Кропелькі дабрыні

У Бабруйску прайшоў фестываль творчасці і здароўя, на які штогод збіраюцца маладыя людзі з абмежаванымі магчымасцямі.

У пасёлку Кісялевічы на ўскраіне Бабруйска, дзе раней была вайсковая часць, праходзіць фестываль пад назвай "Кропелькі дабрыні ў моры здароўя". У адным з былых штабных будынкаў размясціўся духоўна-асветніцкі цэнтр Свята-Іверскага храма, і на паляне каля яго ўсталявалі сцэну, зрабілі імправізаваную залу, спартыўную пляцоўку.

— Ой, тут столькі людзей, — радуецца Алеся, якая сядзіць у інваліднай калясцы. — Я даўно не бачылася з сябрамі. Калі шчыра, такіх магчымасцяў у нас не многа.

— Тут усё нам настолькі падабаецца, што не магу гаварыць без слёз, — жанчына, якая ўпершыню прывезла дачку-інваліда на фестываль, не здолела стрымаць эмоцыі.

— Гэта ўнікальная магчымасць для нас вось так цікава бавіць час, — кажа яшчэ адна маці. — Мой сын не размаўляе, але пад музыку танцуе і ўсміхаецца.

Група жанчын з каляровымі пампонамі ў руках рыхтуецца да выступлення:

— Фестываль цікавы: мы тут танцуем шмат, нават танга! — расказваюць яны наперабой. — Мы адчуваем сябе артысткамі. Тут і сілы прыходзяць, і добры настрой.

"Кропелька дабрыні..." мае на ўвазе адаптацыю і рэабілітацыю моладзі з сацыяльна слабых катэгорый. Сёлета фестываль праводзіцца ўжо ў шосты раз: на яго прыехала больш за сотню ўдзельнікаў з Магілёўскай вобласці.

Арганізуе фестываль цэнтр сацыяльнага абслугоўвання Ленінскага раёна горада Бабруйска, сумесна з уладамі і царквой.

— Мы хочам зрабіць жыццё нашых маладых людзей больш яркім, і для многіх удзельнікаў гэта ледзь не ўнікальная магчымасць выбрацца з дому і пабыць з сябрамі, — каментуе Таццяна Сінькевіч, загадчыца аддзялення дзённага знаходжання інвалідаў у Ленінскім раёне Бабруйска. — Гэта адзіны фестываль у краіне, які праводзіцца ў такім фармаце, на прыродзе.

Усё навокал сапраўды выглядае як летні лагер, толькі з папраўкай на стан здароўя людзей. Дзяжурыць "хуткая дапамога". Сярод публікі дзелавіта рухаюцца маладыя хлопцы і дзяўчаты ў ярка-чырвоных майках з надпісамі на спіне "Валанцёр". Гэта старэйшыя школьнікі і студэнты, якія дапамагаюць інвалідам.

— Я не магу быць абыякавай, — сказала Яна. — Валанцёрам я працую гадоў пяць, хочацца дапамагаць. Я пасябравала са Светай, яна на інваліднай калясцы. І ведаеце, нічым мы ўвогуле не адрозніваемся, проста ў кожнага з нас свае асаблівасці і магчымасці.

— На фестывалі не толькі адпачываюць, але абавязкова займаюцца творчасцю і спортам. Не толькі паказваюць свае "хатнія нарыхтоўкі" на сцэне, але бяруць удзел у майстар-класах, якія праводзяць вядомыя людзі: напрыклад, футбаліст Эдуард Градабоеў, мастак Анатоль Концуб, кераміст Алег Ткачоў і іншыя.

— Вядома, маладым інвалідам найперш у жыцці патрэбна медыцынская дапамога, — разважае Таццяна Сінькевіч. — Але наша задача менавіта тут — даць людзям адпачыць, пабыць разам. Таму што лепшы ўрач — гэта добры настрой.

Айцец Сергій, настаяцель Свята-Іверскага храма, лічыць, што ў стаўленні грамадства да людзей з абмежаванымі магчымасцямі нешта зрушылася з мёртвай кропкі: нездарма фестываль "Кропелькі дабрыні..." пачынаўся з маленькага збору, а цяпер разросся да абласнога ўзроўню.

— Царква заўсёды кажа, што для Бога няма розніцы, з абмежаванымі здольнасцямі чалавек альбо не, — падкрэслівае святар. — Можа, людзей з абмежаванымі магчымасцямі ён яшчэ больш любіць, як мы шкадуем, напрыклад, сваю параненую руку...

У Свята-Іверскім храме для ўдзельнікаў фестывалю ў дзень памяці лекара Панцеляймона здзейснілі малебен аб здароўі, правялі духоўную гутарку. Тут спецыяльна зрабілі пандус: раней інвалідаў-калясачнікаў падымалі па прыступках на высокі царкоўны ганак на руках, а цяпер для іх і тут будзе безбар'ернае асяроддзе.

Сёлета тэма фестывалю — "Давайце берагчы адно аднаго!" Арганізатары называюць гэта крыкам душы, таму што ўсім хочацца, каб ў жыцці было больш узаемнага разумення, падтрымкі і ўвагі. Людзі кажуць, што трэба вучыцца быць цярпімымі адно да аднаго, дараваць дробныя крыўды, не выліваць на іншых дрэнны настрой і памятаць, што жыццё — вельмі крохкая рэч, калі не ведаеш, што можа здарыцца ў наступную хвіліну. Гэта ўрок для грамадства ад удзельнікаў бабруйскага сацыяльнага фестывалю.

Самы кранальны момант фестывалю — агульны здымак. Каля сцэны шчыльна, каб усе трапілі ў кадр, пасадзілі і паставілі ўсіх: унізе — інваліды-калясачнікі, наверсе — валанцёры. Даваць каманду на ўсмешку фатографу не давялося: усім раздалі рознакаляровыя шары, і, калі іх разам адпусцілі ў паветра як сімвал кропелек дабрыні ў нашым свеце, усе разам смяяліся ад шчасця, з надзеяй на добрае жыццё, лепшае здароўе і моцнае сяброўства.

Ілона Іванова. Фота аўтара.

г. Бабруйск.