Усміхнемся!

У мя­не звя­лі му­жа. Па­ста­ві­ла кра­ты на вок­ны, змя­ні­ла за­мок, ся­джу і ду­маю: «Бо­жух­на, хоць бы не вяр­ну­лі!»

* * *

Пай­шоў на кух­ню вы­клю­чыць свят­ло. Вяр­нуў­ся з дзвю­ма кат­ле­та­мі... Піць ха­чу, ба­ю­ся вяр­тац­ца...

* * *

Толь­кі на­ша жан­чы­на мо­жа ад­ной ру­кой мя­шаць боршч, які ва­рыц­ца на плі­це, дру­гой — вы­ці­раць пыл; ад­ным во­кам са­чыць за дзець­мі, дру­гім — за се­ры­я­лам, на­гой мыць пад­ло­гу і пры гэ­тым, пад­трым­лі­ва­ю­чы тэ­ле­фон пля­чом, ка­заць сяб­роў­цы:

— Не, я аб­са­лют­на не за­ня­тая!