«Думаў толькі пра тое, як дапамагчы чалавеку»

Ка­рэс­пан­дэнт «Звяз­ды» су­стрэў­ся з су­пра­цоў­ні­кам ста­ліч­най Дзяр­жаў­та­інс­пек­цыі, які кі­нуў­ся ў ле­дзя­ную ва­ду ў ка­лек­та­ры, каб вы­ра­та­ваць п'я­на­га ва­дзі­це­ля.

Гэ­ты ін­цы­дэнт ад­быў­ся на­пры­кан­цы зі­мы на ву­лі­цы Гру­шаў­скай і быў пад­ра­бяз­на апі­са­ны ў ін­тэр­нэ­це. Пры­клад­на ў 4 га­дзі­ны ра­ні­цы су­пра­цоў­ні­кі ДАІ ўба­чы­лі, як па да­ро­зе ня­ўпэў­не­на ру­ха­ец­ца се­раб­рыс­ты «Опель». Экіпаж праследаваў за ім. Аднак на просьбы спыніць аўто для праверкі дакументаў кіроўца не рэагаваў, а праз пэўны час праваахоўнікі заўважылі, што аўто з'ехала з Грушаўскай на прылеглую тэрыторыю.

— Разам з лейтэнантам Ігарам Сазонавым мы па­ды­шлі да аў­та­ма­бі­ля і за­ўва­жы­лі, што ні­ко­га ў ім ня­ма, — уз­гад­вае ма­ёр Мі­ка­лай ЛЮ­ТА­РО­ВІЧ, ін­спек­тар да­рож­на-па­труль­най служ­бы АДАІ УУС ад­мі­ніст­ра­цыі Мас­коў­ска­га ра­ё­на, з якім мы пры­еха­лі на мес­ца ін­цы­дэн­ту. — Аб­сле­да­ва­лі ўсю пры­лег­лую тэ­ры­то­рыю і знай­шлі кі­роў­цу ў ка­лек­та­ры.

Сён­ня гэ­ты ва­да­сточ­ны ўчас­так, па сут­нас­ці, вя­лі­кая лу­жы­на, а та­ды, ме­сяц та­му, ле­дзя­ной ва­ды тут бы­ло амаль па ка­ле­на. Са сцен зві­са­лі ле­дзя­шы.

На не­ад­на­ра­зо­выя прось­бы вый­сці аў­та­ма­бі­ліст не ад­гу­ка­ўся. Маў­чаў.

— Тут на­ват у дзён­ны час цём­на. А ўна­чы — тым больш, — ка­жа Мі­ка­лай Лю­та­ро­віч, за­зі­ра­ю­чы ў ка­лек­тар. — Тэм­пе­ра­ту­ра бы­ла да­во­лі ніз­кая. Вы­клі­ка­лі вы­ра­та­валь­ні­каў, ме­ды­каў. Для ака­зан­ня да­па­мо­гі пры­ехаў увесь аса­бо­вы склад на­ша­га ад­дзе­ла ДАІ, каб усі­мі маг­чы­мы­мі і не­маг­чы­мы­мі спо­са­ба­мі гэ­та­га ча­ла­ве­ка ад­туль вы­цяг­нуць. Мы здо­ле­лі пад­свя­ціць ка­лек­тар і ўба­чы­лі, што не­ба­ра­ка ля­жыць у ва­дзе на спі­не, не ру­ха­ец­ца. Кож­ная хві­лі­на бы­ла на ва­гу зо­ла­та, а та­му да­вя­ло­ся ско­чыць за ім у ка­лек­тар. Цяг­нуць ад­на­му на са­бе да­во­лі цяж­ка­га ча­ла­ве­ка бы­ло скла­да­на. На да­па­мо­гу мне па­да­спе­лі та­ва­ры­шы.

— Ка­лі вы­цяг­ва­лі ва­дзі­це­ля, ду­ма­лі най­перш аб тым, што...

— Ду­маў толь­кі пра тое, што ча­ла­ве­ку не­аб­ход­на да­па­маг­чы. Усё ас­тат­няе ў той мо­мант бы­ло на дру­гім мес­цы. І гэ­ты ўчы­нак я лі­чу вы­ключ­на пра­цоў­ным мо­ман­там, а не ге­рой­ствам.

— Па вя­лі­кім ра­хун­ку, вы яму вы­ра­та­ва­лі жыц­цё, бо ён мог там за­хлы­нуц­ца, за­мерз­нуць?

— З ім маг­ло зда­рыц­ца пе­ра­аха­ла­джэн­не, мог атры­маць ця­лес­ныя па­шко­джан­ні, на­ват атру­ціц­ца. Трэ­ба ўсё ж та­кі ўліч­ваць тое ася­род­дзе, дзе ён зна­хо­дзіў­ся.

— Але што паў­плы­ва­ла на па­доб­ныя не­адэ­кват­ныя па­во­дзі­ны ча­ла­ве­ка?

— Пад­час ме­ды­цын­ска­га агля­ду зра­бі­лі ана­ліз кры­ві, які па­ка­заў на­яў­насць у ёй пэў­най коль­кас­ці ал­ка­го­лю (2,35 пра­мі­ле. — Аўт.). Пры гэ­тым ча­ла­век мае сям'ю і аб ім станоўча ад­гу­ка­юц­ца на пра­цы.

— У ор­га­нах унут­ра­ных спраў вы слу­жы­це ўжо 14 гадоў. Ці да­во­дзі­ла­ся ра­ней су­ты­кац­ца з па­доб­ны­мі вы­пад­ка­мі?

— Па­ста­ян­на неш­та зда­ра­ец­ца. А за­раз усё час­цей пры­хо­дзіц­ца за­трым­лі­ваць кі­роў­цаў, якія зна­хо­дзяц­ца ў ста­не нар­ка­тыч­на­га ап'я­нен­ня. Але ня­даў­на быў да­во­лі спе­цы­фіч­ны вы­па­дак. Мы за­тры­ма­лі кі­роў­цу, які дзя­ка­ваў нам за тое, што яго аў­та­ма­біль па­ста­ві­лі на штрафс­та­ян­ку. Тлу­ма­чыў нам гэ­та тым, што дзя­ку­ю­чы гэ­та­му ён не тра­піў на ней­кую су­стрэ­чу, якая маг­ла яму пры­нес­ці ма­ла ча­го пры­ем­на­га. А пас­ля дру­го­га ра­зу ён ска­заў: «Та­кі мой лёс. На­пэў­на, ён мя­не ад ча­гось­ці ў чар­го­вы раз збя­рог».

Мі­ка­лай Лю­та­ро­віч, між ін­шым, адзін з тых, хто з пры­хо­дам на служ­бу ў мі­лі­цыю ажыц­ця­віў сваю дзі­ця­чую ма­ру. Што ці­ка­ва, акра­мя яго, у сям'і мі­лі­цы­я­не­раў больш ня­ма, але жон­ка да пра­цы му­жа ста­віц­ца ста­ноў­ча, з па­ва­гай.

Ня­гле­дзя­чы на ад­каз­ную служ­бу, Мі­ка­лай зна­хо­дзіць час на... ву­чо­бу. Спа­чат­ку скон­чыў БНТУ, пас­ля Ака­дэ­мію МУС, а ця­пер збі­ра­ец­ца па­сту­паць у Ака­дэ­мію кі­ра­ван­ня.

— Свет не ста­іць на мес­цы, а зна­чыць, і мне так­са­ма трэ­ба ўдас­ка­наль­вац­ца, — раз­ва­жае су­раз­моў­ца.

— За столь­кі га­доў служ­бы ў мі­лі­цыі вам пра­ца яшчэ не пры­ела­ся?

— Яна мне і да­гэ­туль па­да­ба­ец­ца. Кож­ны дзень мы зна­хо­дзім неш­та но­вае. Як у пра­цы, так і ў са­мім са­бе. Пра­ца ў нас зай­маль­ная. Сён­ня я пра­цую з эва­ку­а­та­рам, заўт­ра ажыц­цяў­ляю рэ­гу­ля­ван­не пры су­стрэ­чы за­меж­ных дэ­ле­га­цый на тэ­ры­то­рыі на­шай кра­і­ны, а праз дзень пра­цую ўна­чы і за­трым­лі­ваю кі­роў­цаў у ста­не ал­ка­голь­на­га ап'я­нен­ня. Да та­го ж ад на­шай пра­цы мы атрым­лі­ва­ем вя­лі­кі аб'­ём ад­рэ­на­лі­ну.

Та­рас ШЧЫ­РЫ.