Алесь БЕЛЫ, гісторык, даследчык старадаўняй беларускай кухні:
— Калі б я мог выбіраць, дык патраціў бы іх на падрыхтоўку і святкаванне 200-гадовага юбілею кампазітара Станіслава Манюшкі, які будзем адзначаць у 2019 годзе. На гэтыя сродкі можна было б паставіць яму годны помнік на-супраць атэля «Еўропа», дзе сканцэнтравана найбольш яго памятных мясцін ці не ў цэлым свеце. Таксама варта б арганізаваць прыстойную экспазіцыю, прысвечаную Манюшку (напрыклад, у адным з пакояў Дома Ваньковічаў). І дафінансаваць пастаноўку ў Оперным тэатры «Страшнага Двара». Насамрэч культура патрабуе нашмат большых укладанняў, толькі пачынаць трэба са школьнага і сямейнага выхавання, каб сфарміраваць патрэбу ў ёй. Тады шмат што людзі будуць фінансаваць самі — і не толькі як мецэнаты, але нават проста як зацікаўленыя спажыўцы.
Наталля КУЧЫНСКАЯ, член Пастаяннай камісіі Палаты прадстаўнікоў па адукацыі, культуры і навуцы:
— Зразумела, што ўсе патрэбы культуры такой сумай не задаволіць. Каб у мяне было больш сродкаў, я накіравала б іх на тры справы. Па-першае, на павышэнне заробкаў работнікам гэтай сферы — бібліятэкарам, артыстам, музейным супрацоўнікам. Па-другое, на рэалізацыю праекта «Музейны квартал у Мінску» па ідэі Уладзіміра Пракапцова, бо лічу, што стварэнне такога квартала магло б мець вялікае выхаваўчае значэнне. Па-трэцяе, накіравала б сродкі на рамонт і аздабленне Дома культуры ў маіх родных Ашмянах, на ўмацаванне матэрыяльна-тэхнічнай базы цэнтральнай раённай бібліятэкі ў гэтым жа горадзе. Аднак для здзяйснення гэтых планаў патрэб-ны значна большыя выдаткі. Калі ж адштурхоўвацца ад прапанаванага мільярда рублёў, я рэалізавала б праект «Падарожжа ў Вялікі тэатр», закупіла б на яго квіткі ў Оперным тэатры на балет «Вітаўт» і падарыла б іх 4000 жы-хароў сваёй Іўеўскай выбарчай акругі — дарослым і дзецям. Пасля «Вітаўта» кожны прысутны адчувае сябе са-праўдным патрыётам Беларусі.
Павел САПОЦЬКА, старшыня Праўлення Мінскага абласнога аддзялення Беларускага фонду культуры:
— Я выдаткаваў бы гэтыя сродкі на захаванне аб'ектаў гісторыка-культурнай спадчыны нашай краіны. Працуючы з арганізацыямі, якія садзейнічаюць аднаўленню такіх помнікаў, мне давялося ўбачыць, якая гэта важная і вельмі цяжкая справа. Палацы Адама Хмары ў Сёмкаве, Гутэн-Чапскіх у Прылуках, капліца Рэйтанаў каля Грушаўкі, шматлікія вадзяныя млыны... А калі б такіх мільярдаў у маім распараджэнні было некалькі, ці нават некалькі дзя-сяткаў, я ў першую чаргу накіраваў бы іх на рэалізацыю Дзяржаўнай праграмы «Замкі Беларусі» на 2012 — 2018 гады, на рэканструкцыю, рэстаўрацыю ці кансервацыю тых жа Крэўскага, Навагрудскага, Любчанскага, замка Сангушак у Смалянах і іншых. Я лічу, што захаваць гэтыя матэрыяльныя каштоўнасці — наш абавязак.
Ніна ШЧАРБАЧЭВІЧ.
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
