Спасаўка — шчодры час года... Шчодры мёдам і садавіной, шчодры цеплынёй сонца... Вось-вось пазалацее лістота... Прыгожая пара. Некалі амаль у гэтую пару для Пушкіна пачыналася Болдзінская восень... А для многіх з нас, беларускіх журналістаў, час сумны, бо вось днямі сабраліся на жалобную сустрэчу на Паўночных могілках: сёння год, як няма сярод нас на гэтым свеце нашага сябра, для многіх іншых калег — настаўніка і кіраўніка, Уладзіміра Бельскага — Валодзі. Былога шматгадовага галоўнага рэдактара сёння звяздоўскай "Чырвонкі", старшыні Дзяржкамдруку, аднаго з першых надзвычайных і паўнамоцных паслоў нашай краіны ў Чэхіі і Славакіі, пазней — галоўнага рэдактара газеты "Сям'я" і банкаўскага аналітыка, палітолага, пісьменніка і паэта, сябра і светлага-светлага чалавека... Колькі там яшчэ нават да той пенсіі было — нейкай нібыта мяжы — а чалавека год як няма з намі...
У нас, журфакаўцаў БДУ імя Леніна выпуску 1981-га, ён быў старастам курса. Пасля войска і падрыхтоўчага аддзялення каму, як не яму, было наканавана вазіць нас па "бульбах" і будатрадах, арганізоўваць у інтэрнатах на Кастрычніцкай дыскатэкі са святламузыкай, пластмасавыя пласцінкі для ліхтароў якой мы разам з ім шукалі па навакольных сметніках... Не фізікі-хімікі, а менавіта журналісты першымі зрабілі такі цуд для нашых інтэрнатаўскіх суботніх вечарын...
Рэдактарства "Чырвонкай" прыпала для яго на няпросты канец 90-х і доўжылася да 1996-га. Газета была вялікатыражная, цікавая, а на "чырвонкаўскім" паверсе Дома друку можна было папросту пагаварыць з Міколам Федзюковічам і Валерыем Івановым, Анатолем Ярмоленкам і з музыкантамі толькі што народжаных тады многіх беларускіх гуртоў, са славутымі літаратарамі...
Народны артыст Беларусі, кампазітар Валерый Іваноў:
— Самыя светлыя ўспаміны пра гэтага чалавека і самая адчайная туга па ім... Вельмі мала людзей, якія маглі столькі часу аддаваць сябрам... Мне Валодзя прысвяціў паэму — вось узяў і напісаў... Былі мы адзін у аднаго і ў кватэрах, і ў бацькоўскіх дамах... А ён жа са знакамітых калінкавіцкіх Юравічаў... І я пачуваўся там як дома, бо з ім было цёпла. Я не люблю такіх слоў — "заўчасна пайшоў", "мог бы яшчэ жыць"... Жыві ты 50 або 100 гадоў... Але калі адыходзіць Асоба — гэта страшэнна сумна і ў жыцці вельмі не хапае нечага вялікага і істотнага. Я дакладна ведаю: пры такіх людзях, як ён, для многіх з нас жыццё робіцца куды лепшым...
...А спяваць Валодзя, будучы студэнтам, любіў вясковыя прыпеўкі, і, напэўна, найлепшую беларускую песню пра завушніцы....
Пятро РАМАНЧУК
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
