Шчаслівыя тыя з нас, у чыіх сэрцах не згасла рамантыка школьнай пары. У дзяцінстве заўсёды кожны крок — адкрыццё. А на ўроках вымалёўваецца запаветная дарога ў далячынь, за небакрай, куды неспакойна парывае душа, імкнуцца дапытлівыя думкі.
І школьны званок, які настойліва запрашае дзяцей і падлеткаў на заняткі, абуджае памяць былых вучняў, поўніць свежасцю іх духоўны стан. А дзіцячая песня дапамагае ім ахінуцца рамантычнай узнёсласцю, па-юнацку акрыліцца.
Артуру Вольскаму, 90-годдзе якога адзначаецца ў верасні, школьны званок стаў адметнай вяхой у творчай дзейнасці. Ён выкладаў у школе, працаваў у дзіцячых і маладзёжных выданнях — «Чырвонай змене», «Бярозцы», «Вясёлцы», значную частку жыцця аддаў Беларускаму дзяржаўнаму тэатру юнага гледача. Паэт не пакідаў свет маленства. Шмат мастацкіх твораў (увайшлі ў кнігі «Маленькім сябрам», «Сонца блізка ўжо зусім», «Дабяруся да нябёс», «Ад А да Я — прафесія мая» і іншыя) ён прысвяціў дзецям, школе. Асобныя з вершаў сталі змястоўнымі песнямі.
Верш Артура Вольскага Музыка Ігара Лучанка
Фарбуе верасень лісты
Ў асенні колер.
Сышліся зноў і я, і ты
У роднай школе.
Прыпеў:
А кожны з нас, а кожны з нас
Старэйшы стаў за гэты час,
На год старэйшы стаў наш клас.
Звініць званок, звініць званок —
І сціхлі жарты.
Ідзе настаўніца на ўрок
І ўсе — за парты.
Прыпеў.
Маўчаць асеннія лясы,
І луг, і поле.
Ды толькі нашы галасы
Чуваць у школе.
Прыпеў.
Падрыхтаваў Міхась ШАВЫРКІН.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.