЬСКАЯ.
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.