Адразу пасля Новага года прафесійны кікбоксінг ускалыхнула сенсацыя: беларускі баец Андрэй Герасімчук перамог чэмпіёна сусветна вядомай прамоўтарскай арганізацыі Glory Рыка Вярховена. Прычым наш Ахілес, як называюць Герасімчука ў свеце K-1 і муай-тай, двойчы адпраўляў саперніка ў накдаўн. Карэспандэнт «Звязды» сустрэлася з баксёрам, каб даведацца, чаго баяцца чэмпіёны, як з «цяжкага падлетка» выгадаваць прафесійнага спартсмена і што чакае гэтыя віды спорту ў нашай краіне.
Лічбы, мянушка
— У адной спартыўнай інтэрнэт-крыніцы знайшла звесткі, што на тваім рахунку 75 баёў і 57 перамог. Гэта карэктныя лічбы?
— А я не ведаю. Ужо гадоў пяць не займаюся падлікамі сваіх баёў, перамог, паражэнняў... Шчыра кажучы, гэта трэба ўвесь час запісваць, бо баксёры насамрэч хутка забываюць свае баі.
— Дарэчы, пра лічбы. Вялікі рост, 196 см, з'яўляецца тваёй перавагай?
— Так. У боксе вялікі рост — гэта плюс... калі ўмець ім правільна карыстацца. Перш за ўсё гэта перавага ў дыстанцыі. З вялікай адлегласці прасцей дастаць саперніка.
— Улетку ты якраз выйграў турнір-чацвёрку, які арганізатары назвалі «Бітва гігантаў звыш 2 метраў»...
— Там, дарэчы, удзельнічаў украінскі баксёр, яшчэ вышэйшы за мяне. Але і важыў больш. Увогуле, розніца ў некалькі сантыметраў не вельмі адчувальная. Галоўнае — засяроджвацца на сваёй працы, сваіх ударах, і тады ўсё астатняе адыходзіць на другі план.
— А мянушка «Ахілес» адкуль узнікла?
— 2005 год, мой першы прафесійны бой у Польшчы. Дарэчы, гэта мой першы і пакуль адзіны паядынак па баях без правілаў. Трэба было прыдумаць сабе мянушку. Адзін з маіх трэнераў прапанаваў гэты варыянт. Пад уплывам галівудскага фільма «Троя», які выйшаў на год раней.
— І цябе не хвалюе, што Ахілес перш за ўсё праславіўся дзякуючы свайму слабаму месцу?
— Гэта толькі легенда. З фільма мне запомніўся момант, калі маці выпраўляла Ахілеса на Траянскую вайну і казала: «Яшчэ да твайго нараджэння я ведала, што за табой прыйдуць. Калі ты застанешся, у цябе будзе сям'я, дзеці... А калі пойдзеш, тваё імя застанецца ў гісторыі». Так і здарылася. Для мяне Ахілес — вялікі воін, а не сімвал слабасці.
[caption id="attachment_69348" align="alignnone" width="600"] Андрэй Герасімчук адпраўляе ў накдаўн чэмпіёна Glory Рыка Верховена.[/caption]
Улюбёнец мільярднай аўдыторыі
— Ты пачынаў з тайскага бокса. Можаш сказаць, што табе больш па душы — К-1 ці муай-тай?
— Тайскі бокс. У ім не трэба сябе абмяжоўваць. Вось прыклад: калі праводзіў бой у Кітаі, да мяне падбягалі тайцы і пыталіся: «Чаму ты не заваліў яго з локця?» Сапраўды, працаваў у клінчы — каленямі, і калі б дабавіў локцямі, бой скончыўся б хутчэй. Але ў К-1 такія правілы — нельга біць локцямі. Вось і прыходзіцца сябе прытрымліваць. А я, шчыра кажучы, не люблю ставіць перад сабой межы.
— Дзе былі самыя камфортныя ўмовы з тых месцаў, дзе ты баксіраваў?
— Напэўна, у Кітаі. Толькі ўявіце: К-1 збірае там мільярдную тэлеаўдыторыю! Адпаведна і арганізацыя баёў на вышэйшым узроўні. Усё як па гадзінніку. Для мяне гэта вельмі важна.
— А як жа атмасферныя тайскія баі пад адкрытым небам?
— Спрачацца не буду — аўтэнтычна. Але вельмі цяжка. Там жа якое надвор'е! Горача, вільготна...Цябе абліваюць халоднай вадой з ільдом, а праз хвіліну ты зноў ледзьве не атрымліваеш цеплавы ўдар. Добра, калі ёсць вецер: аблілі — і ты як пад кандыцыянерам. Але часцей за ўсё паўтараецца першы сцэнар.
— Ацані прафесійны рынак муай-тай і К-1 у краінах СНД.
— Ён развіваецца, пашыраецца. Вядома, пакуль мы не можам запрашаць сусветных «зорак», бо для гэтага патрэбны вельмі вялікія грошы. Не магу сказаць з упэўненасцю, што аднойчы расійскія ці беларускія прамоўтары змогуць выйсці на падобны ўзровень... У нас усё ж такі іншая спартыўная культура, іншыя традыцыі. Некаторыя кажуць — не алімпійскія дысцыпліны, таму і няма сур'ёзнага развіцця. Хоць Міжнародны алімпійскі камітэт ужо не раз разглядаў магчымасць уключэння тайскага бокса ў алімпійскую праграму. У любым выпадку на месцы не стаім. Летам у Мінску ладзілі баі ў цырку. Усё прайшло як па масле: класная атмасфера, выдатная арганізацыя, і паядынкі атрымаліся прыгожыя.
Змагацца з уласнымі страхамі
— Пра паядынак з Вярховенам ты сказаў, што бой атрымаўся прасцейшым, чым ты чакаў. Такое часта здараецца?
— Усё залежыць ад настрою. Можна недаацаніць саперніка, і тое, што здавалася лёгкай перамогай, абернецца крыўдным паражэннем. Вядома, такі паядынак можна выратаваць, але гэта вельмі няпроста. Трэба цалкам мяняць план на бой, падладжвацца пад саперніка... Прычым імгненна! У мяне бывалі падобныя паядынкі. Выходзіў на рынг і разумеў, што занадта расслабіўся. Але з-за гэтага баі не прайграваў. Згонка вагі перашкаджала, а неданастрой — не.
— Падобныя моманты, што нельга недаацэньваць саперніка, трэба настройвацца абсалютна на кожны паядынак, прыходзяць з практыкай ці падказваюць трэнеры?
— Першапачаткова, напэўна, падказваюць трэнеры. А пасля ўжо запамінаеш, і гэта амаль становіцца тваім крэда. Аўтарытэт трэнера вельмі важны. Нездарма існуе такая прымаўка: «Калі б старасць магла, а маладосць ведала». Лічу сябе шчаслівым чалавекам, бо мяне вучылі сапраўды лепшыя ў сваёй справе.... Але да некаторых ісцін, несумненна, прыходзіш самастойна. Я вось з гадамі зразумеў, што ўсе страхі ў нас у галаве. І калі ад іх пазбавіцца, няма нічога немагчымага.
— Дарэчы, у цябе ёсць нейкія жыццёвыя страхі, фобіі?
— Так. Сабак баюся. У далёкім дзяцінстве адзін пакусаў, а наступствы — дагэтуль (усміхаецца). Але герой ад баязліўца тым і адрозніваецца, што здольны змагацца са сваімі страхамі. Упэўнены, што калі ўзнікне пагроза для жыцця, я і не ўспомню пра тое, што баюся сабак. У такія моманты ўключаецца інстынкт самазахавання, і ты думаеш зусім па-іншаму.
— У звычайным жыцці прыходзілася карыстацца прафесійнымі навыкамі ці ўсё абмежавалася дваровымі разборкамі ў дзяцінстве?
— Быў адзін эпізод, які магу ўспомніць. Але да бойкі ўсё ж справа не дайшла. Некалькі гадоў таму ў Мінску, пасля бою, ішлі з братам у краму. Азіраюся, гляджу — хлопец б'е дзяўчыну. Звяртаюся да яго: «Тармазі! Ты што робіш?». Ён ідзе на мяне. Пачаў адводзіць яго ўбок, каб не хваляваць мінакоў, хлопец пачаў здаваць назад. Але на гэтым гісторыя не скончылася. Стаю ў краме на касе, падыходзіць да мяне той хлопец і кажа: «Трэба пагутарыць». Выходжу на вуліцу — стаіць машына міліцыі. У мяне ажно сківіца адвісла: вось такі прадстаўнік праваахоўных органаў!
«Настаўніца выставіла мне ўльтыматум»
— У тайскі бокс ты трапіў дзякуючы сацыяльнаму праекту «Добрая сіла». У чым заключалася твая гісторыя «цяжкага падлетка»?
— З дома не ўцякаў, у благія кампаніі не трапляў (смяецца). Проста час ад часу ў школе і вучылішчы ўзнікалі канфлікты з выкладчыкамі. У мяне ёсць такая якасць: я не баюся выказваць сваю думку. Нават калі яна самая непапулярная. Зразумела, што настаўнікаў, як і любых іншых людзей, надзеленых пэўнай уладай, такая прамалінейнасць задаволіць не магла. Канфлікт з класным кіраўніком у школе ўвогуле вырашаўся ўльтыматумам: альбо мяне пераводзяць у іншы клас, альбо яна адмаўляецца ад класнага кіраўніцтва. У выніку я застаўся. А вось завуч з вучылішча паступіла больш мудра: адвяла мяне ў секцыю муай-тай, дзе мая гіперактыўнасць прыдалася.
— Атрымліваецца, выдатнікам цябе назваць было нельга?
— Вучыўся я, між іншым, нядрэнна. Бал атэстата ў мяне быў 4,2 па пяцібальнай шкале. Мне падабаліся прадметы, дзе можна было паразважаць — літаратура, гісторыя... А вось з мовамі былі праблемы. Бо там — правілы, і без іх нікуды. Тое ж датычыцца геаметрыі. Не ішла! Бо калі ты не ведаеш правілы пабудовы той ці іншай фігуры, у цябе нічога не атрымаецца. Вось з алгебрай — іншая справа. Там працуюць законы логікі: падумаў, пакруціў задачу і рашыў.
— Ты часта паўтараеш словы «абмежаванне», «межы». Але ў жыцці шмат такіх бар'ераў — маральна-этычныя нормы і прынцыпы, няпісаныя законы, па якіх жыве грамадства. Як ты спраўляешся з гэтым?
— Адна справа, калі табе навязваюць гэтыя нормы і прымушаюць з імі жыць. І зусім іншая, калі ты прымаеш правілы гульні і без усялякіх ваганняў імі кіруешся. Зразумела, што чалавек павінен ведаць пэўныя межы, каб не было ўсёдазволенасці і хаосу. Але толькі ён сам можа выстаўляць гэтыя межы перад сабой. Вось што я маю на ўвазе. Напэўна, таму К-1 для мяне ў пэўным сэнсе выклік. Гэта вельмі няпроста, калі падчас бою суддзі пачынаюць «прыбіраць» напрацаваныя элементы. Часам атрымліваецца так, што з-за гэтага ты не можаш паказаць і палову таго, што ўмееш, і тады прыходзіцца выціскаць максімум з мінімуму.
У сувязі з прыродай
— У цябе ёсць цікавае хобі: ты любіш збіраць грыбы. Гэта, напэўна, пайшло з дзяцінства?
— Напэўна, так. Усе свае летнія канікулы я праводзіў на вёсцы ў бабулі. А там якія забавы? Першы месяц — сена, другі — ягады, трэці — грыбы. Апошні занятак выклікаў у мяне найбольшы азарт. Хоць гэта крышку дзіўна, бо я не вялікі аматар есці грыбы. Увогуле не шкадую, што рос вось такім вясковым хлопцам. Прырода, натуральнае харчаванне (у бабулі былі дзве каровы, куры)... Мабыць, таму і вырас такім дужым і здаровым.
— Угадаю, калі скажу, што ты аддаеш перавагу адпачынку на прыродзе, а не клубным тусоўкам?
— Гэта праўда. Я ўвогуле не вельмі люблю гарадскую мітусню і мару пабудаваць дом пад Мінскам. Каб побач — лясок, лугі, палі... Сувязь з прыродай для мяне сапраўды важная рэч. Нездарма, па індыйскай філасофіі, першая, галоўная чакра чалавека падсілкоўваецца ад жывога свету. Я шмат дзе быў і розныя краявіды бачыў, але нашы мне бліжэйшыя за ўсіх. Ад сузірання тропікаў ці гор маё сэрца не б'ецца так часта і моцна, як дома.
Дарына ЗАПОЛЬСКАЯ
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.