Вось такая «закаханка»...

«Мой 6-га­до­вы сын час­та здзіў­ляе мя­не сва­і­мі вы­каз­ван­ня­мі. Вось ня­даў­на за­ўва­жыў, што я час­та за­трым­лі­ваю по­зірк на пры­го­жых жан­чы­нах, ка­лі ідзём з ім, на­прык­лад, у шко­лу... Ну, як яму рас­тлу­ма­чыць, што ка­лі з яго ма­май ра­зам не жы­веш, дык між­во­лі бу­дзеш «пус­каць слін­кі», уба­чыў­шы пры­га­жосць?..

У чар­го­вы раз, ка­лі я ўба­чыў строй­ны цуд з доў­гі­мі на­га­мі, Лё­ша зноў зра­біў мне за­ўва­гу: маў­ляў, та­та не гля­дзі так на гэ­тую цё­цю, інакш... за­хва­рэ­еш.

«І на што?» — з ці­ка­вас­цю за­пы­таў я. — «На «за­ка­хан­ку!!!» — ад­ка­заў ён.

Па­пра­сіў сы­на апі­саць сімп­то­мы ра­ней не­вя­до­май на­ву­цы хва­ро­бы. Па­вод­ле яго слоў, пры за­ка­хан­цы «пры­га­жу­ня спа­чат­ку ся­дзіць на тва­ёй шыі, а по­тым зваль­ва­ец­ца, а ты пла­чаш, шка­ду­еш і... шу­ка­еш са­бе но­вую...» Пры­клад­на та­кое ён вы­даў. Ка­лі з дзі­ця­чай мо­вы «пе­ра­клас­ці» на да­рос­лую, дык ён раз­ва­жае, як пра­фе­сій­ны псі­ха­тэ­ра­пеўт. Вя­до­ма ж, па­чуц­ці мо­гуць пры­вес­ці да роз­ных не­прад­ка­заль­ных вы­ні­каў. Ды і на­са­мрэч, мно­гія жан­чы­ны, ка­лі ад­чу­ва­юць, што муж­чы­на на іх «пад­сеў», са­дзяц­ца на шыю...

Як ні дзіў­на, ме­на­ві­та «дзя­ку­ю­чы» сы­ну я пе­ра­жыў ня­даў­на ўсклад­нен­ні гэ­тай са­май «за­ка­хан­кі»... Па­чаў ва­дзіць ма­ло­га ў тан­ца­валь­ны гур­ток, і там мне вель­мі спа­да­ба­ла­ся ма­ма ад­на­го з хлоп­чы­каў. Не бу­ду апіс­ваць пад­ра­бяз­нас­ці, але хут­ка да­ве­даў­ся, што яна не за­му­жам. Ка­лі ў пер­шы раз за­пра­сіў яе ў ка­вяр­ню, ад­ра­зу па­га­дзі­ла­ся. Час прай­шоў хут­ка. Гу­та­ры­лі мы, як па­да­ло­ся, шчы­ра. Я ёй — пра ся­бе (пра тое, што з жон­кай не жы­ву), яна — пра тое, што два ра­зы бы­ла за­му­жам, а ця­пер — сва­бод­ная... Мне вель­мі ім­па­на­ва­ла, што яна па аду­ка­цыі ды­ры­жор. Праў­да, пра­цуе сак­ра­тар­кай у на­ву­чаль­най уста­но­ве. Але збі­ра­ец­ца па­сту­паць у ВНУ, каб ву­чыц­ца на псі­хо­ла­га. Га­ва­рыць з ёю бы­ло ці­ка­ва. Мне па­да­ло­ся, што ў нас шмат агуль­на­га... Уве­ча­ры па­тэ­ле­фа­на­ваў... І на на­ступ­ны ве­чар... Знай­шоў яе пер­са­наль­ныя ста­рон­кі ў са­цы­яль­ных сет­ках, пра­па­на­ваў сяб­ра­ваць. Зноў спат­кан­не... Я на­столь­кі за­хва­рэў на «за­ка­хан­ку», што пры­свя­ціў сва­ёй жан­чы­не верш:

Так хо­чет­ся, что­бы минуты ожидания

Тянулись доль­ше, чем обыч­но.

Та­кое стран­ное «свидание».

Всё до смеш­но­го, непривычно... (Ну і г.д.)

Пе­рад чар­го­вым «па­хо­дам» у ка­вяр­ню сціп­ла ўру­чыў ёй паэ­тыч­нае па­слан­не. Ёй, па­да­ло­ся, бы­ло пры­ем­на...

На­пру­гу ў ста­сун­ках ад­чуў пас­ля та­го, як шмат ра­зоў ёй тэ­ле­фа­на­ваў, каб да­мо­віц­ца аб су­стрэ­чы, а яна не пе­ра­звонь­ва­ла. Ка­лі ж на­рэш­це ад­ка­за­ла, то рас­тлу­ма­чы­ла, што «ні­ко­му не пе­ра­звонь­вае, бо гэ­та яе прын­цып». А мне ж вель­мі ха­це­ла­ся прос­та па­чуць яе го­лас. За­пы­таў «у лоб»: «Ці па­да­ба­ю­ся та­бе? «Так», — па­чуў у ад­каз. Да­мо­ві­лі­ся сха­дзіць ра­зам у тэ­атр... ды так і не сха­дзі­лі. Спа­чат­ку гэ­та­му пе­ра­шка­джа­ла хва­ро­ба ма­ёй Му­зы — яна пра­сту­дзі­ла­ся і ні­як не маг­ла вы­ле­чыц­ца (пры гэ­тым ча­мусь­ці ва­дзі­ла на за­ня­ткі сы­на). Да­рэ­чы, мая пра­па­но­ва на­ве­даць яе і пе­ра­даць для ля­чэн­ня мёд так­са­ма за­ста­ла­ся без ад­ка­зу...

У чар­го­вы раз па­тэ­ле­фа­на­ваў — ска­за­ла, што га­ва­рыць ёй не зруч­на, бо ся­дзіць у чар­зе да ўра­ча... У ня­дзе­лю зноў ні­ку­ды і не сха­дзі­лі: сяб­ры да яе ў гос­ці пры­еха­лі. Па­абя­цаў больш не тур­ба­ваць, але праз не­каль­кі га­дзін... пры­знаў­ся ў ка­хан­ні, ад­пра­віў­шы па­ве­дам­лен­не. У ад­каз — маў­чан­не...

Ця­пер да­во­дзіц­ца ба­чыць яе два ра­зы на ты­дзень, ка­лі пры­во­дзім дзя­цей на тан­цы, — прос­та ві­та­ем­ся. Пры­зна­ю­ся, кож­ны ве­чар вы­ву­чаю яе ста­рон­кі ў са­цы­яль­ных сет­ках. Зра­зу­меў, што яна — эга­іст­ка ды яшчэ і пад­ман­шчы­ца: у ка­вяр­ні ска­за­ла, што на це­ле ня­ма та­ту, а на фо­та ў «Ад­на­клас­ні­ках» на яе спі­не ўба­чыў птуш­ку фе­нікс... Дро­бязь, але не­пры­ем­на: на­вош­та га­ва­рыць ня­праў­ду?

Дзя­ку­ю­чы гэ­тай гіс­то­рыі ў чар­го­вы раз зра­зу­меў, што на­са­мрэч жан­чы­нам у наш век не па­трэб­ны ры­ца­ры... А мо­жа, у яе нех­та ёсць, а я быў так — для за­ба­вы?..»

А. П.