Колькасць наркаманаў расце. І не трэба думаць, што гэта «не нашы дзеці»
У мінулыя гады і цяпер з нагоды выпускных вечароў каля школ загадамі выканкамаў забараняецца продаж спіртнога.
Апошнім часам патрэбны іншыя захады, бо становішча ўжо нашмат сур'ёзней. Да школ, апранутыя як на свята, нахабна падыходзяць маладыя, упэўненыя ў сабе асобы. І прапануюць яны не віно альбо гарэлку, а так званыя курыльныя сумесі.
Днямі сустрэў знаёмага ў змрочным стане.
— Пляменніка пахаваў, — адказаў ён на маё пытанне. — І вось што жахліва: таму было толькі дваццаць пяць гадоў, метр дзевяноста, спартсмен, не піў і не курыў».
— І што здарылася? — пацікавіўся я.
— Пайшоў да сваёй каханкі, і тая прапанавала яму так званую «марку». Паспытаць — што гэта за рэч. Сама не рызыкнула, а яму ўпхнула. Слабо, маўляў? Ну той і пачаставаўся. Праз паўгадзіны — кома. А праз месяц — у магілу.
На пахаванні тая «сяброўка» плакала і рвала на сабе валасы. Але ж былога не вернеш…
Наркаманія і ўвогуле наркатрафік, мутная плынь якога з небывалай сілай закранула ўвесь Стары і Новы свет, дасягнула Беларусі. Да вядомых опіумных наркотыкаў далучаюцца куды больш небяспечныя «маркі» і «спайсы». Гэтыя звышмоцныя псіхатропныя рэчывы прасочваюцца да нас з‑за мяжы. Краіна ў апошні час літаральная агаломшана хваляй самазабойстваў, забойстваў і псіхічных вар'яцтваў, шаленстваў на гэтай глебе.
Паклаў пад язык такую «марку», альбо выкурыў «касячок» — і пайшоў у акно праз шкло з дзясятага паверха сам ці за кампанію з сяброўкай. Пасля першай спробы знаёмства са «спайсам» падлеткі часта адразу адпраўляюцца ў знакамітую псіхбальніцу ў Навінках. З перспектывай ужо ніколі не вярнуцца да нармальнага стану.
У знакамітай фантастычный аповесці братоў Стругацкіх «Слімак на схіле» — на маю думку, аднаго з лепшых фантастычных твораў мінулага стагоддзя, — апісана сітуацыя, калі ахвяра катастрофы, герой па мянушцы Маўчун, які пакутуе на амнезію, трапляе ў невядомы свет, у чужую цывілізацыю. Там з лесу да абарыгенаў прыходзяць мерцвякі — біяробаты, мэта якіх — выкрадаць жанчын. «Маўчун!» — адразу клічуць мясцовыя, і той выцягвае з‑за пазухі скальпель і распраўляецца з біяробатамі.
Прыкладна тое ж здзейсніў нядаўна ў дачыненні да свайго сябра-наркамана адзін са спажыўцоў «спайсу» (разам курылі) — распаласаваў нажом, каб пацікавіцца, ці не з'яўляецца той біяробатам. А потым і сябе заадно праверыў, зрабіўшы сэпуку (ці харакіры) — вываліў свае вантробы з жывата і пачаў іх разглядваць.
Каля бальніц цяпер нярэдка можна сустрэць малалетак, якія просяць грошай, — гэта наркаманы.
— Дзядзечка (цётачка)! Дайце колькі грошай — галадаю!
Яны ўцякаюць цераз плот з наркалагічных аддзяленняў, жабруюць, каб набыць дозу, а потым — зноў у бальніцу.
Трагедыя ў тым, што ў такіх падлеткаў залежнасць ад наркотыкаў ужо сфарміравалася, і фінал прагназуецца аднолькавы: перадазіроўка — і ў лепшы свет…
Іх выратаванне нельга ўскладаць толькі на бацькоў, бо гэта не мае сэнсу ў большасці выпадкаў.
Знаёмы ўрач саджаў сына на ланцуг і прычэпліваў да радыятара наручнікамі. Не дапамагло. Вызвалены праз месяц, ён адразу загінуў ад перадазіроўкі.
Летась на адным з тэлефорумаў праваслаўны святар П. Смірноў прапанаваў «бамбіць опіумныя плантацыі Афганістана».
Вядома, што наркатрафік лабіруюць шматлікія міжнародныя структуры, і такі метад наўрад ці знойдзе падтрымку. Але бясконца здзіўляе тое, што чалавецтва засвоіла космас, здзейсніла неверагоднае — палёты на Месяц, а вось пакараць па максімуме пастаўшчыкоў і распаўсюджвальнікаў «спайсаў» ды «марак» — усё яшчэ слабо. Быццам не бачаць, што робіцца пад носам, не могуць даць ім рады. У шмат якіх краінах свету, тым не менш, за распаўсюджванне і гандаль «наркатой» выносяць прысуды ад вельмі працяглых тэрмінаў зняволення да смяротных. У Кітаі, Сінгапуры, Іране і многіх іншых краінах. Гэтак жа, як, скажам, за педафілію і г. д.
Парламент нашай краіны абяцае ўдасканаліць заканадаўства супраць наркатрафіку ў больш жорсткім кірунку. Даўно трэба. Па сведчаннях супрацоўнікаў аддзелаў па барацьбе з наркаманіяй, амаль у кожным шматкватэрным доме ў гарадах краіны ўжо ёсць адна-дзве кватэры, дзе гандлююць наркотыкамі ці ўжываюць іх. У выніку небяспека распаўсюджваецца не толькі на гэты дом, але і на ўвесь раён.
Кожны з нас сутыкаецца з уплывам наркаманіі на наша жыццё. Неяк незаўважна яна ўвайшла ў нашу паўсядзённасць. Хто з нас не сустракаў маладых людзей з дзіўным позіркам і неадэкватнымі паводзінамі? Мы пакуль яшчэ не асэнсоўваем да канца ўсёй небяспекі такіх сустрэч…
У барацьбу супраць наркаманіі павінны актыўна ўключыцца прадстаўнікі мастацтва, літаратуры, кіно. А нашай цэнзуры варта крыху змяніць кірунак і больш увагі надаваць абмежаванню трансляцыі стужак для маладзёжнай аўдыторыі, у якіх відавочна (ці скрыта!) укараняецца ў падсвядомасць спосаб жыцця, неразрыўна звязаны з наркотыкамі і алкаголем.
Безумоўна, варта спяшацца. Колькасць наркаманаў расце. І не трэба думаць, што гэта «не нашы дзеці». І не варта цырымоніцца і азірацца на славутую паліткарэктнасць.
Наркадылеры павінны атрымліваць самыя жорсткія пакаранні — аж да смяротнага. Як-небудзь перажывём істэрычны віск лібералаў і іх агентаў уплыву.
Падзеі нядаўніх дзён гавораць самі за сябе: нават Еўропа пачынае абуджацца ад левых ідэй. Таму сведчаць, напрыклад, падзеі ў Францыі, дзе левыя губляюць уладу, а ў шматлікіх гарадах выбаршчыкі галасуюць за правы сектар і яго лідара — Марын Ле Пэн.
Таксама сур'ёзна падыходзяць апошнім часам да гэтай надзвычай актуальнай праблемы ў Швейцарыі, Вугоршчыне, Фінляндыі.
Мяркую, і беларусы, калі прымуць адэкватныя меры супраць славутага лібералізму і мультыкультуралізму і іх наступстваў, прымусяць толькі паважаць сябе. Інакш любую краіну можна захапіць і знішчыць яе этнічны рэсурс не танкамі і самалётамі ды ўводам вайскоўцаў. Можна проста навадніць якімі дробненькімі «маркамі» — амаль без вагі, якія неабдумана кладуцца дурнямі пад язык. Над гэтым і варта задумацца. І неадкладна дзейнічаць.
Калі праваахоўнікі ведаюць, з‑за якіх межаў да нас плывуць наркотыкі, чаму не прымаюць адпаведныя меры?
Міліцыя павінна дзейнічаць на апярэджанне, але гэта ім дазволяць зрабіць больш дасканалыя законы. Урэшце саміх наркаманаў варта затрымліваць тут жа ў прытонах і прымяняць да іх жорсткія меры пакарання.
«Пара!» — як казалі ў крытычных сітуацыях старажытныя героі Уладзіміра Караткевіча, узятыя, дарэчы, з рэальных гістарычных падзей.
І нам — пара!
Юры СТАНКЕВІЧ .
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.