Калі я вучылася ў школе, захапляцца паэзіяй было «не камільфо». Любоў да сур'ёзных і складаных тэкстаў лічылася прыкметай адсталасці, а чытаць рамантычныя вершыкі пра пакуты кахання, а тым больш пісаць іх (як гэта заўсёды бывае, калі табе 14), мне самой не хацелася. Цяпер аматараў сапраўднай паэзіі сярод моладзі становіцца больш, а некаторыя з іх нават арганізуюць суполкі і ладзяць у кавярнях творчыя вечарыны. Больш за год таму студэнткі сталічных ВНУ Марыя ЛІПНІЦКАЯ і Настасся РЫСІК, будучыя спецыяліст па маркетынгу і фізік-ядзершчык (!), стварылі праект «Дзеці Маякоўскага». Раз на месяц кампанія апантаных паэзіяй збіраецца ў кавярні, каб падзяліцца ўласнымі вершамі і любімымі «чужымі» радкамі. На апошняй вечарыне сабралася пад 90 чалавек! І не толькі дзяўчаты. Як праходзяць сустрэчы «Дзяцей Маякоўскага» і чаму моладзі цікавыя падобныя вечары, расказалі арганізатары праекта Настасся і Марыя.
— З чаго ўсё пачалося?
Настасся: «Калі мы вучыліся ў 5 класе, у школе адкрылі «Пушкінскі клуб». Там перыядычна праводзіліся паэтычныя конкурсы: спаборнічалі, хто найлепш прадэкламуе вершы. І мы актыўна ўдзельнічалі. Настаўніца Наталля Аркадзьеўна брала нас таксама на розныя сустрэчы з паэтамі. Дарэчы, на гэтыя мерапрыемствы звычайны чалавек з вуліцы не мог трапіць нават у якасці гледача, а адкрытых творчых вечароў у Мінску на той момант не было».
Марыя: «Мы хацелі асвоіць фармат кавярняў. Часта сядзелі з Насцяй у іх за кубкам гарбаты і думалі: а чаму б не паслухаць яшчэ і вершы? Кавер-гурты ж, напрыклад, модна запрашаць... Можна было б паклікаць і чытальнікаў. Я тады яшчэ на другім курсе вучылася, але хацела зарабляць справай, якую люблю: пісаць і дэкламаваць вершы. Камерцыйным праект, праўда, не атрымаўся (платны ўваход у мінулы раз зрабілі толькі для таго, каб «адбіць» арэнду), але сама задума многіх зацікавіла. На першы творчы вечар прыйшло чалавек 30. Цяпер жа кампанія «Дзяцей Маякоўскага» ўжо ледзь змяшчаецца ў маленькіх кавярнях. Людзі часам стаяць ля ўвахода, сядзяць на падлозе. Ды і каманда наша вырасла. Пачыналі ўдзвюх, а пазней да арганізацыі праекта далучыліся хлопцы: Аляксандр Вараб'ёў і Нарэк Гаспаран».
— І хто збіраецца на такіх сустрэчах?
Марыя: «Розныя людзі — ад школьнікаў, акцёраў студэнцкага тэатра да сур'ёзных офісных работнікаў. Пераважна, вядома, моладзь».
— Чаму, дарэчы, «Дзеці Маякоўскага»?
Марыя: «Ён адзін з самых вядомых паэтаў. Нам патрэбна была яркая асоба, правакатар, лідар па натуры. Тым больш назва «Дзеці Маякоўскага» гучыць моцна. Гэта ўжо стала брэндам».
Настасся: «Усе напачатку пыталі: «Вы што, толькі Маякоўскага чытаеце?» Не. Яго вершы насамрэч вельмі рэдка можна пачуць на нашых сустрэчах».
— На вашу думку, чаму людзям сталі зноў цікавыя паэтычныя вечары? Няўжо аматарам паэзіі недастаткова пачытаць зборнік дома сам-насам?
Настасся: «Ты выказваеш эмоцыі праз вершы і становіцца лягчэй на душы. Ёсць творы, якія вельмі падабаюцца, і табе трэба з кімсьці гэтым падзяліцца. Чаму прыходзяць паслухаць? З той жа прычыны, з якой наведваюць канцэрты. За чытальнікамі, асабліва тымі, хто займаецца акцёрскім майстэрствам, цікава назіраць. Усе дэкламуюць вершы па-рознаму, так, як адчуваюць. Бывае, на розных вечарах чытаюць адны і тыя ж творы, напрыклад, Ясеніна ў нас любяць. І кожны раз гэта займальна, калі, безумоўна, не капіруюць Бязрукава (усміхаецца)».
Марыя: «Самім паэтам важная крытыка. Хочуць публічна выступіць, каб іх ацанілі».
— Некаторыя суполкі праводзяць жорсткія кастынгі сярод паэтаў. Вы ж дазваляеце любому прадставіць сваю творчасць. Але, калі шчыра, не кожны, хто піша вершы, сапраўды ўмее гэта рабіць...
Настасся: «Спачатку мы прасілі ўдзельнікаў дасылаць нам уласныя вершы, каб праглядзець загадзя. А потым перасталі. Нават калі творы так сабе, няхай чалавек прыйдзе, параўнае сябе з іншымі паэтамі і, магчыма, стане пісаць лепш».
[caption id="attachment_75063" align="alignnone" width="600"] Паслухаць за кубкам кавы таленавітага чытальніка ці паэта прыходзяць і студэнты, і офісныя работнікі.[/caption]
Марыя: «Думаю, што талент заўсёды можна развіць».
— Сёння модна захапляцца паэзіяй?
Марыя: «Зараз, мне здаецца, літаратура на піку папулярнасці. Летась з'явілася шмат літаратурных аб'яднанняў і праектаў: «Літкава», «Хімера», «Адкрыты мікрафон» у Доме культуры».
Настасся: «Мода заўсёды мяняецца кардынальна. Тое, што яшчэ ўчора лічылася несучасным, сёння становіцца трэндам. У сеціве бачыла запіс: «Цяпер усе так выхваляюцца тым, што яны любяць чытаць, быццам мы ў Сярэднявеччы і чытаць могуць толькі выбраныя». Пяць гадоў таму моладзь крычала: «Якія кнігі? Лепш патусіць па клубах!» Зараз усё наадварот. Некаторыя, магчыма, наведваюць творчыя вечары, каб выглядаць інтэлектуаламі. Але, спадзяюся, да нас ходзяць тыя, каму паэзія сапраўды цікавая».
— У чым адметнасць вечарын «Дзяцей Маякоўскага»?
Марыя: «Кожны раз — пэўная тэматыка. Мы ствараем сюжэтную лінію, ставім сцэнкі, трымаем інтрыгу, каб глядач хацеў даведацца, што будзе ў канцы сустрэчы. Праводзім і майстар-класы».
Настасся: «У нас гучаць не толькі вершы, але і песні. Танцаў пакуль няма. Я пастаянна прапаноўваю паставіць масавы танец, але ўсе чамусьці адмаўляюцца (смяецца)».
Марыя: «Галоўнае — прыдумаць ідэю. Напрыклад, адна з нашых сустрэч супала з Днём запалкі. Мы вырашылі: кожная запалка — гэта твая мара. Калі агонь гарыць, мара жыве. А пачак запалак сімвалізуе тое, што ў цябе ёсць шмат шанцаў ажыццявіць свае мары».
— Як плануеце развіваць праект далей?
Настасся: «Варыянтаў шмат. Напрыклад зводзіць людзей, якія складаюць песні, і тых, хто піша вершы. У канцы вечара мы знаёмім двух чалавек і даём ім заданне падрыхтаваць да наступнага раза сумеснае выступленне».
Марыя: «Хочам ладзіць конкурсы, паэтычныя батлы. Каб творцы і чытальнікі раслі ў сваіх навыках. І самі вечары станавіліся больш цікавымі...»
Наталля ЛУБНЕЎСКАЯ.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».