Я прынёс вам дар

Кан­цэрт у дзень на­ра­джэн­ня Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на — тра­ды­цый­ны пра­ект Бе­ла­рус­кай дзяр­жаў­най фі­лар­мо­ніі і Му­зея У. Му­ля­ві­на — ад­быў­ся ў Мін­ску

Вось ужо не­каль­кі га­доў за­пар ён ла­дзіц­ца з удзе­лам флаг­ма­на ай­чын­на­га му­зыч­на­га мас­тац­тва — На­цы­я­наль­на­га ака­дэ­міч­на­га на­род­на­га ар­кест­ра Бе­ла­ру­сі імя Жы­но­ві­ча пад кі­раў­ніц­твам на­род­на­га ар­тыс­та Бе­ла­ру­сі, пра­фе­са­ра Мі­ха­і­ла Ка­зін­ца.

Сё­ле­та па­да­рун­кам на дзень на­ра­джэн­ня Ула­дзі­мі­ру Му­ля­ві­ну стаў­ соль­ны кан­цэрт Пят­ра Ял­фі­ма­ва, які спя­ваў у су­пра­ва­джэн­ні ар­кест­ра Жы­но­ві­ча. Ім­ёны вя­лі­ка­га пес­ня­ра Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на і ха­рыз­ма­тыч­на­га ма­ла­до­га спе­ва­ка Пят­ра Ял­фі­ма­ва ў той ве­чар скры­жа­ва­лі­ся цал­кам не­вы­пад­ко­ва. Бо сён­ня ня­ма, ба­дай, най­леп­ша­га вы­ка­наў­цы пес­ня­роў­скіх хі­тоў. Скла­да­ныя, ад­мыс­ло­выя, юве­лір­на ад­то­ча­ныя май­стэр­скай ру­кой Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на, най­леп­шыя пес­ні «Пес­ня­роў», як па­каз­вае час, пад­да­юц­ца толь­кі са­праўд­ным май­страм эст­рад­на­га ва­ка­лу. Ял­фі­маў, без пе­ра­боль­шан­ня, — пер­шы ся­род іх. Яго імя, як і ні з чым не па­раў­наль­ны го­лас, вы­клі­ка­юць вя­ліз­ную ці­ка­васць шмат­лі­кіх слу­ха­чоў да­лё­ка за ме­жа­мі Бе­ла­ру­сі. Анш­лаг у кан­цэрт­най за­ле фі­лар­мо­ніі — чар­го­вае па­цвяр­джэн­не ка­ла­саль­най па­пу­ляр­нас­ці Ял­фі­ма­ва, які не пад­ма­нуў ча­кан­ні сва­іх па­клон­ні­каў і сум­лен­на ад­пра­ца­ваў вя­лі­кі соль­ны кан­цэрт у 2 ад­дзя­лен­нях, «ужы­вую» вы­ка­наў­шы ка­ля 20 пес­ня­роў­скіх шля­ге­раў. У іх лі­ку — «Алек­санд­ры­на», «Мой род­ны кут», «Ве­ра­ні­ка», «За­ча­ро­ва­ная», «Жу­раў­лі на Па­лес­се ля­цяць», «Бу­дач­нік», «За­вуш­ні­цы», «Але­ся», «Чыр­во­ная ру­жа» і шмат ін­шых «за­ла­тых хі­тоў» Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на, Іга­ра Лу­чан­ка і ін­шых кам­па­зі­та­раў, да твор­час­ці якіх у свой час да­лу­ча­лі­ся «Пес­ня­ры». Не­ка­то­рыя з гэ­тых тво­раў Пётр Ял­фі­маў раз­ву­чыў спе­цы­яль­на да свай­го соль­на­га кан­цэр­та і вы­ка­наў упер­шы­ню. Сен­са­цы­яй ве­ча­ра бы­ло вы­ка­нан­не кам­па­зі­цыі Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на «Я не паэ­та» на верш Ян­кі Ку­па­лы, якую ар­тыст пра­спя­ваў упер­шы­ню пас­ля та­го, як яна бы­ла ство­ра­на і вы­ка­на­на Ула­дзі­мі­рам Му­ля­ві­ным у пра­гра­ме 1982 го­да «Я ня­су вам дар» па­вод­ле паэ­зіі Ян­кі Ку­па­лы. Най­скла­да­ней­шая і най­пры­га­жэй­шая, гэ­та пес­ня бы­ла ад­кры­та на­ноў. Яе вір­ту­оз­нае, са­праў­ды ма­гут­нае вы­ка­нан­не ў са­мым па­чат­ку ста­ла эпі­гра­фам да кан­цэр­та і ад­на­ча­со­ва — му­зыч­ным па­да­рун­кам Ула­дзі­мі­ру Му­ля­ві­ну і ўсёй яго твор­чай спад­чы­не.

Дзве з па­ло­вай га­дзі­ны Пётр Ял­фі­маў тры­маў пуб­лі­ку ў па­ло­не свай­го не­звы­чай­на­га ва­ка­лу, што ўзмац­ня­лі бліс­ку­чыя ар­кест­ра­выя аран­жы­роў­кі за­слу­жа­на­га ар­тыс­та Бе­ла­ру­сі Аляк­санд­ра Крам­ко (у той ве­чар ён іг­раў на со­ла-гі­та­ры), а так­са­ма спе­вы бэк-ва­ка­ліс­таў Аляк­санд­ра Ля­пу­но­ва, Ула­дзі­сла­ва Да­ні­ло­ві­ча і Паў­ла Бяр­ко­ва, якіх спя­вак за­пра­сіў да ўдзе­лу ў сва­ім соль­ным кан­цэр­це. Мно­гіх здзі­ві­ла, за­ха­пі­ла і па­ра­да­ва­ла тое, што Пётр Ял­фі­маў не­ча­ка­на сам стаў на бэк-ва­кал, ка­лі пес­ню «Ка­ля­дач­кі» за­спя­ваў ма­ла­ды са­ліст ар­кест­ра імя Жы­но­ві­ча Анд­рэй Ко­ла­саў. Па­доб­ны ўчы­нак, ка­лі май­стар ран­гу Ял­фі­ма­ва ста­но­віц­ца «на пад­пеў­кі» да ар­тыс­та-па­чат­коў­ца, не толь­кі ад­па­вед­ным чы­нам ха­рак­та­ры­зуе яго, але зноў-та­кі вы­клі­кае пэў­ныя алю­зіі з са­мім Ула­дзі­мі­рам Му­ля­ві­ным, які так­са­ма не цу­раў­ся спя­ваць у хо­ры пад­час са­лі­ра­ван­ня Барт­ке­ві­ча, Ка­ша­па­ра­ва, Дай­не­кі ці Пе­ні. Гэ­та, ка­лі хо­ча­це, пры­кме­та твор­чай і ча­ла­ве­чай муд­рас­ці, ра­зу­мен­ня та­го, што ў твор­час­ці ня­ма дру­га­рад­ных дэ­та­ляў, але важ­на ўсё, пры гэ­тым га­лоў­нае — мас­тац­кі вы­нік, пе­рад якім роў­ныя і «сал­да­ты», і «ге­не­ра­лы».

Су­пра­цоў­ніц­тва Пят­ра Ял­фі­ма­ва і На­цы­я­наль­на­га ака­дэ­міч­на­га на­род­на­га ар­кест­ра Бе­ла­ру­сі пад кі­раў­ніц­твам Мі­ха­і­ла Ка­зін­ца доў­жыц­ца ўжо вось­мы се­зон. І кож­ны іх су­мес­ны пра­ект ро­біц­ца вя­лі­кай па­дзе­яй. Так бы­ло і на гэ­ты раз. Не бу­дзе пе­ра­боль­шан­нем сцвяр­джэн­не, што сён­ня Ял­фі­маў і ар­кестр імя Жы­но­ві­ча да­сяг­ну­лі са­мых знач­ных вы­ні­каў ва ўва­саб­лен­ні і ад­наў­лен­ні твор­чай спад­чы­ны «Пес­ня­роў». У се­зо­нах 2011-2012 га­доў ар­кестр імя Жы­но­ві­ча пры ўдзе­ле Пят­ра Ял­фі­ма­ва ад­на­віў рок-паэ­му «Гус­ляр» і рок-опе­ру «Пес­ня пра до­лю» — дзве са­мыя яр­кія і ад­мет­ныя пра­гра­мы ан­самб­ля, якія лі­чац­ца вяр­шы­няй твор­час­ці «Пес­ня­роў» і Ула­дзі­мі­ра Му­ля­ві­на. І вось узя­та но­вая твор­чая вяр­шы­ня, што чар­го­вы раз па­цвер­дзі­ла ўні­каль­насць Пят­ра Ял­фі­ма­ва як спе­ва­ка і ўні­вер­саль­насць ар­кест­ра імя Жы­но­ві­ча як ка­лек­ты­ву, яко­му пад­улад­на не­звы­чай­нае спа­лу­чэн­не сты­хіі ро­ку і фальк­ло­ру — та­кі кі­ру­нак, яко­га тры­маў­ся ў сва­ёй дзей­нас­ці Ула­дзі­мір Му­ля­він. На­пэў­на, вы­дат­ны му­зы­кант быў бы за­да­во­ле­ны тым, як бе­раж­лі­ва і на­дзей­на ўтрым­лі­ва­ец­ца сён­ня тое най­леп­шае, што ён руп­лі­ва на­за­па­сіў амаль за 40 га­доў твор­чай дзей­нас­ці, і з ра­дас­цю пры­няў бы шчы­ры па­да­ру­нак, які пад­рых­та­ва­лі яму на дзень на­ра­джэн­ня яго та­ле­на­ві­тыя ка­ле­гі.

Воль­га Бры­лон