Алімпійская чэмпіёнка юнацкіх Гульняў распавядае, чаму ў свой час выбрала кап'ё, а не віяланчэль
На юнацкай Алімпіядзе ў Нанкіне беларускія спартсмены сёлета заваявалі 9 медалёў. На тры больш, чым на дэбютных Гульнях у Сінгапуры чатыры гады таму. Пры гэтым пяць узнагарод — залатыя. Адным з трыумфатараў спаборніцтваў стала шаснаццацігадовая лёгкаатлетка Ганна ТАРАСЮК — дачка чэмпіёнкі свету 1995 года і сярэбранай прызёркі Алімпіяды-1992 у кіданні кап'я Наталлі Шыкаленкі. Мы сустрэліся з маладой спартсменкай, каб даведацца, чаму цяжка трэніравацца пад кіраўніцтвам маці, каго бяруць у віяланчалісткі і як вярнуць даўжок дваццацідвухгадовай даўнасці.
60-метровае шчасце
Да нанкінскай Алімпіяды Аня ўдзельнічала амаль што ва ўсіх маладзёжных спаборніцтвах — Еўрапейскім юнацкім алімпійскім фестывалі, Гімназіядзе, Еўраазіяцкіх гульнях, — але розніцу дзяўчына адчула адразу.
— Вядома, трэнеры настройвалі нас, быццам гэта звычайныя спаборніцтвы, каб мы не адчувалі дадатковага ціску. Але не зразумець, дзе ты знаходзішся, было немагчыма. Арганізацыя — проста шыкоўная. Калі мы толькі прыляцелі ў Кітай, у Шанхаі нас сустрэлі два аўтобусы, хаця мы думалі, што да Нанкіна прыйдзецца дабірацца сваім ходам. А колькі там было валанцёраў! З намі няньчыліся, як з малымі дзецьмі. Увогуле, усё было сур'ёзна, як на дарослай Алімпіядзе. Высокапастаўленыя госці, цырымоніі адкрыцця і закрыцця... Я, дарэчы, была капітанам беларускай зборнай і несла сцяг на адкрыцці. Гэта такі гонар!..
На спаборніцтвах дзяўчына ставіла адразу некалькі мэт. Па-першае, пераўзысці ўласны рэкорд і кінуць кап'ё за 58 метраў. Па-другое, абысці турэцкую спартсменку, якой Аня неаднойчы саступала на топ-турнірах.
— Гэта ўжо была справа прынцыпу. У Нанкіне мы часта сустракаліся з ёй у алімпійскай вёсцы... І вось аднойчы гляджу на яе і думаю: мажная, невысокая — ну зусім не фактурная фігура для наша віду спорту. І ўвесь страх адпусціла. Настрой на кваліфікацыю быў каласальны, і ўжо ў першай спробе я паказала высокі вынік. Ад астатніх спроб адмовілася, бо ведала, што і з гэтымі метрамі прайду ў фінал. А турчанка, дарэчы, не адабралася. Пасля кваліфікацыі яна падышла да мяне, павіншавала, а ў самой — слёзы на вачах. Шчыра кажучы, мне стала яе шкада... Але гэта спорт.
Аня прызнаецца, што да пачатку Гульняў разлічвала на месца з трэцяга па шостае. А вось яе маці была ўпэўнена, што дачцэ «па зубах» 60 метраў. І як вынік — перамога.
— Перад спаборніцтвамі мама маніторыла сітуацыю — хто з саперніц якія вынікі паказвае. Казала, што мая гатоўнасць і псіхалагічны стан, а таксама невысокія вынікі іншых атлетак дазваляюць мне разлічваць на «золата». Мне не верылася, лічба ў 60 метраў здавалася недасягальнай... На апошніх трэніроўках у Стайках я замярала свае спробы — 53-54 метры. Была страшна расчаравана. А маці супакойвала, пераконвала, што на спаборніцтвах усё будзе па-іншаму, на эмоцыях і куражы пакажу свой вынік.
У фінале, у заключнай спробе, дзяўчына адправіла кап'ё на 59 м 52 см і апярэдзіла бліжэйшую саперніцу амаль што на 6 метраў! Гэты вынік стаў не толькі ўласным дасягненнем Ані, але і нацыянальным рэкордам сярод дзяўчат.
— Абышла, дарэчы, немку. Калісьці мама на Алімпіядзе ў барацьбе за «золата» саступіла спартсменцы з Германіі. Вось так праз гады мы вярнулі даўжок (усміхаецца).
Самы важны выбар
Бацькі і дзеці — гэта апрыёры складаная тэма. А бацькі-трэнеры і дзеці-спартсмены — складаная ўдвая. На трэніроўках — разам, дома — таксама, спорт змешваецца са звычайным жыццём — у выніку выбух. Хоць вывешвай таблічку «Небяспечна!».
— Па гараскопе я — Скарпіён, маці — Леў: я джалю, яна кусаецца (смяецца). У абедзвюх вельмі моцныя характары, і калі пачынаецца спрэчка, ніхто не хоча ісці на ўступкі. Але калі я вінавата ў нейкім канфлікце, першая іду і прашу прабачэння. Бо разумею, што без мамы не было б ні мяне, ні спорту ў маім жыцці — нічога...
Дзяўчына вырасла на лёгкаатлетычным манежы. Пакуль маці трэніравалася, маленькая Аня ці то бегала па стадыёне, ці то кідала тэнісныя мячы. Калі крыху пасталела, спартыўныя снарады сталі больш сур'ёзнымі, а адпачынак пераўтварыўся ў паўнавартасныя трэніроўкі.
— Доўгі час на першым месцы былі вучоба і музыка. Сем гадоў я іграла на віяланчэлі. Адкуль такі выбар? У дзіцячы садок прыйшла выкладчыца, запытала: «Хочаш іграць на музычным інструменце?» — «Так». — «Ты дзяўчынка дужая, значыць, будзе віяланчэль». Вядома, не ўсё было гладка: неаднаразова думала «завязаць» з музыкай. Але цяпер не шкадую, што дацярпела. Пакуль мае равеснікі гулялі, хадзілі на дыскатэкі, я займалася карыснымі рэчамі. І цяпер калі дзесьці іграе класічная музыка, максімум што скажуць гэтыя равеснікі: «О, класная тэма!», а я буду ведаць — гэта Моцарт, Бах ці Вердзі...
Пасля заканчэння музычнай школы перад дзяўчынай паўстаў выбар — працягваць займацца музыкай ці акунуцца з галавой у спорт. Аня выбрала другое.
— Калі падумаць, то наша жыццё ўяўляе сабой бясконцы выбар — пэўная паслядоўнасць прынятых рашэнняў. Гэта, напэўна, было першае сур'ёзнае выпрабаванне. Але і пасля мне прыйшлося выбіраць... Бо доўгі час паралельна з кіданнем кап'я я займалася штурханнем ядра. Аднак прыйшоў час, калі трэба было вызначацца. Чаму выбрала менавіта кап'ё? Яно сабрала вельмі шмат «за» (усміхаецца). Па-першае, таму што маці займалася гэтым відам. Па-другое, для штурхання ядра трэба маса, а папраўляцца я зусім не хачу. А па-трэцяе, кіданне кап'я мне проста больш падабаецца.
Пра гэта дзяўчына кажа, заўважна саромеючыся... Пасля Алімпіяды ў Нанкіне Ганна Тарасюк узначаліла сусветны юніёрскі рэйтынг у кіданні кап'я. Аня ўжо прывыкла спаборнічаць са старэйшымі саперніцамі, бо сярод дзяўчат 1997 года нараджэння ў яе няма канкурэнтак. Як у Беларусі, так і ў свеце.
— Больш за ўсё не люблю фанабэрыстых людзей, якія выпячваюць свае дасягнені. У спорце, на жаль, такіх асоб хапае.
Зарадзіцца энергіяй... на фанацкім сектары
Музыка, дарэчы, не знікла з жыцця нашай гераіні. Не, да віялэнчэлі Аня не дакраналася ўжо даўно. Затое навучылася іграць на гітары.
— Раней нават песенькі нейкія пісала, але гэта так... дзяцінства. Цяпер проста люблю пабрынкаць на гітары, падбіраю нешта на слых, бо з усімі гэтымі акордамі я пакуль «на вы». Летам з сябрамі часта збіраемся дзе-небудзь ля рэчкі — з вогнішчам, гітарамі... Мне здаецца, так адпачывалі нашы бацькі. І мне гэта падабаецца.
Праўда, сама дзяўчына кажа, што музыка паступова адышла на другі план. Цяпер у Ані іншае захапленне: яна — адзін з самых верных балельшчыкаў футбольнага «Дынама-Мінск».
— З футболам мяне пазнаёміў сябар, які «хварэе» за гродзенскі «Нёман». Ён растлумачыў мне, чым адрозніваецца звычайны аматар футбола, які прыходзіць на стадыён, ад сапраўднага заўзятара. А пасля мы з сяброўкай вырашылі схадзіць на матч мінскага «Дынама» — і адразу трапілі ў фанацкі сектар. Можна сказаць, я там і засталася (усміхаецца). Энергетыка, якую можна адчуць на футбольным матчы сярод такіх жа апантаных балельшчыкаў, як і ты, ні з чым не параўнальная. Хлопцы-фанаты ведаюць пра мае дасягненні і вельмі мяне падтрымліваюць. Памятаю, як перад Гімназіядай у Бразіліі пабегла на стадыён. Вечар, заўтра самалёт, трэба збіраць сумкі, а мяне цягне на сектар. Пайшла, «пахварэла» за каманду, зарадзілася нерэальнай энергіяй — і паляцела на спаборніцтвы. На гэтым драйве і заваявала сваё першае «золата».
Яшчэ некалькі гадоў Аня можа выступаць на юніёрскім і маладзёжным узроўнях. Але ўжо сёння яна задумваецца пра сур'ёзныя вышыні. Алімпійскія. Толькі ўжо дарослыя.
— Стаўлю мэту выступіць на дзвюх Алімпіядах — у Рыа-2016 і Токіа-2020. Не ўпэўнена, што хачу быць у спорце так доўга, каб разлічваць і на трэція Гульні... Хаця, як правіла, спартсменкі ў нашым відзе раскрываюцца даволі позна. Напрыклад, рэкардсменка свету чэшка Барбара Шпатакава алімпійскай чэмпіёнкай стала толькі ў 27 гадоў. Шчыра сказаць, не ведаю, адкуль такая тэндэнцыя. Бо ўпэўнена, што ўсё залежыць не ад узросту ці фактуры, а хутчэй ад тэхнічнасці. Спартсмен можа быць невысокім, прыземістым, але з хвосткай рукой — і кап'ё ў яго будзе ляцець ого-го як! Карацей, усё гэта індывідуальна. Мне ўвогуле, лічу, дапамагаюць добрыя гены (бацька Ані, Юрый Тарасюк, быў заслужаным трэнерам у кіданні молата. — Аўт.). Так што шчыры дзякуй бацькам.
Дарына ЗАПОЛЬСКАЯ.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».