Даведаўшыся пра назву конкурсу, я задумалася... Якія мы? Але, трохі паразважаўшы, скажу з упэўненасцю: бясспрэчна, мы — розныя. У кожнага свае густы, погляды, інтарэсы. Таму, знайшоўшы аднадумцаў, было б разумна аб'яднацца з імі. Сёння я хацела б расказаць пра такую групу сяброў, дзякуючы якой я знайшла сябе.
...Быў звычайны школьны дзень. На адным з перапынкаў да нас у клас зайшла школьны педагог-арганізатар і зрабіла для ўсіх аб'яву: «Пасля ўрокаў валанцёры едуць наведваць ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны». Мне гэта падалося цікавым. Некаторыя хлопцы з майго класа, ужо не першы год валанцёры, расказвалі пра свой досвед, і я цвёрда вырашыла: паеду! Ужо на наступным перапынку бегла да педагога-арганізатара з пытаннямі: «А можна і мне? А калі менавіта?». Так, раней я не ўдзельнічала ў такіх акцыях, але мяне ўсё роўна прынялі да сябе ў каманду! З нецярплівасцю чакала заканчэння заняткаў, якія (як заўсёды бывае, калі чакаеш чагосьці) цягнуліся занадта доўга.
...Ветэран жыў у суседняй вёсачцы, таму да яго вырашылі дабірацца на веласіпедах. Зусім хутка ўжо былі на месцы. Знайшлі патрэбны нам дом, назваліся, спыталі, ці можна зайсці ў двор. Нас запрасілі. Пасля нядоўгіх тлумачэнняў, для чаго мы тут, высветлілася, што працы нам зусім не засталося... Дзеці і ўнукі дзядулі ўсё зрабілі. Але мы ўсё роўна «рваліся ў бой», хацелі хоць чымсьці дапамагчы. «Ну? — спытаеце вы. — І што ж далей?». А потым мы папрасілі дзядулю расказаць нам пра вайну. Так, усе мы бачылі фільмы і чулі аповеды пра яе, але, паверце, чуць з першых вуснаў — зусім іншая справа. Яго словы нагадалі мне ўспаміны маёй бабулі пра свайго бацьку, Якава Фёдаравіча Белбухава. Гэта мой прадзед. Ён быў вядомым майстрам, рабіў бёрды. Гэта прыстасаванні для таго, каб ткаць. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, ён пайшоў на фронт. Як яму там ваявалася, ён расказваць не любіў. Ды і пажыць яму доўга не давялося. Ён удзельнічаў у вызваленні Рагачова, быў цяжка паранены. Вярнуўшыся дадому, 20 мая 1945 года памёр ад ран. Пахаваны ў пасёлку Утульнае, недалёка ад гарадскога пасёлка Уваравічы.
Я вельмі шкадую, што не змагу пагаварыць са сваім прадзедам. Магчыма, ён расказаў бы мне пра тыя часы, пра свае подзвігі на вайне. Няхай мой прадзед не стаў знакамітым, але ён моцны чалавек... Я ніколі яго не бачыла, але пасля гутаркі з бабуляй у мяне склаўся пэўны вобраз.
Ветэранаў ужо засталося зусім няшмат. Наша пакаленне моладзі — апошняе, якое можа знайсці не толькі прозвішчы ў кнігах, прысвечаных вайне.
...Гэту паездку я буду памятаць заўсёды. І хоць валанцёрства, можа, і не стане справай усяго майго жыцця, мне яно вельмі спадабалася. Бо яно вучыць дабру, павазе, міласэрнасці, сяброўству і іншым шматлікім станоўчым якасцям, якія так неабходны чалавеку ў жыцці. Сёлета мы святкуем 70-годдзе вызвалення ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, і мы будзем віншаваць нашых ветэранаў!
Юлія Дзятлава,
вучаніца 9 класа
Камунараўскай СШ
Буда-Кашалёўскага раёна.
Пра аўтара
Інтарэсы 15-гадовай Юліі самыя разнастайныя. Яна займаецца ў музычнай школе, удзельнічае ў раённых алімпіядах па розных прадметах. У чытанні аддае перавагу рускай класічнай літаратуры. Яшчэ ў дзяўчыны, па яе прызнанні, шмат сяброў, з якімі яна праводзіць свой вольны час.
— Са сваім далейшым жыццёвым шляхам я яшчэ не вызначылася, таму конкурс газеты прыцягнуў маю ўвагу. Заўсёды цікава паспрабаваць сябе ў чымсьці новым, — распавяла пра сябе аўтарка. — Шчыра кажучы, гэтая «проба пяра» для мяне не першая, я пісала артыкулы ў школьную штомесячную газету «Наш шанс».
«Па сакрэце» Юлія ўсё ж сказала нам, што ў будучыні падумвае вучыцца на юрыдычным факультэце.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».