Вы тут

Не для сябе — для іншых


Педагогі-франтавікі ўзводзілі будучыню з асколкаў лёсаў

«Вай­на жорст­кая і бяз­лі­тас­ная. Яна ні­ко­лі на пы­та­ла­ся ў ча­ла­ве­ка, ча­го ён хо­ча і пра што ма­рыць,— янаўры­ва­ла­ся ў яго жыц­цё без сту­ку і ўшчэнт раз­бі­ва­ла лёс. І ўсё, што вай­на па­кі­да­ла ча­ла­ве­ку, — з аскол­каў свай­го лё­су па­бу­да­ваць бу­ду­чы­ню. Не для ся­бе — для ін­шых. Са­бе ён па­кі­не толь­кі боль і слё­зы. Па­ду­май, коль­кі раз­бі­тых мар хрус­ціць пад тва­і­мі па­дэ­шва­мі, коль­кіх подз­ві­гаў каш­туе тваё жыц­цё», — гэ­та рад­кі з ра­бо­ты сту­дэн­та Мак­сі­ма Ва­сі­ле­ві­ча, ад­на­го з удзель­ні­каў кон­кур­су «На­вош­та нам па­мя­таць пра вай­ну», пра­ве­дзе­на­га Бе­ла­рус­кім дзяр­жаў­ным уні­вер­сі­тэ­там ін­фар­ма­ты­кі і ра­дыё­элект­ро­ні­кі.

3-211

3-211

 

— Я лі­чу, што гіс­та­рыч­нае бяс­па­мяц­тва, за­быц­цё тра­ды­цый, па­ру­шэн­не су­вя­зі па­між па­ка­лен­ня­мі пры­вя­ло да та­го, што ў ад­ной з бы­лых са­вец­кіх рэс­пуб­лік гіс­то­рыю пе­ра­піс­ва­юць буй­ны­мі маз­ка­мі, і вось ужо Вя­лі­кая Ай­чын­ная вай­на на­зы­ва­ец­ца на за­ход­ні ма­нер не інакш як Дру­гая су­свет­ная, а Дзень вы­зва­лен­ня кра­і­ны ад ня­мец­ка-фа­шысц­кіх за­хоп­ні­каў пра­па­ну­юць на­зваць ця­пер Днём вы­гнан­ня аку­пан­таў, на­пэў­на, ма­ю­чы на ўва­зе, што мес­ца ад­ных за­хоп­ні­каў — гіт­ле­раў­цаў — тут жа за­ня­лі ін­шыя — са­вец­кія вой­скі, — па­дзя­ліў­ся сва­і­мі дум­ка­мі з удзель­ні­ка­мі пле­ну­ма ЦК Бе­ла­рус­ка­га пра­фса­ю­за ра­бот­ні­каў аду­ка­цыі і на­ву­кі ягостар­шы­ня Аляк­сандр БОЙ­КА. — Сён­ня мно­гія пе­ра­ка­нан­ні, якія зда­ва­лі­ся не­па­руш­ны­мі, пе­ра­асэн­соў­ва­юц­ца, пе­ра­ацэнь­ва­юц­ца. Час­та на­ват ра­вес­ні­кі, ад­на­дум­цы ра­зы­хо­дзяц­ца ў по­гля­дах на па­дзеі ва­ен­на­га лі­ха­лец­ця…

Цэнт­раль­най тэ­май пле­ну­ма ста­ла ра­бо­та праф­са­юз­ных і ве­тэ­ран­скіх ар­га­ні­за­цый па рэа­лі­за­цыі ме­ра­пры­ем­стваў, што пра­вод­зяц­ца ў су­вя­зі з 70‑й га­да­ві­най вы­зва­лен­ня Бе­ла­ру­сі і пад­рых­тоў­кай да свят­ка­ван­ня 70‑год­дзя Пе­ра­мо­гі са­вец­ка­га на­ро­да ў Вя­лі­кай Ай­чын­най вай­не.

— Вель­мі сім­ва­ліч­на, што пле­нум пра­во­дзіц­ца ў сце­нах му­зея Вя­лі­кай Ай­чын­най вай­ны. І нам зу­сім нясо­рам­на тут зна­хо­дзіц­ца, па­коль­кі пер­ша­сны­мі праф­са­юз­ны­мі ар­га­ні­за­цы­я­мі на бу­даў­ніц­тва но­ва­га му­зея бы­ло вы­дат­ка­ва­на як мі­ні­мум 1,5 міль­яр­да руб­лёў, — па­ве­да­міў за­про­ша­ны на пле­нум на­мес­нік стар­шы­ні Фе­дэ­ра­цыі праф­са­юзаў Бе­ла­ру­сі Аляк­сандр МІК­ША.— Мяр­кую, што на ка­нец го­да ў нас бу­дуць яшчэ боль­шыя ліч­бы. Як мы пад­ста­ві­лі пля­чо пры бу­даў­ніц­тве му­зея, так­са­ма пад­ста­вім пля­чо і ў рэ­кан­струк­цыі Кур­га­на Сла­вы. З мо­ман­ту апош­няй рэ­кан­струк­цыі ме­ма­ры­я­ла прай­шло 10 га­доў, а для той жа пад­свет­кі гэ­та іс­тот­ны тэр­мін. Мы аба­вяз­ко­ва ака­жам ме­ма­ры­яль­на­му комп­лек­су фі­нан­са­вую да­па­мо­гу… Мне пры­га­да­лі­ся сло­вы ад­на­го з кі­раў­ні­коў ЦРУ. Той ка­заў, што «Іва­на Іва­на­ві­ча вы­хоў­ваць бес­сэн­соў­на, Іва­на — так­са­ма скла­да­на, а вось Ва­неч­ку»… Без­умоў­на, усё за­клад­ва­ец­ца ў дзя­цін­стве, та­му, ка­лі мы не бу­дзем вы­хоў­ваць мо­ладзь, то аба­вяз­ко­ва зной­дуц­ца тыя, хто вы­ха­вае яе ў сва­іх ін­та­рэ­сах. Ка­лі ў шклян­ку з кры­ніч­най ва­дой пырс­нуць на­ват ма­лень­кую кро­пель­ку яду, то атру­ча­на бу­дзе ўся ва­да…

Аляк­сандр Бой­ка рас­ка­заў, як шмат ро­біц­ца га­лі­но­вым праф­са­юзам для вы­ха­ван­ня пад­рас­та­ю­ча­га па­ка­лен­ня і за­ха­ван­ня па­мя­ці аб ве­тэ­ра­нах. На сай­це праф­са­ю­за ство­ра­на спе­цы­яль­ная руб­ры­ка, у якой раз­мя­шча­юц­ца ма­тэ­ры­я­лы аб пе­да­го­гах — ве­тэ­ра­нах вай­ны і пра­цы. Ін­фар­ма­цыя пра ве­тэ­ра­наў прад­стаў­ле­на і на сай­тах аб­лас­ных ка­мі­тэ­таў праф­са­ю­за. Кож­ная ста­рон­ка — рас­каз пра лю­дзей, вар­тых ува­гі і ша­на­ван­ня. Адзін з іх — прад­стаў­нік пе­да­го­гаў Дзяр­жын­ска­га ра­ё­на Фё­дар Аляк­санд­ра­віч Та­рай­ко­віч. Да вай­ны ён ву­чыў­ся ў мін­скай шко­ле ва­ен­на-па­вет­ра­ных сіл, але ва­ен­нае лі­ха­лец­це пе­ра­крэс­лі­ла юнац­кую ма­ру стаць лёт­чы­кам. Аку­па­цыя, за­тым удзел у пар­ты­зан­скім ру­ху, 916 дзён і на­чэй, пра­ве­дзе­ных у ня­мец­кім канц­ла­ге­ры, вы­зва­лен­не і ўдзел у ва­ен­ных дзе­ян­нях 1945 го­да ка­ля сцен Бер­лі­на ў якас­ці аў­та­мат­чы­ка тан­ка­ва­га дэ­сан­та. За­тым пяць га­доў служ­бы ў скла­дзе ва­ен­на­га кан­тын­ген­ту на тэ­ры­то­рыі Гер­ма­ніі. Тым не менш Фё­дар Аляк­санд­ра­віч вы­браў са­мую мір­ную на све­це пра­фе­сію і сваё пры­зван­не рэа­лі­за­ваў у поў­най сту­пе­ні.

Га­лі­но­вым праф­са­юзам пад­рых­та­ва­ны і вы­да­дзе­ны кні­гі «У сэр­цах не­зга­саль­ная па­мяць» і «Пе­да­го­гі ў фран­та­вой гім­нас­цёр­цы». У пер­шай кні­зе рас­каз­ва­ец­ца аб во­пы­це ра­бо­ты аб­лас­ных, ра­ён­ных і га­рад­скіх са­ве­таў ве­тэ­ра­наў, аб ва­ен­на-па­тры­я­тыч­най дзей­нас­ці асоб­ных уста­ноў аду­ка­цыі, а дру­гая скан­цэнт­ра­ва­на на кан­крэт­ных лё­сах на­стаў­ні­каў-фран­та­ві­коў, што дае ёй пра­ва за­няць мес­ца на па­лі­цы з эсэ­іс­тыч­най лі­та­ра­ту­рай.

— Вай­на су­пя­рэ­чыць на­стаў­ніц­кай мір­най пра­цы па сва­ёй пры­ро­дзе, але ка­лі мір­нае на­стаў­ніц­тва як бы вы­рас­тае з вай­ны, за­гар­тоў­ва­ец­ца па­мяц­цю пра за­гі­нулых род­ных і сяб­роў, та­ды атрым­лі­ва­ец­ца фе­но­мен, які на­зы­ва­ец­ца «на­стаў­ніц­твам у фран­та­вой гім­нас­цёр­цы», — пад­крэс­ліў Аляк­сандр Бой­ка.

Ува­гі за­слу­гоў­вае ра­бо­та браст­аўчан. Брэсц­кі аб­кам праф­са­ю­за ра­зам з рэ­дак­цы­яй га­зе­ты «Вя­чэр­ні Брэст» пра­вя­лі ся­род школь­ні­каў кон­курс са­чы­нен­няў «Фо­та­зды­мак на сця­не — у до­ме па­мяць аб вай­не. Вя­лі­кая Ай­чын­ная вай­на ў гіс­то­рыі ма­ёй сям'і». У ра­бо­це кож­на­га ўдзель­ні­ка ад­чу­ва­ец­ца боль стра­ты і бяз­меж­ны го­нар, за­свое­ныя імі на ген­ным узроў­ні.

Пры не­па­срэд­ным удзе­ле ЦК праф­са­ю­за што­год пра­вод­зяц­ца су­стрэ­чы ве­тэ­ра­наў Вя­лі­кай Ай­чын­най вай­ны з кі­раў­ніц­твам Мі­ніс­тэр­ства аду­ка­цыі. Дзя­ку­ю­чы гэ­тым су­стрэ­чам праф­са­юз і кі­раў­ніц­тва га­лі­ны ма­юць маг­чы­масць не толь­кі рас­ка­заць ве­тэ­ра­нам пра на­ва­цыі і праб­ле­мы су­час­най сіс­тэ­мы аду­ка­цыі, але і зве­рыць свае па­зі­цыі з дум­кай тых, ка­му га­лі­на бы­ла да­ве­ра­на ў са­мыя скла­да­ныя для кра­і­ны ча­сы.

Для Бе­ла­рус­ка­га дзяр­жаў­на­га пе­да­га­гіч­на­га ўні­вер­сі­тэ­та тра­ды­цый­най фор­май вы­ха­ваў­чай ра­бо­ты ста­лі «Зор­ныя па­хо­ды» па мес­цах ба­я­вой і пра­цоў­най сла­вы, у хо­дзе якіх бу­ду­чыя пе­да­го­гі на­ве­два­юць ве­тэ­ра­наў. Пад­час зі­мо­вых ка­ні­ку­лаў праф­са­юз­ная ар­га­ні­за­цыя сту­дэн­таў пе­ду­ні­вер­сі­тэ­та пла­нуе пра­вес­ці ак­цыю «Бу­ду­чыя пе­да­го­гі — пе­да­го­гам-фран­та­ві­кам».

На каст­рыч­нік 2014 го­да ў Бе­ла­ру­сі за­ста­ло­ся ўся­го 18 ты­сяч 700 ве­тэ­ра­наў, а не­па­срэд­ных удзель­ні­каў ва­ен­ных дзе­ян­няў (фран­та­ві­коў, пад­поль­шчы­каў і пар­ты­за­наў) — 12,5 ты­ся­чы. Толь­кі за бя­гу­чы год ад нас пай­шлі амаль 4 ты­ся­чы ве­тэ­ра­наў. Та­му сён­ня ма­ла ска­заць ве­тэ­ра­нам: «Жы­ві­це доў­га» — трэ­ба зра­біць усё, што ад нас за­ле­жыць, каб гэ­та ста­ла маг­чы­мым…

На­дзея НІ­КА­ЛА­Е­ВА

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.