Барцы, футбалісты, хакеісты, тэнісісты, гандбалісты і нават фрыстайлісты… Часта браты і сёстры дасягаюць значных вынікаў у спорце. Мы склалі топ самых паспяховых спартыўна-сямейных тандэмаў.
Футбол
Аляксей і Дзмітрый БАГІ
Яшчэ ў 1990‑я за бабруйскую «Белшыну» гулялі мясцовыя знакамітасці — Ігар і Эдуард Градабоевы. На пачатку нулявых за БАТЭ, а пасля і за жодзінскі «Тарпеда», выступалі Дзмітрый і Павел Платонавы. Галоўным трэнерам гродзенскага «Нёмана» з'яўляецца Сяргей Саладоўнікаў, а дапамагае яму ў працы родны брат Валерый. Усе чулі пра Аляксандра і Вячаслава Глебаў. Упэўнены, што тытул самых вясёлых братоў адназначна атрымалі б Міхаіл і Уладзімір Макоўскія — былыя футбалісты кіеўскага «Дынама» і зборнай Беларусі. Што казаць, калі нават фота на пашпарт яны спачатку зрабілі адно на дваіх. А аднойчы Міхаіл нават «таямніча» гуляў замест Уладзіміра, памяняўшыся ў перапынку майкамі.
Самыя паспяховыя футбольныя браты сёння, відаць, Аляксей і Дзмітрый Багі. Абодва яны працуюць у БАТЭ. Аляксей, старэйшы, — памочнік галоўнага трэнера, а Дзмітрый выступае за асноўны склад, за 7 гадоў прафесійнай кар'еры заваяваў з камандай 5 чэмпіёнскіх тытулаў, гуляе за зборную Беларусі па футболе. Зразумела, захапленне маленькага Дзімы гульнёй пачыналася таксама з наведванняў матчаў старэйшага брата.
Дзмітрый Бага: «Мы часта хадзілі з татам на мінскія матчы БАТЭ. Як зараз помню гульню з «Міланам»! Дзіва што. За італьянцаў гулялі Шаўчэнка і Мальдзіні — мае куміры, а супраць іх — мой брат. Я, безумоўна, ганарыўся ім. Памятаю, прыйдзе дадому стомлены, адпачне, а пасля ўжо пачынаў яго распытваць».
Гандбол
Сяргей і Дзяніс РУТЭНКІ
Імя Сяргея Рутэнкі — культавае для сучаснага гандбола Беларусі. Самы паспяховы беларускі гулец зараз выступае за славутую «Барселону». І калі пра поспехі Сяргея ведалі многія, пра дасягненні яго малодшага брата Дзяніса чулі далёка не ўсе. А яны ў яго таксама ёсць! Малодшы Рутэнка станавіўся чэмпіёнам Беларусі ў складзе мінскага «Дынама» і БГК імя Мяшкова з Брэста, пастаянна гуляе за нацыянальную зборную. У ёй браты якраз і сустракаюцца. Пагуляць у адной камандзе ў іх пакуль не атрымліваецца.
Дзяніс Рутэнка: «Мяне заўжды параўноўвалі з братам, але мне гэта не падабаецца. Так, мы браты, але людзі розныя. У дзяцінстве ён замяняў мне многіх людзей. Заўсёды можа даць добрую параду. Можна нават сказаць, што брат мне як бацька — заўжды дапаможа».
Настольны тэніс
Вікторыя і Вераніка ПАЎЛОВІЧ
Калі ў малым тэнісе ў мужчын бясспрэчны аўтарытэт — гэта Уладзімір Самсонаў, сярод дзяўчат вялікую пашану заслужылі сёстры-блізняты Вікторыя і Вераніка Паўловіч. Вікторыя двойчы станавілася чэмпіёнкай Еўропы, Вераніка таксама адзначылася добрым вынікам — паўдзельнічала ў трох Алімпіядах. Цікава, што за сваю кар'еру дзяўчаты толькі аднойчы гулялі разам у парным разрадзе. Справа ў тым, што Вікторыя аддае перавагу абарончаму стылю, а Вераніка — атакуючаму. Лічыцца, што пры такім несупадзенні ў пары лепш не гуляць.
Вікторыя Паўловіч: «Хлопчыкі нас з Веранікай не блыталі. Яны ніколі не памыляліся. Усе ведалі, да каго трэба падыходзіць. І ў школе адна за адну мы нічога не здавалі: баяліся, што пасля пра гэта даведаюцца, будзе дрэнна. А вось фатографы нас пастаянна блытаюць. Часта прыходзіцца бачыць свае фотаздымкі з подпісам «Вераніка Паўловіч».
Барацьба
Заліна, Мадзіна і Фаціма СІДАКОВЫ
У другой палове 1990‑х у Асеціі было горача. Усё актыўней да Уладзікаўказа даносіліся адгалоскі другой чачэнскай вайны. Каб ратаваць сям'ю Чармен Сідакоў быў вымушаны пакінуць радзіму і пераехаць у беларускі горад Бабруйск. На новым месцы ў яго ўсё атрымалася, а дочкі пачалі займацца вольнай барацьбой, прывозіць дадому медалі са спаборніцтваў. Заліна, старэйшая з сясцёр, сярэбраны прызёр чэмпіянату свету, перамагала ў турніры на прызы трохразовага алімпійскага чэмпіёна Аляксандра Мядзведзя. Мадзіна, сярэдняя, ужо заваёўвала «бронзу» чэмпіянату краіны, таксама выступала за зборную Беларусі. А Фаціма, малодшая, адзначалася медалямі на міжнародных спаборніцтвах сярод юніёраў.
Мадзіна Сідакова: «Мы пастаянна змагаемся на трэніроўках. Аднак аднойчы сапернічалі з Залінай у фінале турніру «Медзведзяня», які праходзіў у Мінску. Ведаеце, мы не маглі змагацца, нязручна адчувалі сябе. Проста стаялі, нічога не рабілі, пакуль нас не паклікаў суддзя са словамі: «Калі вы зараз не пачняце змагацца, я вас здыму са спаборніцтваў! Не атрымаеце ні першага, ні другога месца!» А мы неяк да ўсяго гэтага як сёстры паставіліся. Мы як рабілі? Аддавалі адна адной па раўндзе, а ў апошнім дзейнічалі ўжо да перамогі».
Хакей
Лідзія, Аляксандр і Сяргей Маляўкі
Ці ведалі вы, што ў Беларусі ёсць жаночы хакей? Пэўны час наша каманда «Пантэра» паказвала нядрэнныя вынікі і нават перамагла ў адкрытым чэмпіянаце Латвіі. Але доўга каманда не праіснавала і была расфарміравана. Адной з самых актыўных «пантэр» была Лідзія Маляўка, якая мае хакейную генеалогію. Ліда пайшла па слядах братоў, якія цяпер выступаюць за гродзенскі «Нёман», і таксама абрала шлях прафесійнага хакеіста. Дзяўчына гуляе ў Расіі. Нядаўна нават планавала памяняць грамадзянства, каб мець магчымасць выступаць за зборную.
Лідзія Маляўка: «Я заўжды глядзела на братоў і думала: «Хакей — гэта так цудоўна! А я нейкай гімнастыкай займаюся» Я ўжо ў тры ці чатыры гады на каньках стаяла».
Фрыстайл
Асоль і Цімафей СЛІЎЦЫ
На жаль, яшчэ адзін прыклад спартсменаў, якія вырашаюць пакінуць радзіму і выступаць за іншую краіну. І калі Лідзія Маляўка збіралася адна прымаць расійскае грамадзянства, вядомыя айчынныя фрыстайлісты Асоль і Цімафей Сліўцы зрабілі гэта ўдваіх. Лепшае сямейнае дасягненне ў фрыстайле — сярэбраны медаль Асоль на чэмпіянаце 2007 года ў акрабатыцы.
Асоль Слівец: «Мы з самага дзяцінства прызвычайваліся да свабоды, да самастойнасці. Але і вучыліся адказваць за свае правіны. Калі мне было тры гады, бацькі давяралі як старэйшай дачцэ аднагадовага Цімафея. У шасцігадовым узросце замест ціхага часу ў садку я хадзіла на трэніроўкі. І выхавальніцы адпускалі мяне без праблем. Добра, што комплекс «Працоўныя рэзервы», дзе я спасцігала асновы спартыўнай гімнастыкі, знаходзіўся непадалёк».
Веславанне на байдарках і каноэ
Аляксандр і Андрэй Багдановічы
Гэтымі хлопцамі мусіць ганарыцца ўся краіна. У 2008 годзе яны заваявалі «золата» Алімпіяды ў Пекіне, а праз чатыры гады — «серабро» ў Лондане. Чатыры гады таму «Белпошта» нават выпусціла спецыяльную марку з фотаздымкам братоў-чэмпіёнаў, і цяпер гэтыя мініяцюры назаўжды пасяліліся ў альбомах філатэлістаў. Вось такі невялічкі «помнік» атрымалі браты яшчэ пры жыцці. Цікава, што ў Бабруйску, дзе браты рабілі першыя крокі ў веславанні, падрастае яшчэ адзін сямейны дуэт — Іван і Аляксей Заброцкія. Дарэчы, таленавітых хлопцаў ужо ахрысцілі другімі Багдановічамі.
Аляксандр Багдановіч: «Мы валодаем аднолькавымі функцыянальнымі магчымасцямі. А яшчэ агульныя гены дапамагаюць неяк падладжвацца, прыстасоўвацца. Мы добра адчуваем адзін аднаго па ходзе дыстанцыі і можам дадаць на фінішы. Амаль ідэальны дуэт, калі не ўлічваць тое, што мы пастаянна сварымся. Але ўсё гэта ад напругі і жадання зрабіць сваю працу як мага лепш».
Тарас ШЧЫРЫ
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.