Галіна Кузьмінічна памерла мінулай восенню. Адмучылася — гадоў дзесяць са зламанай шыйкай бядра правяла ў даламаным інвалідным вазку ў адной кватэры з сынам-алкаголікам. Пахавалі яе нявестка з унукамі — удава і дзеці старэйшага сына. Прывезлі на вясковыя могілкі, дзе Галіну Кузьмінічну ўжо дваццаць пяць гадоў чакаў яе муж.
За свае амаль сто шэсць гадоў існавання «Звязда» неаднойчы дапамагала людзям знаходзіць адно аднаго. Варта пагартаць падшыўкі, каб у гэтым пераканацца. Знаходзіліся дзеці, згубленыя ў мітусні эвакуацыі, знаходзіліся ветэраны-аднапалчане, знаходзіліся браты і сёстры, раскіданыя па розных дзіцячых дамах.
Мы сядзелі ў пятніцу вечарам у кавярні ў прыемнай дзявочай кампаніі, размаўлялі пра жыццё. І тут у мяне зазваніў тэлефон. Званок быў на «ватсап», нумар пачынаўся +63 (пасля высветліла, што гэта Філіпіны). «Ціха, дзяўчаты, мне махляры звоняць!» — прыкрыкнула на шумную кампанію.
З рубрыкі «Знарок не прыдумаеш». Калега акурат сёння са смехам расказвала. Едзе яна ў ліфце з дзвюма маладзіцамі. Адна трымае ў руках пакунак, з якога выглядвае расада перцаў. Добрая такая расада, ужо ў пучкі на кветкі пабралася. А другая на поўным сур'ёзе ёй кажа: «Якія ў цябе кветкі прыгожыя! Ужо нават у бутонах.
Нешта забытае, з савецкага дзяцінства, шчасліва-ўрачыстае круціцца ў галаве разам з датай 19 мая. А, вось яно — дзень нараджэння піянерскай арганізацыі! Адно з любімых вясновых школьных свят, бо гэта ж суцэльная прыгажосць.
Калі не глядзелі па АНТ фільм пра няспраўджаныя тэракты «Забойная пасылка», які паказалі ў сераду вечарам, — паглядзіце абавязкова, ён ёсць у інтэрнэце. Там не толькі пра філігранную работу нашых спецслужбаў і пра маладых дурняў, якія паламалі сабе лёс.
Апошнія некалькі дзён я пішу адзін дзённік. Не свой асабісты — у ім словы людзей, якіх ужо няма на гэтым свеце. Не для сябе, не для «наступных пакаленняў». Я пішу яго для сваёй стрыечнай сястры. Яна жыве ва Украіне, у Палтаўскай вобласці. Ёй пяцьдзясят два гады, яна выкладае матэматыку ў каледжы.
Ужо другую вясну на вясковыя вішні ды кусты маліны прылятаюць заўважныя, дагэтуль не бачаныя птушкі. Бліскуча-чорныя, бы змазаныя ваксай, з доўгімі аранжавымі дзюбамі і гэткімі ж аранжавымі цікаўнымі вачыма. Смелыя і на дзіва нахабныя.
Так здарылася, што менавіта красавік — самы светлы, празрысты вясновы месяц, на пачатку якога яшчэ і пашчасціла нарадзіцца, апошнія некалькі гадоў азмрочваецца не вельмі добрымі, часам нават трагічнымі, падзеямі ў жыцці. І ўсё гэта на кантрасце з птушыным лікаваннем, з вясёлкавымі ручаінамі, з лёгкім зеленаватым флёрам на дрэвах.
Перад светлым вялікім святам думаеш пра многае, пачынаеш капацца ў душы і ўспамінах. Аналізуеш уласныя ўчынкі і словы, згадваеш учынкі і словы блізкіх і не вельмі людзей, якія нейкім бокам цябе датычыліся. Думаеш пра тых, каго ўжо няма на гэтым свеце побач з табой, з нейкім прыцішаным страхам разумееш, што іх па той бок непераадольнай мяжы з кожным годам усё больш.
Як толькі ў сакавіку пачынае прыграваць першае вясновае сонца, нашы з сястрой доўгія штодзённыя размовы па тэлефоне пачынаюць набываць абсалютна асэнсаваны і выразна абазначаны тэматычны кірунак. Мы гаворым пра нашу вясковую сядзібу, якая настылымі за зіму сценамі чакае нашага прыезду на дачны сезон.
1 красавіка праваслаўныя ўшаноўваюць памяць святой Сафіі Слуцкай. Гэта адна з нешматлікіх у Беларусі славутых асоб, памяць аб якой, так бы мовіць, ёсць у матэрыяльным увасабленні — у Свята-Духавым кафедральным саборы знаходзяцца яе мошчы.
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».