Сталіца адзначыла Дзень Незалежнасці народнымі гуляннямі
На святкаванне — па чыгунцы
Раней за ўсіх пачала святкаваць няўрымслівая дзятва. Ужо з раніцы на падыходзе да Дзіцячай чыгункі ім. К. Заслонава тоўпяцца хлопчыкі і дзяўчынкі з бацькамі. «Пакуль, аўтобус!» — ветліва развітваецца маленькая дзяўчынка ў сукенцы прынцэсы, выйшаўшы з маршруту «соткі», і ўжо праз пару секунд подскакам бяжыць у бок станцыі...
— Сёння асабліва шмат дзятвы і іх бацькоў, — кажа Дзіяна Савіцкая, правадніца «Сталічнага экспрэса», незвычайнага цягніка, дзе і праваднікі, і машыніст, і памочнік машыніста, і начальнік цягніка, і дзяжурны па станцыі — не дарослыя, а школьнікі. — Нашы пасажыры едуць у Сасновы бор. Там будзе цікава — сапраўднае свята!
Наш вагон ужо поўны. На суседняй лаўцы мама распавядае шасцігадоваму Даніку пра свята.
— Ты ж хто? — правярае яна.
— Беларус! — радасна ўсміхаецца хлапчук і махае чырвона-зялёным сцяжком.
У Сасновым бары свята ў разгары. Тут і канцэрт, і розныя гульні-спаборніцтвы, і цір, і сапраўдны танк, увесь аблеплены хлопчыкамі і дзяўчынкамі.
— Я толькі што дулам танка кіраваў! — захлынаючыся ад шчасця, крычыць нейкі хлопчык сваёй маме.
— Хадзем, сфатаграфуемся з аўтаматам! — тузае яго за руку сябар. Сапраўды, у двух кроках побач — выстава зброі, якую можна не проста паглядзець. Дзеці пазіруюць з вінтоўкамі, бацькі іх фатаграфуюць. І мяркуючы па выглядзе многіх татаў, яны таксама не супраць залезці на танк і папазіраваць са стрэльбай.
А васьмігадовыя двайняткі Цімафей і Мацвей за абедзве шчакі ўплятаюць салдацкую кашу (з ячных круп) з тушонкай. «Смачна!» — Мацвей для большай пераканаўчасці падымае ўверх вялікі палец. Хлапчукі разам з мамай прыехалі з Барысава. У іх вялікія планы на сёння: святочныя сталічныя гулянні, а ўвечары — цырк. Так што гэты дзень ім, напэўна, запомніцца надоўга!
* * *
— У горадзе пануе святочная атмасфера, сцягі ўсюды вісяць, — усміхаецца сямейная пара ў парку Чалюскінцаў. — Мы накіроўваліся да выхаду, ды вось спыніліся канцэрт паслухаць. Чуеце, спяваюць беларускую народную песню? А дагэтуль спявалі і на рускай мове, і на англійскай, і на турэцкай. Чаму б і не, калі песні добрыя і галасы добрыя...
Любіць сваю краіну — гэта не проста гучныя словы...
У Лошыцкім парку першым, каго мы сустрэлі, быў хлопчык, які насвістваў «Кацюшу». У самім парку — атмасфера сапраўднага сямейнага свята. Вось ідзе насустрач бацька з дарослай дачкой, вось прыселі на лаўку дзве бабулі з маленькім унукам... Па алеях шпацыруюць шмат парачак, маладых татаў з каляскамі і сваімі прыгожымі «палавінкамі», цяжарных жанчын. А вось, бадай, самае заспакаяльнае відовішча на зямлі — тата, мама і малы, які ўзяўся за іх рукі. Побач — двое малых, якія ганяюцца адзін за адным. Непадалёк ідуць дзве 70-гадовыя бабулі і прытанцоўваюць пад музыку... Многія мінчане размясціліся кампаніямі на траве, арганізаваўшы імправізаваныя пікнікі на свежым паветры.
З адной з канцэртных пляцовак даносіцца на дзіва прыгожая мелодыя. На сцэне — дуэт скрыпачак.
— Я пагадзілася выступіць, бо лічу гэтае свята адным з асноўных, — кажа студэнтка кансерваторыі Крысціна, якая толькі што адыграла свой нумар і спусцілася са сцэны. — Не будзе яго — і ўсіх астатніх не будзе.
З ёй цалкам згодны 48-гадовы Аляксандр: «Я быў акцябронкам, піянерам, камсамольцам. І гэтае адчуванне свята ў мяне з дзяцінства, калі я хадзіў на парады. Я прасякнуты ім. Гэта памяць. Наша пакаленне разумее, што мы жывём у цудоўнай краіне і нідзе лепш нам не будзе».
Спыняю двух 26-гадовых сябровак, якія ідуць насустрач. Першая, Аксана, на маё пытанне «Ці лічыце вы сябе патрыёткай?» толькі паціснула плячыма. І тут умяшалася другая, Марына. «Я патрыётка, — упэўнена сказала яна. — Я люблю сваю краіну, паважаю яе. А ты хіба не? — здзіўлена павярнулася яна да сяброўкі. — Любіць сваю краіну — гэта не проста гучныя словы, гэта штодзённыя нашы дзеянні. Напрыклад, сачыць за чысцінёй. Глядзіце, сюды прыемна прыйсці, сесці на лаўку. І трэба падтрымліваць гэта. Трэба быць прыязнымі. Сёння ў нас вельмі добры настрой з самай раніцы дзякуючы святу, і вакол мы бачым шмат шчаслівых твараў».
«Патрыятызм для мяне — салідарнасць са сваёй краінай, гонар за яе. Калі хто-небудзь будзе выказвацца дрэнна пра яе, я не застануся абыякавым і ўстану на яе абарону, —- так лічыць 30-гадовы Яраслаў, які гуляе па парку з жонкай і маленькім сынам.
У 36-гадовай Вольгі, якая побач прадае ўпрыгажэнні для валасоў, мама ўкраінка, а бацька рускі. «Ува мне шмат усяго намяшана, — кажа яна. — Але я грамадзянка Беларусі і люблю гэтую зямлю. Беларусь — вельмі прыязная краіна. І я адчуваю сябе тут вольным чалавекам. А гэта вельмі важна».
* * *
— Тут выдатна! — усклікае ў тэлефон хлопец гадоў 20. — Дзве гадзіны таму было прадстаўленне ў сярэднявечным стылі! Паказвалі, як праходзілі бітвы ў ХІІІ-ХІV стагоддзях, і нават давалі пастраляць з лука ўсім ахвотным. А ўвечары абяцаюць выступленне Тэа!
Паслухаць ужывую ўдзельніка «Еўрабачання» хоча і вельмі маладжавая на выгляд Кацярына, якой аказалася 59 гадоў. «Сёння цудоўнае свята, — лічыць яна. — Мы дасягнулі міру. Хіба добра, што ва Украіне зараз ваююць? І як выдатна, што я магу спакойна сядзець цяпер у прыгожым парку, грэцца на сонейку... І наогул, жыць на свеце добра! (Задумваецца на хвіліну.) Можа, дзесьці і лепш... Але ў нас так ціха, спакойна. Я толькі жадаю, каб нашым дзецям было гэтак жа добра, каб яны не баяліся спаць па начах...
— Таму, хто скажа, што ў нас у Беларусі людзі дрэнна жывуць, я прапаную паглядзець, якія машыны ездзяць па вуліцах нашых гарадоў, — уступае ў размову мужчына, што сядзіць непадалёк. — Кожны другі малады чалавек ходзіць з дарагім айфонам, шмат у каго ў кватэрах еўрарамонт. Так што скардзіцца асабліва няма на што. Наш народ жыве добра. Я прыйшоў сюды паздымаць. Фатаграфія — маё хобі. Шмат народу на вуліцах, і я рады, што людзі ўсміхаюцца. Хацелася б, каб у іх заўсёды былі такія ж шчаслівыя ўсмешкі...
Святлана Бусько.
Фота Любові Бяляевай
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».