Сябры нашай сям’і дабудавалі дом на ўскрайку раённага цэнтра і пераехалі туды жыць са здымнай кватэры. З суседзямі справа, кажуць, жывуць душа ў душу. Калі тыя з’язджаюць на адпачынак, прыглядаюць за іх коцікам, і наадварот. Сусед жа злева — мясцовы бізнесмэн — нядаўна паказаў сябе, мякка кажучы, не з самага лепшага боку….
Святлана Міхайлаўна працуе настаўніцай пачатковых класаў. Пра такіх, як яна, кажуць «педагог ад Бога». Штораз, калі расказвае пра сваіх дзяцей, адчуваецца, як яна іх любіць, шкадуе. Прынамсі, у мяне з галавы не выходзіць гісторыя пра двух брацікаў.
Хтосьці калекцыяніруе статуэткі, хтосьці — маркі, хтосьці — каменьчыкі. Я ж ужо гадоў дзесяць збіраю, нанізваю, як пацеркі на нітачку, цёплыя гісторыі. Некаторыя з іх здараюцца са мной, большасць — з маімі сябрамі ці сябрамі сяброў. І гэтыя «цудосінкі», як я іх называю, асабіста для мяне маюць тэрапеўтычны эфект.
Як толькі выпаў снег, чую ад розных мам адно і тое ж пытанне: «А ты ўжо зрабіла адвент-каляндар для сына?», «А я Мішу купіла гатовы — з дыназаўрамі, — дзеліцца былая аднакурсніца, — старэйшая ж дачка папрасіла з упрыгажэннямі».
Майму сыну пашанцавала. У яго, акрамя бабуль ды дзядуль, ёсць яшчэ і цудоўная прабабуля. Калі Таццяна Віктараўна гасціла ў нас у вёсцы, яны вельмі шмат гулялі з Сымонам: будавалі замкі і дарогі з лега ды кубікаў, збівалі шчалчкамі з дошкі шашкі, раскладалі даміно...
У нас у доме ёсць адзін маленькі пакой, у які ні я, ні сын не заходзім. Муж спецыяльна спраектаваў сабе гэты закуток на той час, пакуль не з'явіцца вялікая прасторная майстэрня. Абставіў там усё так, як ён хоча.
У нас дома сцяну ў вітальні ўпрыгожваюць караблікі з плоскага каменю. Дык вось нядаўна ніжняя частка аднаго з іх знікла. Тое, што каменьчыка няма, заўважыў муж. Ён адразу ж здагадаўся, чыіх гэта рук справа. «Сымон, гэта ты зрабіў?» — паклікаў трохгадовага сына. — «Не», — кажа той.
Аднойчы пайшла я разам з сябрамі забіраць хрэсніцу з садка. Якраз у гэты час дзеткі завяршалі вячэру. Праз адчыненыя дзверы хлопчык прыкмеціў сваю маму. І так узрадаваўся, што кінуўся да дзвярэй з кубкам, у якім было недапітае малако. На падлозе ўтварылася сапраўдная малочная рака. Пакуль малы плакаў (ніхто на яго не крычаў, відаць, на яго сварацца за правіннасці дома?),
«Любі сябе. Быццам ад гэтага залежыць тваё жыццё». Так называецца томік з серыі «кнігі, якія трэба прачытаць да 35 гадоў». Я ўжо не паспела. Але, як той казаў, «найлепшы час, каб пасадзіць дрэва, быў 20 гадоў таму. Наступны падыходзячы момант — сёння».
У Радашковічах мамы ў дэкрэце абулі красоўкі, узялі пакеты з пальчаткамі і арганізавалі эказабег у мясцовым лесе. Дзве гадзіны трэніроўкі чаргавалі са зборам смецця. Потым у сацсетках дзяліліся, што, як ні дзіўна, стомы не адчувалі, толькі радасць ад сумесна з карысцю праведзенага часу.
Андрэй стаяў у чарзе на кватэру гадоў дзесяць. І вось, якое шчасце, нарэшце яму прапанавалі будавацца — праўда, свабоднай была толькі аднапакаёўка. Але мужчына так доўга чакаў гэтага моманту, што не раздумваючы пагадзіўся. Грошай, што адкладваў з заробку, хапіла толькі на першы ўзнос.
Адна з нашых з сынам любімых гульняў узімку — пакідаць сляды на снезе ў выглядзе кветачкі, цягнічка, анёлка. Увесну ды летам мы таксама працягваем «слядзіць». Калі ідзём гуляць у лес ці да рэчкі, бяром з сабой пакет для смецця. Туды збіраем паперкі, шкло ды пластыкавыя бутэлькі, якія сустракаем на шляху. Тым самым пакідаем пасля сябе светлы след.
Нядаўна знаёмая пажартавала: «Вясна — найлешы час для садаводства. Але ў мяне няма лецішча і агарода, таму капацца я буду ў сабе». Асабіста ў мяне зямлі хапае. Разам з тым хлебам не кармі — дай пакапацца ў сабе. А вясной, калі душа, як і прырода, прагне абнаўлення, тым больш.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
![](/banners/banner-position-5.jpg?540")
