Аліна ПРАВАТОРАВА,
дырэктар pr-агенцтва ETC:
—Да грамадзянскага шлюбу, хоць афіцыйна ён лічыцца проста сужыцельствам, стаўлюся дастаткова нейтральна — не выступаю супраць, але і нікога не агітую жыць менавіта ў ім. Лічу, што калі людзі кахаюць адно аднаго і ім добра разам, то яны самі выбіраюць, як жыць і ці патрэбны ім штамп у пашпарце. Праўда, іншае пытанне, якія правы маюць у такіх саюзах дзеці ў параўнанні з дзецьмі, якія нараджаюцца ў афіцыйна зарэгістраваных сем'ях. У многіх замежных краінах, наколькі я дасведчана, гэтае пытанне вырашана на карысць маці і дзяцей. Як у нас — на жаль, не ведаю: я не спецыяліст у беларускім заканадаўстве.
Па шчырасці, і да шлюбу наогул я ніколі не ставілася як да галоўнай мэты ў жыцці — хоць дагэтуль у многіх жанчынах ёсць гэта падсвядомае памкненне да штампа ў пашпарце любой цаной, а потым многія шмат гадоў жывуць у нешчаслівай сям'і і не разыходзяцца, бо «няхай хоць такі-сякі, і п'е і б'е, але муж, а ў дзяцей бацька…» Маё ж глыбокае перакананне, што жыццё занадта кароткае, каб так яго марнаваць. Але іншая справа, што сёння назіраецца тэндэнцыя інфантылізму, калі маладым людзям недзе глыбока ўнутры проста страшна несці адказнасць за кагосьці іншага, бо і самі яны жывуць адным днём. Тады сапраўды ствараюцца грамадзянскія шлюбы, на першы погляд шчаслівыя, за якімі насамрэч хаваецца гэта інфантыльнасць і няўпэўненасць ва ўласных сілах. Таму, прызнацца, у апошнія некалькі гадоў мяне радуе, калі знаёмыя маладыя пары ідуць у ЗАГС — не таму, што «так трэба», а таму, што гэта іх свядомы выбар. Хоць яшчэ колькі гадоў таму я адгаворвала свайго пляменніка (маўляў, навошта спяшацца з жаніцьбай, табе ўсяго 20), то цяпер нікога не адгаворваю — наадварот, кажу сыну: «Калі ты гатовы і хочаш жаніцца — жаніся». І нават калі ён вырашыць пажыць у грамадзянскім шлюбе, нічога супраць не скажу. Калі мне не давядзецца за сынам і яго дзяўчынай прыбіраць, гатаваць, мыць бялізну, а яны самі будуць спраўляцца з усімі сямейнымі абавязкамі — няхай жывуць!
Міхаіл АСТРОЎСКІ,
намеснік кіраўніка будаўнічай фірмы:
—Наогул не разумею гэтага паняцця — «грамадзянскі шлюб». Калі мужчына і жанчына проста жывуць разам, яны адно аднаму, як цяпер кажуць, бойфрэнд і гёрлфрэнд, партнёры, сужыцелі — як хочаце называйце, але толькі не сям'я. Нездарма і ў царкве пары вянчаюць толькі пасля афіцыйнай рэгістрацыі шлюбу.
Асабіста я катэгарычна не прымаю такое: сёння з адным пажылі, заўтра з другім, а потым, глядзіш — жанчына засталася з трыма дзецьмі ад розных бацькаў, але гэта зноў жа не сям'я, а нейкія яе ашчэпкі. Сям'я — гэта адно цэлае, калі абое гатовы не толькі жыць разам, але і нараджаць і выхоўваць сумесна дзяцей, несці за іх і адно за аднаго адказнасць, падтрымліваць каханага чалавека, як сказана, у горы і ў радасці. Можаце не пагадзіцца, але я лічу, што гэтую адказнасць штамп у пашпарце замацоўвае лепш за ўсе прызнанні і абяцанні. Таму і бягуць ад яго маральна няспелыя асобы, як чорт ад ладану, адгаворваючыся дзіцячымі «а нам і так добра»… Мы з дачкой, дарэчы, даўно ўжо абмяркоўвалі гэтую тэму і дамовіліся: як мінімум, пакуль яна жыве пад бацькоўскім дахам, ніякіх «гэта мой хлопец, і мы будзем жыць разам». Калі пасталее, стане цалкам самастойнай — спадзяюся, што тады яна зробіць асэнсаваны, прадуманы і правільны выбар.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».