Вы тут

Знайсці сябе праз... хобі


Дзіцячыя захапленні дапамагаюць стаць асобай

Пошукі сябе пачынаюцца з ранняга дзяцінства, калі кожны выбірае, якія цацкі яму больш падабаюцца, як ён хоча апранацца і ў якія гурткі хадзіць. Знайсці любімае захапленне — значыць, знайсці нешта такое, што заўсёды будзе прыносіць радасць. Яго можна параўнаць з дзіцячай гульнёй у хованкі. Памятаеце, як мы радаваліся, калі знаходзілі адзін аднаго?..

У якім узросце і чаму варта аддаць дзіця ў секцыю або гурток? З гэтым пытаннем мы звярнуліся да педагога-псіхолага гімназіі №2 Вольгі Васільевай.

9-15

9-15

 

— Трэба ўлічваць індывідуальныя асаблівасці самога дзіцяці. Ёсць такія, што ўжо ў дашкольным узросце імкнуцца да якой-небудзь дзейнасці, таму некаторыя гурткі працуюць ужо ў дзіцячым садзе. Калі, напрыклад, дзіця вельмі любіць маляваць, то чаму б не аддаць яго ў студыю, дзе ён зможа развіць не толькі свае здольнасці, але і навучыцца мець стасункі з іншымі дзецьмі, прывучыцца да пэўнай дысцыпліны, — кажа Вольга Мікалаеўна. — Пазаўрочная дзейнасць развівае і арганізуе дзіця. Яно прывыкае да рэжыму, вучыцца размяркоўваць свой час так, каб паспяваць і рыхтавацца да школы і наведваць дадатковыя заняткі па інтарэсах.

Марына Краўчук, студэнтка ІІ курса гістарычнага факультэта Віцебскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя П. М. Машэрава (19 гадоў):

— У дзяцінстве мама вадзіла мяне ледзь не ва ўсе секцыі і гурткі ў горадзе. Я займалася танцамі, маляваннем, вучылася іграць на скрыпцы і вышываць, гуляла ў валейбол і баскетбол. Тады мне гэта жудасна не падабалася. Я зайздросціла аднакласнікам, якія нідзе не займаліся, і ў іх было столькі вольнага часу! Яны маглі колькі заўгодна гуляць у камп'ютарныя гульні і глядзець тэлевізар. Ні мастачкі, ні музыканта з мяне ў выніку не атрымалася, затое я магу падтрымаць гутарку на многія тэмы, у мяне шмат сяброў і маё дзяцінства было яркім і насычаным.

— Тут няма нічога дрэннага, — сцвярджае педагог-псіхолаг Вольга Васільева. — На тое яно і дзяцінства, каб шукаць сябе. Асабліва сёння, калі існуе столькі магчымасцяў для самавыяўлення. Пры выбары секцыі або гуртка трэба пытацца, чым бы самому дзіцяці хацелася займацца, а не аддаваць сына ў бокс, калі ён, напрыклад, хоча займацца танцамі.

Алег Старавойтаў, студэнт І курса факультэта прамысловага і грамадзянскага будаўніцтва Полацкага дзяржаўнага ўніверсітэта (19 гадоў):

— Я заўсёды вельмі хацеў стаць ваенным, у дзяцінстве гуляў толькі ў салдацікі або шпіёнаў. Але пра мару давялося забыцца з прычыны дрэннага зроку. Я заўсёды быў з тых, хто не можа ўседзець спакойна і дзвюх хвілін. Каб неяк трымаць сябе ў форме і накіраваць сваю актыўнасць у карыснае рэчышча, стаў займацца лёгкай атлетыкай і турызмам. Можа насіць генеральскую форму мне і не наканавана, але спорт і дысцыпліна ў маім жыцці застануцца.

— Канкрэтна ў гэтым выпадку хлопец змог сябе рэалізаваць, — каментуе псіхолаг. — Аддаючы дзіця ў спартыўную секцыю, трэба разумець, што яно не абавязкова стане спартсменам. Але атрымае спартыўную загартоўку, у яго з'явяцца новыя сябры, будзе магчымасць развіць лідарскія і арганізацыйныя якасці, не кажучы ўжо пра тое, наколькі карысная рухальная актыўнасць для здароўя.

Кацярына Багданава, прадавец-кансультант крамы спорттавараў, г. Полацк (35 гадоў):

— Мая дачка вучыцца ў 6 класе. Год таму я аддала яе ў музычную школу, а цяпер перажываю, што ў яе не хапае часу на вучобу. Пастаянныя рэпетыцыі, канцэрты, дадатковыя заняткі — і ў выніку яна прыходзіць увечары зусім без сіл, а ўрокі робіць раніцай. Адзнакі сталі горшымі, але заняткі музыкай дачцэ вельмі падабаюцца, і кідаць іх яна не хоча. Што рабіць і як правільна размеркаваць час, я не ведаю.

— Гэта ўсё карэктуецца. Не ўсім дадзена быць выдатнікамі, і не факт, што, кінуўшы музычную школу, дзяўчынка пачне лепш вучыцца, — кажа Вольга Васільева. — Звычайна пазакласныя заняткі на паспяховасць не ўплываюць. Калі чалавек хоча вучыцца, то ён будзе вучыцца. Фізічна здаровы падлетак можа вытрымаць заняткі і ў школе, і ў якіх-небудзь секцыях. Галоўнае, каб было жаданне, тады мы здольны на ўсё. А калі жадання няма, то заўсёды будуць знаходзіцца тысячы адгаворак.

9-16

9-16

 

— Вольга Мікалаеўна, што рабіць, калі дзіця нічым не хоча займацца, а кожны занятак у гуртку заканчваецца істэрыкай і слязьмі?

— Усе слёзы знікаюць, калі з'яўляюцца першыя вынікі. Тады з'яўляецца і імкненне ісці далей. Я ведаю выпадкі, калі ў дзяцінстве некага прымушалі займацца ў музычнай школе, а потым, калі дзіця вырастала, дзякавала бацькам і настаўнікам, якія не далі кінуць заняткі.

Дзіця з прычыны свайго ўзросту не заўсёды разумее, для чаго трэба наведваць гурткі. Яно шмат што ўспрымае як гульню і толькі пазней пачынае бачыць іншыя бакі сваёй дзейнасці.

Вольга Крыштафовіч, студэнтка ІІІ курса Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў (20 гадоў):

— Я заўсёды хацела быць актрысай, з ранняга дзяцінства выступала на ўсіх святах, наведвала розныя гурткі па гэтым кірунку. Тады бацькі да майго жадання ставіліся паблажліва, маўляў, «пройдзе». Калі ў 11 класе стала сур'ёзна рыхтавацца да паступлення на акцёрскі факультэт, то родныя забілі трывогу. У выніку, пад ціскам сваякоў, я паступіла «на эканаміста». Пасля першага курса зразумела, што гэта не маё, што я не хачу правесці ўсё жыццё, седзячы ў кабінеце сам-насам з лічбамі. Нічога не сказаўшы бацькам, забрала дакументы з ВНУ, пайшла паступаць у Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў. Паступіла і не расчаравалася ў сваім выбары. А бацькі да гэтага часу лічаць, што я зрабіла памылку.

— Думка бацькоў — гэта думка бацькоў, — гаворыць псіхолаг. — Калі чалавеку 20 гадоў, ён здольны самастойна ацаніць тое, чым хоча займацца. У гэтым выпадку, калі дзяўчыне з дзяцінства падабаецца акцёрскае майстэрства, то ёй трэба даць дарогу. Нават калі ў выніку яна расчаруецца ў сваім выбары, то заўсёды ёсць магчымасць атрымаць іншую спецыяльнасць, прайсці курсы перападрыхтоўкі. Затое яе выбар будзе ўсвядомленым і самастойным, а ў няўдачах ёй не будзе каго вінаваціць.

* * *

Заканчваючы размову, я расказала псіхолагу гісторыю 14-гадовага Кірыла, які жыве ў невялікім гарадскім пасёлку, у якім няма лядовага палаца, а хлопцу заўсёды хацелася займацца хакеем. Дзеля трэніровак ён два-тры разы на тыдзень прыязджае да нас у горад. Кірыл гатовы дзеля любімага занятку трэсціся ў вагоне і пераадольваць усе перашкоды. Думаю, што з яго атрымаецца выдатны хакеіст, бо ў свае гады ён дакладна ведае, чаго хоча.

Некаму пашчасціць знайсці сябе ў падлеткавым узросце, хтосьці адкрывае свае здольнасці ўжо дарослым. Нават многія знакамітасці, якія ўсміхаюцца нам з экранаў тэлевізараў, таксама не адразу знайшлі сваё месца ў жыцці. Напрыклад, не сакрэт, што тэлевядучы Павел Воля па адукацыі — настаўнік рускай мовы і літаратуры, а адна з самых багатых спявачак у свеце Бьёнсе калісьці падмятала падлогу ў цырульні, якой валодала яе мама.

Ніколі не варта спыняцца — развівайцеся, шукайце, спрабуйце сябе ў розных ролях. Тады ваша жыццё будзе насычаным і цікавым.

Арына Кагалёнак,
вучаніца 11 класа наваполацкай гімназіі №2.

 Фота Надзеі БУЖАН

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.