«Не сы­хо­джу са сцэ­ны ў раз­га­ры шоу»

Пос­пех спа­да­рож­ні­чае ры­зы­коў­ным і та­ле­на­ві­тым. Та­кім, як Ва­ле­рыя Са­доў­ская — пе­ра­мож­ца тэ­ле­пра­ек­та АНТ «Ака­дэ­мія та­лен­таў. Трэ­ці курс». Яна за­яві­ла пра ся­бе на ўсю кра­і­ну, вый­гра­ла гра­шо­вы прыз для пра­цы над сва­ім пер­шым аль­бо­мам і шанц су­пра­цоў­ні­чаць з Ле­а­ні­дам Шы­ры­ным. Мы су­стрэ­лі­ся з гэ­тым твор­чым тан­дэ­мам, каб да­ве­дац­ца больш пра но­вую над­зею бе­ла­рус­кай эст­ра­ды...

— Ва­ле­рыя, вы ад­кры­ва­лі му­зыч­ны фес­ты­валь «Мост». Якія ўра­жан­ні?

В. С.: Пас­ля фес­ты­ва­лю я дні ча­ты­ры яшчэ ха­дзі­ла ў ста­не эй­фа­рыі. Та­му што ў та­кой па­дзеі ўдзель­ні­ча­ла ўпер­шы­ню і ма­гу ска­заць, атры­ма­ла вя­лі­кі во­пыт. Яшчэ я прос­та вель­мі люб­лю Джо­на Нью­ма­на, та­му з аса­ло­дай па­бы­ла на яго вы­ступ­лен­ні. На­огул я змаг­ла па­гля­дзець, як ар­тыс­ты пра­цу­юць на сцэ­не жыў­цом. І гэ­та, без­умоў­на, па­кі­дае моц­нае ўра­жан­не.

— З пе­ра­мо­гай на «Ака­дэ­міі та­лен­таў» ужо звык­лі­ся?

В. С.: У мя­не мно­гія ці­ка­вяц­ца, маў­ляў, вый­граць, на­пэў­на, бы­ло не­рэ­аль­на? А я іш­ла да гэ­тай мэ­ты, хоць і без уся­ля­кіх ду­мак пра пе­ра­мо­гу. Ця­пер жа ра­зу­мею: клас­на, што скла­ла­ся ме­на­ві­та так. Трэ­ба ру­хац­ца да­лей. Спа­дзя­ю­ся, гэ­ты крок да­па­мо­жа мне ў да­лей­шым.

— Да «Ака­дэ­міі та­лен­таў» вы бы­лі ўдзель­ні­цай «Спя­ва­ю­чых га­ра­доў». Во­пыт, на­бы­ты там, да­па­ма­гаў?

В. С.: Гэта быў пер­шы раз, ка­лі я апы­ну­ла­ся на сцэ­не ў якас­ці ва­ка­ліст­кі. Да гэ­та­га дзе­сяць га­доў вы­хо­дзі­ла на яе іг­раць на пі­я­ні­на, але гэ­та зу­сім ін­шае. Спя­ваць на сцэ­не ку­ды больш ад­каз­на. Па­лац Рэс­пуб­лі­кі, вя­лі­кая за­ла і на­ват рэ­пе­ты­цыі пе­рад вы­ступ­лен­нем не ўра­та­ва­лі ад шо­ку, ка­лі апы­ну­ла­ся на сцэ­не. Ад­рэ­на­лін прос­та за­шкаль­ваў! Та­му, маг­чы­ма, і не дай­шла да фі­на­лу. Не ма­гу ска­заць, што прый­шла пас­ля пра­ек­та за­гар­та­ва­най у «Ака­дэ­мію та­лен­таў», але ўжо з во­пы­там дак­лад­на.

— Ле­а­нід, ска­жы­це, што да­па­маг­ло раз­гле­дзець у Ле­ры та­лент?

Л. Ш.: Як ні дзіў­на тое пра­гу­чыць, але ра­зу­мен­не бы­ло з мо­ман­ту на­шай пер­шай су­стрэ­чы за ку­лі­са­мі. Мно­гае зра­зу­меў па вы­ступ­лен­ні, ад­нак заў­сё­ды ж важ­на да­ве­дац­ца, што за ча­ла­век пе­рад та­бой і якія яго па­мкнен­ні. Ва­ле­рыя агу­чы­ла яшчэ ней­кія свае пра­па­но­вы і роз­ныя на­пра­цоў­кі. Той факт, што дзяў­чы­на пе­ра­ма­га­ла ў кон­кур­сах пі­я­ніс­таў, для мя­не быў свед­чан­нем та­го, што яна ўмее тры­маць у га­ла­ве ад­ра­зу шмат кам­па­не­нтаў (а то, бы­вае, па­мя­тае ча­ла­век пра но­ты, а за­бы­вае пра ды­хан­не ці яшчэ неш­та). Трэ­ба ж пар­тыю «тры­маць» да кан­ца. І Ле­ра да­ла мне ўсе пад­ста­вы мер­ка­ваць, што яна ўмее ўсё тры­маць пад кант­ро­лем. Пас­ля на­шых су­стрэч на рэ­пе­ты­цы­ях ста­ла яс­на, што дзяў­чы­на мо­жа ў вы­ра­шаль­ны мо­мант са­брац­ца і вы­ка­наць ра­бо­ту.

— Як вам пра­цу­ец­ца ра­зам?

В. С.: Мне па­да­ба­ец­ца пра­ца­ваць з Ле­а­ні­дам Ле­а­ні­да­ві­чам, та­му што ўсе ідэі, якія пра­па­ноў­ва­ем я аль­бо ён, мы аб­мяр­коў­ва­ем, спра­бу­ю­чы знай­сці ней­кі кан­сэн­сус. Ня­ма та­ко­га, ка­лі нех­та адзін гне сваю лі­нію. А ў вы­пад­ку, дзе да не­ча­га я яшчэ не дай­шла сва­ім ро­зу­мам, заў­сё­ды ма­гу раз­ліч­ваць на слуш­ную па­ра­ду.

Л. Ш.: У нас на­ват пры спрэч­ках усе су­стрэ­чы ра­дас­ныя. Мож­на мець роз­ныя по­гля­ды на неш­та, але па­він­на пры­сут­ні­чаць ча­ла­ве­чая ад­каз­насць, якая ў нас ёсць.

— У ва­шай пес­ні «Тэр­мі­на­лы» ёсць ра­док «Не сы­хо­дзяць са сцэ­ны ў раз­га­ры шоу». На­коль­кі яна ад­люст­роў­вае ва­ша стаў­лен­не да жыц­ця?

В. С.: Пас­ля та­го вы­пад­ку, ка­лі на «Ака­дэ­міі та­лен­таў» у мя­не пра­паў го­лас, гэ­тыя сло­вы пе­ра­да­юць мно­гія мае пе­ра­жы­ван­ні. Го­лас знік, і я па­ча­ла ду­маць, а ці вар­та пра­цяг­ваць да­лей. Па­ча­ла ра­іц­ца з Ле­а­ні­дам Ле­а­ні­да­ві­чам, ка­ман­дай тэ­ле­ка­на­ла АНТ. І ў вы­ні­ку вы­ра­шы­ла ры­зык­нуць, бо, як той ка­заў, хто не ры­зы­куе, той не п'е шам­пан­ска­га... За­ста­ла­ся і па­ста­ра­ла­ся браць пуб­лі­ку ўжо не го­ла­сам, а эмо­цы­я­мі. І та­ды гэ­тыя сло­вы ста­лі ма­ім дэ­ві­зам.

— Вас мож­на ха­рак­та­ры­за­ваць як «бай­ца»?

В.С.: Шчы­ра ка­жу­чы, не ма­гу так ска­заць пра ся­бе. Але з са­ма­га дзя­цін­ства, ка­лі ў ма­ім жыц­ці па­ча­лі­ся роз­ныя кон­кур­сы, баць­кі пры­ву­ча­лі мя­не, што трэ­ба быць пер­шай. Та­му заў­сё­ды на­стро­е­на так, што дру­гое мес­ца горш за трэ­цяе...

Л.Ш.: Баць­кі вы­хоў­ва­юць ха­рак­тар, та­му мне бы­ло вель­мі важ­на, каб у вы­пад­ку з Ле­рай на­шы по­гля­ды на яе да­лей­шае раз­віц­цё су­па­да­лі з іх ба­чан­нем. І мы прак­тыч­на знай­шлі агуль­ную мо­ву. Трэ­ба ве­даць мо­ман­ты, ка­лі ты па­ві­нен быць пер­шым, а ка­лі вар­та пе­ра­ча­каць, каб по­тым за­стац­ца ў вый­гры­шы. Жыц­цё не па­він­на за­ле­жаць ад фар­маль­ных пе­ра­мог.

— Рас­ка­жы­це пра сваё мі­ну­лае пі­я­ніст­кі...

В. С.: Па­ча­ло­ся ўсё з та­го, што я, як і мно­гія звы­чай­ныя дзе­ці, пай­шла ў му­зыч­ную шко­лу. Вы­бра­ла фар­тэ­пі­я­на. І мая вы­клад­чы­ца па спе­цы­яль­нас­ці да­ла мне са­мую вя­лі­кую ба­зу, без якой я сён­ня, маг­чы­ма, і не зай­ма­ла­ся б му­зы­кай. За­ня­ткам ад­да­ва­ла па сем га­дзін у дзень. Па­бы­ва­ла на мно­гіх рэс­пуб­лі­кан­скіх і між­на­род­ных кон­кур­сах. Дзя­ку­ю­чы іг­ры на ін­стру­мен­це я зра­зу­ме­ла, што го­лас так­са­ма з'яў­ля­ец­ца ін­стру­мен­там. І па­ча­ла зай­мац­ца ва­ка­лам.

— Вы га­то­выя да та­го, што прый­дзец­ца су­мя­шчаць ву­чо­бу ў лінг­віс­тыч­ным уні­вер­сі­тэ­це з жыц­цём на сцэ­не?

В. С.: Ка­лі па­ча­ла­ся «Ака­дэ­мія та­лен­таў», то я кры­ху па­ні­ка­ва­ла. Пер­шы курс, а рап­там на­огул «вы­ле­чу»? Ад­нак пас­ля раз­мо­вы з дэ­ка­нам ад­чу­ла пад­трым­ку і ра­зу­мен­не. У нас на­огул шмат твор­чых лю­дзей ву­чыц­ца ў лінг­віс­тыч­ным. Пад­час «Ака­дэ­міі» мне ўда­ва­ла­ся і ў ву­чо­бе не ад­ста­ваць, та­му, спа­дзя­ю­ся, усё і на­да­лей бу­дзе атрым­лі­вац­ца.

— У якіх кон­кур­сах яшчэ ха­це­лі б паў­дзель­ні­чаць?

В. С.: Менш за ўсё мне ха­це­ла­ся б стаць ар­тыст­кай, якую ве­да­юць толь­кі, на­прык­лад, па «Но­вай хва­лі» аль­бо «Го­ла­се». Па­ві­нен быць ба­гаж зроб­ле­на­га, а не толь­кі пе­ра­мо­гі ў кон­кур­сах. Са­мае ці­ка­вае, што па­пу­ляр­ны­мі час­та ста­но­вяц­ца ме­на­ві­та ўдзель­ні­кі, а пе­ра­мож­цы, бы­вае, зні­ка­юць са сцэ­ны.

Л. Ш.: Я ду­маю, што ёсць час кон­кур­саў і час для ства­рэн­ня свай­го пра­дук­ту. Спра­ва ў тым, як ацэнь­вае ця­бе пра­фе­сій­нае акру­жэн­не, твая аў­ды­то­рыя і ты сам. Кон­курс — зна­чыць ду­маць пра ся­бе, а рэ­пер­ту­ар — пра ся­бе і пра гле­да­ча. Бы­вае, зма­ган­ні пры­но­сяць плён, а зда­ра­ец­ца, ты прос­та тра­ціш свой час.

— Што па­жа­да­лі б тым, хто, як і вы, жа­дае па­ка­рыць сцэ­ну?

В. С.: Ка­лі ўзяць мой не­вя­лі­кі во­пыт, то доб­ра да­па­ма­гае спро­ба за­пі­саць ней­кі ка­вер. Тым са­мым па­гля­дзець ха­ця б на рэ­ак­цыю сва­іх сяб­роў на ва­шы спе­вы. Ад­нак, гэ­та ўсё роў­на не па­каз­чык та­го, ці вар­та вам зай­мац­ца му­зы­кай, бо ўсё пры­хо­дзіць з ча­сам. Мож­на і на ней­кім прэ­стыж­ным кон­кур­се за­явіць пра ся­бе, але не зло­ўжы­вай­це та­кой так­ты­кай.

Л. Ш.: Га­лоў­нае — стаць ча­ла­ве­кам, які ад­люст­роў­вае свой час, і знай­сці сло­вы, каб рас­па­вес­ці пра сваё ба­чан­не яго.

Але­на ДРАП­КО.