Тэхналогія і тэхніка стварэння... сям'і,

або Як не за­блу­каць у «трох сос­нах» узаемаадносін

Гэ­тым ле­там Ве­ра­ні­ка і Аляк­сей Сы­сы па­жа­ні­лі­ся, а пас­ля ра­зам па­еха­лі на раз­мер­ка­ван­не ў Ка­пыль­скі ляс­гас. Ма­ла­дая сям'я пра­цуе тут амаль паў­го­да. Нам яны рас­ка­за­лі, чым ім спа­да­баў­ся Ка­пыль, як пра­хо­дзяць буд­ні і чым су­жэн­цы за­ня­ты ў воль­ны час.

...Ве­ра­ні­ка і Аляк­сей — ад­на­груп­ні­кі, ву­чы­лі­ся ра­зам пяць га­доў у Бе­ла­рус­кім дзяр­жаў­ным тэх­на­ла­гіч­ным уні­вер­сі­тэ­це на фа­куль­тэ­це тэх­на­ло­гіі і тэх­ні­кі ляс­ной пра­мыс­ло­вас­ці.

— Мне баць­кі па­ра­і­лі, каб пай­шла ў ляс­ную спра­ву, — дзе­ліц­ца Ве­ра­ні­ка. — Тлу­ма­чы­лі так: не пра­па­дзеш, бу­дзе доб­ры за­ро­бак.

Ча­му яны так ду­ма­лі — не­вя­до­ма, бо ра­бот­ні­каў ляс­ной гас­па­дар­кі ся­род сва­я­коў ня­ма ні ў Ве­ра­ні­кі, ні ў Аляк­сея. Ён так­са­ма пры­слу­хаў­ся да па­ра­ды баць­коў, хоць ду­ша ля­жа­ла да ма­шын, ме­ха­ніз­маў і тэх­ніч­ных на­вук.

...Іх гіс­то­рыя ка­хан­ня на­гад­вае ме­лад­ра­ма­тыч­ны сю­жэт. Спяр­ша Ве­ра­ні­ка і Аляк­сей тра­пі­лі ў ад­ну гру­пу. Па­ча­лі сяб­ра­ваць, хло­пец за­пра­сіў дзяў­чы­ну на спат­кан­не, якое скон­чы­ла­ся... ча­тыр­ма га­да­мі за­ціш­ша. «Ад­лі­га» на­дыш­ла толь­кі на апош­нім кур­се на­ву­чан­ня. Бы­лое за­бы­ла­ся, і ма­ла­дыя лю­дзі вы­ра­шы­лі прос­та сха­дзіць па­гу­ляць, а пас­ля — паў­та­рыць су­стрэ­чу. Так ра­ман­тыч­ныя ад­но­сі­ны за­кру­ці­лі­ся з но­вай сі­лай. Пра­па­но­ву ру­кі і сэр­ца Ве­ра­ні­ка пры­ня­ла без кап­ры­заў. Вя­сел­ле ад­гу­ля­лі на ра­дзі­ме ма­ла­дой — у Лі­дзе (са­ма яна з вёс­кі). А по­тым на­стаў час і для раз­мер­ка­ван­ня. Ма­ла­ды муж за­га­дзя па­кла­па­ціў­ся пра бу­ду­чую пра­цу: ён пра­хо­дзіў вы­твор­чую і пе­рад­дып­лом­ную прак­ты­ку ў Ка­пыль­скім ляс­га­се. Да та­го ж Аляк­сей — мяс­цо­вы.

— Вы­ба­ру ў мя­не не бы­ло, бо муж ад­ра­зу ска­заў — едзем у Ка­пыль, — «па­скар­дзі­ла­ся» Ве­ра­ні­ка.

Аляк­сей па­цвер­дзіў: «Яна па­га­дзі­ла­ся вый­сці за­муж, а пра ас­тат­няе ду­маў я. Мяс­ці­ны зна­ё­мыя, во­пыт пра­цы быў. А на­конт ста­лі­цы... Ве­да­е­це бе­ла­рус­кую пры­каз­ку: «Дзе на­ра­дзіў­ся, там і зга­дзіў­ся»? Пра­цы ха­пае паў­сюль, ка­лі ве­даць, чым ся­бе за­няць. Ляс­гас тут моц­ны, лю­дзі пра­ца­ві­тыя, а праб­ле­мы ёсць паў­сюль, ку­ды б ты ні па­ехаў».

Абое ўлад­ка­ва­лі­ся доб­ра. Ве­ра­ні­ка пра­цуе ін­жы­не­рам па стан­дар­ты­за­цыі, сер­ты­фі­ка­цыі і мет­ра­ло­гіі. За гэ­тай скла­да­най спе­цы­яль­нас­цю ха­ва­ец­ца шмат па­пя­ро­вай пра­цы, ад­нак жан­чы­не да­во­дзіц­ца ла­дзіць і рэй­ды па ле­се.

— Я пра­вя­раю пра­цу лес­ні­коў на ад­па­вед­насць усім пры­ня­тым стан­дар­там, — тлу­ма­чыць Ве­ра­ні­ка. — Але гэ­та не зна­чыць, што я пра­цую толь­кі з да­ку­мен­та­мі. Так­са­ма ха­джу па ле­се з ру­лет­кай і пра­вя­раю спі­ла­ва­ныя хар­вес­та­рам дрэ­вы: са­чу, каб не бы­ло кры­вых, гні­лых, хво­рых. Вя­ду эка­ла­гіч­ны ўлік ад­хо­даў. Ра­ней я та­кі­мі спра­ва­мі не зай­ма­ла­ся, мно­гае для мя­не ў на­він­ку, та­му да­во­дзіц­ца шмат у чым раз­бі­рац­ца. Па­куль пра­цую па сіс­тэ­ме сва­іх па­пя­рэд­ні­каў. У лю­бым вы­пад­ку, ма­гу звяр­нуц­ца па да­па­мо­гу да свай­го ка­ле­гі, які да мя­не пра­ца­ваў на гэ­тай па­са­дзе.

У ад­роз­нен­не ад жон­кі, якая мае ма­лы во­пыт пра­цы, Аляк­сей мо­жа па­раў­ноў­ваць...

— Бу­дзён­ная пра­ца знач­на ад­роз­ні­ва­ец­ца ад сту­дэнц­кай прак­ты­кі, — ад­зна­чае ма­ла­ды спе­цы­я­ліст. — Ця­пер пра­цую з усве­дам­лен­нем, што ад ма­іх ра­шэн­няў за­ле­жыць, якім бу­дзе ўчас­так.

Ва «ўла­дан­нях» Аляк­сея зна­хо­дзяц­ца ля­сы, якія пры­ля­га­юць да Ка­пы­ля. У пад­па­рад­ка­ван­ні ма­ла­до­га кі­раў­ні­ка сем лес­ні­коў, пра­цу якіх ён кант­ра­люе. Звы­чай­ны рас­па­ра­дак та­кі: Аляк­сей атрым­лі­вае за­дан­не ад кі­раў­ніц­тва, тлу­ма­чыць яго сва­ім пад­на­ча­ле­ным, а пас­ля ад­праў­ляе іх у лес. Лес­ні­кі зай­ма­юц­ца па­сад­кай і вы­рошч­ван­нем дрэў. Май­стар ле­су вы­дае па­са­дач­ны ма­тэ­ры­ял, ін­стру­мен­ты, срод­кі аба­ро­ны і зай­ма­ец­ца па­пя­ро­вы­мі спра­ва­мі. Але бы­вае, што хлоп­цу са­мо­му да­во­дзіц­ца пра­быць у ле­се цэ­лы дзень.

— Пры­яз­джае да­до­му са сло­ва­мі «я ста­міў­ся, я сён­ня на­бе­гаў­ся», — вы­дае му­жа Ве­ра­ні­ка. А ён, у сваю чар­гу, ад гэ­тых слоў не ад­маў­ля­ец­ца.

— У ле­се заўж­ды ёсць чым за­няц­ца, — упэў­не­ны Аляк­сей. — Ён дае ча­ла­ве­ку шмат да­брот, і ка­лі ўмець імі ка­рыс­тац­ца, бед­ным не за­ста­неш­ся. Але ха­пае і бра­кань­е­раў. Хоць не­за­кон­ных вы­се­чак у ляс­ніц­тве амаль ня­ма, кант­роль усё ж па­трэ­бен. Лю­дзі пры­вык­лі ду­маць, што ле­су ў нас шмат. А ка­лі кож­ны бу­дзе ня­дбай­на ста­віц­ца да яго, дык што за­ста­нец­ца на­шчад­кам?

З жыл­лё­вым пы­тан­нем, якое хва­люе мно­гіх раз­мер­ка­ва­ных ма­ла­дых спе­цы­я­ліс­таў, у сям'і Сы­саў праб­лем ня­ма. Ма­ла­дыя зды­ма­юць ад­на­па­ка­ё­вую ква­тэ­ру, арэн­ду ім аплоч­вае ляс­гас. Зар­пла­та, па іх мер­ках, нар­маль­ная — Аляк­сей атрым­лі­вае пры­клад­на ча­ты­ры міль­ё­ны, а Ве­ра­ні­ка кры­ху менш.

— Па­куль гро­шай нам ха­пае, але ка­лі з'я­вяц­ца дзе­ці, прый­дзец­ца цяж­ка­ва­та, — пад­су­ма­ва­ла Ве­ра­ні­ка.

Ка­лі жон­ка рых­та­ва­ла­ся да фо­та­се­сіі, Аляк­сей рас­па­вёў нам, чым мож­на за­няц­ца ў Ка­пы­лі. Сам ён толь­кі ня­даў­на за­кон­чыў ра­монт ква­тэ­ры. Да «за­ба­вак» асаб­лі­ва спры­ту не мае — ха­пае кло­па­таў на пра­цы. Ад­но сум­на — усе сяб­ры юнац­тва жы­вуць ця­пер у ста­лі­цы.

— Па­га­дзі­це­ся, сяб­роў за­вод­зяць з ма­лых га­доў, — ка­жа хло­пец. — А ў мя­не так атры­ма­ла­ся, што адзін ся­бар пра­цуе жур­на­ліс­там у ста­ліч­ным вы­дан­ні, дру­гі — у кан­струк­тар­скім бю­ро. Доб­ра яшчэ, што баць­кі по­бач.

У сям'і спра­вы па­дзе­ле­ны на жа­но­чыя і муж­чын­скія. Але зда­ра­юц­ца і вы­клю­чэн­ні з гэ­та­га пра­ві­ла.

— Не ад­моў­лю­ся і сам па­ста­яць ля плі­ты, ка­лі ўба­чу, што жон­ка ста­мі­ла­ся, — пры­зна­ец­ца Аляк­сей. — Усё ж ча­ты­ры га­ды пра­жыў у ін­тэр­на­це — га­та­ваць умею. «Хо­чаш па­ка­заць ся­бе гур­ма­нам, кінь у суп лаў­ро­вы ліст», — так ка­за­лі хлоп­цы ў ін­тэр­на­це. Але што з іх узяць, «па­чат­коў­цаў», — усмі­ха­ец­ца ма­ла­ды муж.

Кан­чат­ко­ва­га ра­шэн­ня — за­ста­нуц­ца яны ў Ка­пы­лі ці не — ма­ла­дыя яшчэ не пры­ня­лі. За­тое вы­дат­ны пад­му­рак для бу­ду­чы­ні ў іх ужо за­кла­дзе­ны.

Ка­ця­ры­на РА­ДЗЮК.

Мінск — Ка­пыль — Мінск.