Алена ЛЯЎКОВІЧ, намеснік галоўнага рэдактара газеты “Звязда”. Прыйшла ў рэдакцыю яшчэ студэнткай, доўгі час працавала рэдактарам аддзела пісьмаў. У рабоце і творчасці кіруюся прынцыпам, які лепш, чым напісаў Максім Танк, наўрад ці хто абазначыць:
“Можа, і ўсе колеры ўжо адкрыты –
Мне засталіся яшчэ спалучэнні.
Можа, і ўсе людзі маюць імёны –
Толькі памылкі яшчэ трэба выправіць.
Можа, і ўсе гукі свету вядомыя –
Мне яшчэ хопіць, што ў сэрцы я чую.
Можа, і ўсе подзвігі ўжо апеты –
Толькі я знаю, што дзве трэці айсбергаў
Мора жыцця ў глыбіні сваёй тоіць”…
Першы прыезд у вёску пасля зімы — гэта заўсёды як адкрыццё. Выходзіш з машыны, кідаеш вокам на падворкі па абодва бакі вуліцы, удыхаеш паветра, якое не параўнаецца ні з якім іншым на гэтай планеце. Сам сабе гаворыш: нібы нікуды і не з’язджаў. І тут жа неяк лёгка-прасветлена дадаеш: ну дык і добра. Металічная засаўка на брамцы незадаволена вішчыць: за зіму трохі заржавела.
У грыбы мы выправіліся нечакана самі для сябе. На пагоджыя выхадныя была процьма планаў: у вёсцы, як вядома, восень — работ восем, на градах стаялі нявыбраныя буракі і морква. Але ў нядзелю раніцай ледзь не хорам сказалі: «А давайце з’ездзім у лес!»
Да Дня пажылых людзей я заўсёды старалася прывезці ім іхнія любімыя цукеркі — імпартныя, у пластыкавым акуратным пачку з бліскучай абгорткай, шакаладныя з цэльнымі арэхамі ўсярэдзіне. Кожны раз матуля спачатку ўздыхала: «Гэта ж дорага».
Так, менавіта гэтак сёлета атрымалася — мора засталося няўбачаным. Не тое што магчымасці не было — ніхто не перашкаджаў, збірайся ды едзь сабе. Але ад адной толькі думкі аб далёкіх пераездах-самалётах, зборах-чамаданах станавілася ніякавата (можа, гэта ўзрост?).
Зачапіліся ўчора з прыяцелькай за тэму выяўленчага мастацтва. Яна была нядаўна ў Нарвегіі, расказвала пра самы вялікі музей Манэ. «Каторага — Эдуарда ці Клода?» — спыталася ў яе. «Таго, што «Крык» напісаў...» — «Дык гэта ж Мунк». — «Во, дакладна Мунк.
«Цётка Лена, паехалі з намі на рэчку!» — клікалі малыя ў мінулыя спякотныя выхадныя. Ісці было далекавата — па ўсёй доўгай вясковай вуліцы, пасля яшчэ праз колішнюю балацянку. Але вабіла перспектыва апынуцца ў цяньку каля вады, дый пытанне бяспекі было не апошнім.
Ведаеце, што мяне больш за ўсё ўразіла ў жудаснай трагедыі, якая адбылася днямі ў прыгарадзе Махачкалы, дзе адбыўся выбух на запраўцы, у выніку якога загінулі больш за семдзесят чалавек? Не гэта лічба і не колькасць пацярпелых, якіх больш за сотню, і ці ўсе з іх выжывуць, невядома.
Ратавальнікам дажджы дабавілі работы, пэўна, як нікому больш. І справа не толькі ў ліквідацыі наступстваў непагадзі. Пасля даждоў пайшлі грыбы, а значыць, пачынаецца сезон зніклых грыбнікоў.
Толькі выйшла з непрацяглага адпачынку, думаю, якую б тэму ў калонцы закрануць, а тут прыходзіць у пісьме на электронную пошту падказка. Піша Наталля з суседняга з нашым Стаўбцоўскага раёна. Не скардзіцца — проста дзеліцца тым, што хвалюе. Тэма — вяскова-дачная і, як для мяне, дык надзвычай для нашага часу тыповая і актуальная
Самае яркае ўражанне мінулага тыдня — убачанае ў тэлеперадачы, а пасля прачытанае ў афіцыйным паведамленні Следчага камітэта. Як, вы не чулі? Не здагадваецеся нават, пра што гэта я? Тады, калі дазволіце, кароткі адвольны пераказ.
Глядзіш на гарадскую вуліцу з балкона на сёмым паверсе, прыслухоўваешся, спадзеючыся пачуць (і не чуеш, бо высока), як ляпаюць цяжкія кроплі па асфальце. Сцены суседняга дома, бетонна-шэрыя, на вачах пакрываюцца мокрымі падцёкамі.
Каля аўтакрамы кабеты ледзьве не пабіліся... за пачак солі. Не таму, што соль нейкая адмысловая, а таму, што пачак у наяўнасці адзін. Сцэна была, трэба сказаць, яшчэ тая. Жанкі сварыліся і ледзь не рвалі адна на адной валасы, а прадаўшчыца, узвышаючыся над імі ў акенцы крамы на калёсах і будучы недасягальнай, трымала запаветны пачак солі, маючы намер аддаць яго пераможцы. Нарэшце абвясцілі нічыю — купілі тую соль напалам...
Сядзім нядаўна з прыяцелькай (яна ў Мінску ў гімназіі працуе), разважаем на тэму сямейных адносін. Пра тое, якія мужчыны сво..., а жанчыны часцей за ўсё ахвяры. Бо, як правіла, пры разводзе аказваецца, што ўся маёмасць на ім, і не факт, што ён праявіць высакароднасць і нешта былой палавіне з дзецьмі пакіне. Асабліва калі новая пасія ёсць і драпежніцкія замашкі мае.
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
![](/banners/banner-position-5.jpg?326")