Малады беларускі абаронца паспеў пагуляць за гродзенскі "Нёман" і ХК "Гомель", выступіць у МХЛ і зарэкамендаваць сябе ў матчах за зборную краіны. Экс-настаўнік нацыянальнай каманды Глен Хэнлан назваў яго "будучыняй беларускага хакея". Ён — адзін з нешматлікіх беларусаў, каму ўдалося замацавацца ў складзе мінскага "Дынама". У гасцях у "Звязды" — Яўген Нагачоў.
— Раскажы, як усё пачыналася, якімі былі твае першыя крокі ў хакеі?
— На каньках я пачаў катацца на пляцоўцы каля школы, каток там залівалі кожную зіму. Спачатку, вельмі шмат падаў, калі трошкі падрос, бацька прывёў мяне на набор у школу "Юнацтва". Першым трэнерам быў Ігар Анатольевіч Філін, выдатны настаўнік, які шмат чаго ў мяне ўклаў, выхаваў, як трэба. Пачыналі мы займацца на маленькім катку ў парку Горкага. Пераапраналіся ў падвале. Спачатку займаўся на фігурных каньках — на тых самых, на якіх каля школы катаўся. Пазней бацькі купілі былыя ва ўжытку хакейныя канькі. Радасці было — не перадаць колькі. Трэнер адразу паставіў у абарону: я быў тоўсценькі, хуткасці не хапала, таму і сам разумеў — толькі абарона. Хоць, вядома, хацелася забіваць. Самыя яркія ўражанні, якія засталіся з дзяцінства, — гэта першае чэмпіёнства і турнір у Чэхіі, які мы выйгралі. А наогул, тады быў час, калі баскетбол падабаўся мне значна больш, чым хакей.
— Але выбраў усё ж такі хакей.
— Ён больш папулярны ў нашай краіне, таму і выбраў, але ні пра якія карыслівыя мэты ў дзяцінстве гаворка ісці не магла.
— Цяпер сочыш за баскетболам?
— Сачу толькі за матчамі на стадыі плэй-оф у NBA.
— Да "Дынама" ты пагуляў і ў чэмпіянаце Беларусі, і ў МХЛ. Што дапамагло табе прабіцца ў склад "зуброў"?
— Перш за ўсё, дапамог вопыт, які я атрымаў, гуляючы ў гэтых лігах. У кожнай камандзе набываеш нешта новае. Розныя трэнеры, розныя гульцы. І галоўнае, вядома, — працаваць над сабой і ўдасканальвацца.
— Глен Хэнлан "адчапіў" цябе ад каманды напярэдадні чэмпіянату свету, тым больш чэмпіянату свету ў Мінску. Было крыўдна?
— Нашто крыўдзіцца, не... Вядома, я вельмі хацеў згуляць на гэтым турніры, але нічога страшнага не адбылося. Беларуская зборная паказала добры хакей, я думаю, вынік кажа сам за сябе. Арганізацыя чэмпіянату была на высокім узроўні, былі зроблены добрыя Фан-зоны, усё было выдатна. Спадзяюся, усе засталіся задаволеныя. Класна было бачыць заўзятараў на вуліцах горада, шмат людзей. Гэта было вялікае свята.
— У чэрвені ты сказаў, што ў гэтым сезоне "Дынама" павінна стаць лепш, па першых стартах як ацэніш сваю каманду?
— Мы праводзім добрыя матчы, набіраем ачкі, гуляем да канца ў кожнай гульні. Нешта ацэньваць пакуль рана, трэба працягваць у тым жа духу, прыбаўляць ад гульні да гульні. У каманду прыйшло шмат новых гульцоў, падчас падрыхтоўкі да сезона ў нас было дастаткова часу, каб пазнаёміцца і знайсці агульную мову.
— Як ты адчуваеш сябе побач з больш вопытнымі хакеістамі, якія пагулялі ўжо ў многіх лігах свету?
— Добра адчуваю! А як яшчэ?
— Што можаш сказаць пра Любаміра Покавіча? Гуляць пад яго кіраўніцтвам камфортна?
— Проста стараюся дакладна выконваць яго ўстаноўку. Трэнер ёсць трэнер, а хакеіст павінен выконваць тое, што ад яго патрабуюць.
— У гэтым сезоне трохі змяніліся правілы ў КХЛ, судзейства стала больш строгім... Гуляць стала цяжэй?
— Не, не сказаў бы, але адказваць магу толькі за сябе. Да ўсіх зменаў у любым выпадку адаптуешся з часам. Так і тут.
— На хатніх матчах сёлета ў "Мінск-Арэне" аншлагі, як сябе адчуваеш у такой атмасферы?
— Добра! Гэта выдатна, столькі людзей цябе падтрымліваюць, супер!
— Персанальныя заўзятары ёсць?
— Вядома, у кожнага гульца яны ёсць. Прыходзяць і бацькі, і сябры.
— Ты гуляеш пад 4-м нумарам. Для цябе гэта сімвалічная лічба ці выпадковая?
— Гэтая лічба мне падабаецца. Яна і не выпадковая, і не сімвалічная.
— Асноўная мэта ў прафесійным плане — гуляць у НХЛ?
— Так, вядома. Думаю, усе хакеісты хочуць трапіць туды.
— Назаві "пяцёрку мары", у складзе якой ты б хацеў згуляць?
— Гэта складанае пытанне. Напэўна, такой пяцёркі няма. Я не сачу пільна за кім-небудзь з гульцоў. Ёсць шмат класных хакеістаў, але вылучыць кагосьці канкрэтна не магу.
— Які матч з тваім удзелам запомніўся больш за ўсё?
— Думаю, пакуль рана пра гэта разважаць. Я сыграў не так шмат гульняў, так што ўсё яшчэ наперадзе.
— Як любіш адпачываць і чым любіш займацца, акрамя хакея?
— Улетку ў адпачынку люблю пагуляць у баскетбол, праводжу шмат часу на дачы з роднымі. Хобі асаблівага няма: люблю музыку, спрабую навучыцца іграць на гітары, вельмі хачу асвоіць барабаны.
— Якія тры якасці табе падабаюцца ў сабе больш за ўсё і ад якіх ты хацеў бы пазбавіцца?
— Нават не ведаю. Напэўна, я пакінуў бы ўсё, як ёсць.
— Што ты цэніш найбольш у людзях?
— Дабрыню, сумленнасць, ветлівасць, сціпласць.
— З кім з літаратурных герояў (або герояў кіно, мультфільма) ты б мог параўнаць сябе?
— Ні з кім. Я ўвогуле не люблю параўноўваць, гэта няправільна. Ды і з боку, думаю, лепш відаць.
— Калі б не хакей, чым бы ты хацеў займацца?
— Нават не думаў пра гэта. Люблю хакей, люблю спорт, таму наўрад ці я хацеў бы мець іншую прафесію.
— А музыкам — не?
— Можа быць, на старасці гадоў (усміхаецца).
— Якая марка машын табе падабаецца больш за ўсё?
— У мяне няма любімай маркі.
— Твая любімая кніга?
— "Над прорвай у жыце" Джэрама Дэвіда Сэлінджэра.
— Якую музыку ты любіш слухаць?
— Музыку люблю розную. Што падабаецца, падыходзіць пад настрой, то і слухаю. Пераважна гэта рэп і рок.
Дар'я Лабажэвіч
Фота Надзеі Бужан
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.