«Маладосць» & «БрамаМар»: ёсць кантакт!

Лю­таў­скі ну­мар «Ма­ла­до­сці» — цал­кам ла­гіч­ны пас­ля «між­на­род­на­га вы­ха­ду» пра­цяг гіс­то­рыі пра тое, як мо­ла­дзе­вае лі­та­ра­тур­нае вы­дан­не мо­жа, раз­ві­ва­ю­чы­ся, пе­ра­ўва­саб­ляц­ца і, пе­ра­ўва­саб­ля­ю­чы­ся, за­ва­ёў­ваць но­выя пра­сто­ры. За­да­ча пры­свя­ціць цэ­лы ну­мар сту­дэнц­ка­му кон­кур­су «Бра­ма­Мар» — свое­саб­лі­вы challenge са­мім са­бе  — зда­ец­ца, мае ўжо сваё ра­шэн­не-вы­нік.

На пер­шых ста­рон­ках лю­таў­ска­га ну­ма­ра мож­на бу­дзе пра­чы­таць, на­вош­та яны па­трэб­ны ўво­гу­ле — лі­та­ра­тур­ныя кон­кур­сы роз­на­га кштал­ту, маш­та­баў і вар­тас­цяў. «Той, хто пры­кла­дае ру­ку да пя­ра, ня­хай па­раз­ва­жае, на які шлях ён хо­ча сту­піць і ў якім не­бяс­печ­ным кат­ле яму ка­лісь­ці прый­дзец­ца за­меш­ваць!» — па­пя­рэдж­ва­юць удзель­ні­кі «Апы­тан­кі». Пе­ра­гар­нуў­шы яе, не пра­мі­ні­це па­ці­ка­віц­ца, як, у пры­ват­нас­ці, ства­рыць лі­та­ра­тур­ны кон­курс ха­ця б сту­дэнц­ка­га ўзроў­ню. «Ка­лі ва­ша кан­цэп­цыя ад­мет­ная і ары­гі­наль­ная, вы не ма­е­це кан­ку­рэн­таў», — ад­зна­ча­юць ар­га­ні­за­та­ры «Бра­ма­Мар», спа­сы­ла­ю­чы­ся на... тры ска­ры­нач­кі хле­ба. «Усе­агуль­нае здзіў­лен­не вы­клі­кае сцвяр­джэн­не пра тое, што па­эт — гэ­та мыш­ка і нуль», — на­пі­са­на ў «Бра­ма­ма­рэ­зіі». Та­кія вось, між ін­шым, наз­вы ў ар­ты­ку­лаў. І каб жа гэ­та бы­ло адзі­нае, што здзі­віць чы­та­ча. У ну­ма­ры — не толь­кі кон­курс­ныя тво­ры ў шас­ці на­мі­на­цы­ях (про­за, паэ­зія, кры­ты­ка, пе­ра­клад, дра­ма­тур­гія, дзі­ця­чая лі­та­ра­ту­ра і дзве на­мі­на­цыі «Брам­Мар-юні» ў «Бя­роз­цы»), але і проць­ма па­рад і рэ­ка­мен­да­цый, на­пі­са­ных удзель­ні­ка­мі і ар­га­ні­за­та­ра­мі, сту­дэн­та­мі і вы­клад­чы­ка­мі. Чы­таць іх ча­сам ве­се­ла, мес­ца­мі ка­рыс­на, у цэ­лым — не­ве­ра­год­на ці­ка­ва. Пе­ра­мож­цам у на­мі­на­цыі «Паэ­зія» жу­ры пры­зна­ла ўдзель­ні­ка з імем Анд­русь Bezdar. Па­вод­ле мер­ка­ван­ня рэ­дак­цыі, леп­шы твор у на­мі­на­цыі «Про­за» да­сла­ла нам Ка­ся Глу­хоў­ская. Яе «Спеў ад­ной пер­лі­ны» дру­ку­ец­ца ў лю­таў­скай «Ма­ла­до­сці» без ска­ра­чэн­няў і ча­кае чы­та­ча ма­ла­до­га і ўдум­лі­ва­га. Шчас­лі­вы ён ці не вель­мі — пас­ля пра­чы­тан­ня тво­ра гэ­та бу­дзе ўжо не так важ­на, бо яго ге­ра­і­ня, па сло­вах аў­та­ркі, «ні­ко­лі і ні ў чым не ба­чыць не­па­праў­най тра­ге­дыі».

У ча­со­пі­се, які пад­па­рад­ку­ец­ца па­тра­ба­ван­ням су­час­нас­ці, зме­шча­ны, як і пла­на­вал­ася, не толь­кі тво­ры пе­ра­мож­цаў, але і леп­шае з «мар­ке­тын­га­ва­га» пунк­ту гле­джан­ня. А гэ­та зна­чыць, пра­па­но­вы за­да­во­ляць лю­бы густ.

Ся­рэд­ні ўзрост боль­шас­ці аў­та­раў тво­раў — да двац­ца­ці. «Двац­цат­кі не хо­піць на ран­дэ­ву — так, ка­вы па­піць і па­грэц­ца». Гэ­та ў Алі­сы Мі­ні­най, «Паэ­зія», трэ­цяе мес­ца. «У двац­цаць — ха­дзіць толь­кі па кра­ях сва­іх і чу­жых па­мы­лак», — пра­цяг­вае яна ж тэ­му двац­цат­кі. Да­зво­лім? «У двац­цаць — згу­біць і зноў ад­шу­каць свой аса­біс­ты вост­раў». Па­го­дзім­ся? Ка­лі так, то про­сім гар­таць «Ма­ла­досць» — леп­шыя ста­рон­кі з жыц­ця лі­та­ра­ту­ры.