Зверым гадзіннікі... на паштамце

...На ад­ным з ра­сій­скіх тэ­ле­ка­на­лаў пра­вя­лі апы­тан­не: хто больш зра­біў для гіс­то­рыі — На­па­ле­он ці Ба­на­парт?

Як і вар­та бы­ло ча­каць, мер­ка­ван­ні раз­дзя­лі­лі­ся: боль­шасць рэ­спан­дэн­таў па­лі­чы­ла, што пер­шы дзе­яч, мен­шасць — што дру­гі...

Не цяж­ка ўя­віць, коль­кі бы­ло б ад­ка­заў на пы­тан­не пра ві­зі­тоў­ку ста­лі­цы. Нех­та на­зваў бы ёю пом­нік на пло­шчы Пе­ра­мо­гі, нех­та — Чыр­во­ны кас­цёл, Тэ­атр опе­ры і ба­ле­та, «ва­ро­ты» на Пры­вак­заль­най пло­шчы... Нех­та — паш­тамт.

У дзень свай­го шас­ці­дзе­ся­ці­год­дзя ме­на­ві­та гэ­ты агуль­на­да­ступ­ны пом­нік ар­хі­тэк­ту­ры па-сяб­роў­ску ве­лі­ка­душ­на (і толь­кі яму ўлас­ці­вы­мі срод­ка­мі!)... рэ­кла­ма­ваў ін­шыя. Гэ­та зна­чыць, што ў «дзень на­ро­дзі­наў», 28 са­ка­ві­ка, кож­ны з ах­вот­ных мог за­дар­ма атры­маць паш­тоў­кі з ві­да­мі ста­ліч­ных сла­ву­тас­цяў, на­пі­саць на іх коль­кі цёп­лых слоў сва­ім род­ным ды бліз­кім і, ад­праў­ля­ю­чы, на свае во­чы ўба­чыць, на­коль­кі іс­тот­на ў апош­ні час змя­ні­ла­ся пра­ца пош­ты. У пры­ват­нас­ці на тым жа паш­там­це да па­слуг клі­ен­таў і пла­цеж­на-да­ве­дач­ныя тэр­мі­на­лы, і элект­рон­ная чар­га, і аб­ста­ля­ва­ныя пля­цоў­кі для ча­кан­ня, і ква­лі­фі­ка­ва­ныя кад­ры з аў­та­ма­ты­за­ва­ны­мі пра­цоў­ны­мі мес­ца­мі...

А га­лоў­нае, што ўсё гэ­та — у пом­ні­ку ар­хі­тэк­ту­ры — з ура­чыс­ты­мі ка­ло­на­мі, круг­лай апе­ра­цый­най за­лай, ку­па­лам у фор­ме паў­сфе­ры, дэ­ка­ра­тыў­най леп­кай, люст­ра­мі, віт­ра­жа­мі... З га­дзін­ні­кам, які па-ра­ней­ша­му, як 60 га­доў та­му, па­каз­вае са­мы дак­лад­ны час у Мін­ску і мно­гіх га­ра­дах све­ту.

Ва­лян­ці­на Доў­нар