У краіне з'явілася лабараторыя, дзе вучаць на вулічных артыстаў
Сані трэба рыхтаваць летам — да зімы. А тут усё наадварот: зімой пачынаюць рыхтавацца да летняга сезона. Таму што гаворка пра сезон для вулічных тэатраў. З'ява, якую жыхары нашай краіны адкрылі для сябе, можа, не так даўно — усяго некалькі гадоў таму. І ўжо двойчы ў сталіцы праходзілі міжнародныя форумы вулічных тэатраў, што прыцягнулі ўвагу і жыхароў горада, і гасцей.
Цяжка было не ўцягнуцца, калі прыйшоў на гэта паглядзець ці нават проста праходзіў міма. Ну як жа? Вулічны тэатр так ці інакш чапляе — сама па сабе дзея цікавая: што гэта і чым скончыцца? Акрамя таго, вока адразу выхоплівае яркіх, адметных персанажаў ці герояў: адкуль яны тут у такіх касцюмах на прамых і вельмі правільных мінскіх вуліцах? І цяжка не ўцягнуцца, калі логіка дзеі, якую паказваюць артысты, накіраваная на цябе канкрэтна — яны звяртаюцца і працуюць на цябе. Ці на суседа, ці на сябра, з якім ідзеш, карацей, на кожнага, хто побач. Таму што тэатр гэты па сутнасці сваёй інтэрактыўны, гэта значыць, скіраваны на ўцягванне ў дзею людзей збоку.
Цяпер у нас ёсць магчымасць навучыцца працаваць у такім тэатры. Тут можна ўключаць урачыстыя фанфары: у сярэдзіне снежня ў Цэнтры сучасных мастацтваў адкрылася лабараторыя вулічнага тэатра, дзе на працягу 4 месяцаў вучыцца гэтаму майстэрству будуць 60 чалавек, якія самі таго пажадалі. І гэтае навучанне для іх арганізавалі абсалютна бясплатна.
Вучыць будуць тыя, хто ўжо набыў пэўны вопыт такой працы на вуліцах сталіцы. Напрыклад, актрысы інтэрактыўнага «Тэатра 42» праходзілі падрыхтоўку паводле еўрапейскай школы вулічных тэатраў. А мэта ўсяго гэтага курсу ў тым, каб цягам заняткаў падрыхтаваць некалькі спектакляў, што акурат паспеюць да пачатку вяснова-летняга перыяду тэатральна-вулічнага жыцця.
Уладзімір Галак, супрацоўнік Цэнтра сучасных мастацтваў, які прычыніўся да арганізацыі Мінскага форуму вулічных тэатраў, а цяпер яшчэ і да ўтварэння гэтай лабараторыі, разважае:
— Вулічныя тэатры — тое, што можа ўпрыгожыць жыццё горада. Сапраўды, гэта ж цікава, калі людзі могуць не проста прайсціся па вуліцы, а атрымаць там магчымасць далучыцца да творчасці. Трэба адзначыць, што людзі жыва адгукаюцца на нашы выступленні, якія скіраваныя на тое, каб разварушыць мінчан. Але гэта не складана, таму што яны насамрэч гатовыя і чакаюць ад гарадскога жыцця ў тым ліку жывых эмоцый, якія дарыць вулічны тэатр. Нашы людзі вельмі добра адгукаюцца на гэтую гульню. На прыкладзе другога форуму вулічных тэатраў я бачу, што і моладзь, і людзі сталага пакалення вельмі актыўна ўдзельнічалі ў спектаклях. Гэта гаворыць пра тое, што беларускаму гледачу не хапае свята. А ў вулічным маштабе, калі шмат фарбаў навокал, гэта яшчэ павінна быць па-мастацку аформлена і пададзена. Таму я вельмі ўдзячны нашай беларускай, асабліва мінскай публіцы за тое, што яна адгукаецца на нашы прапановы прыйсці на форум і стварыць спектакль разам з намі.
— Такая з'ява, як вулічныя тэатры, — аматарская. Ад людзей, якія гэтым займаюцца, у нейкім сэнсе патрабуецца самаахвярнасць.
— Так, у Беларусі гэта аматарская з'ява, таму што ніводная навучальная ўстанова не мае спецыяльнасці «вулічны тэатр». Ім займаюцца людзі, якія маюць іншыя прафесіі, але ў той жа час захопленыя вулічным жыццём. І ёсць прыклады прафесійных акцёраў, што знайшлі сябе якраз у вулічным фармаце.
— А як вы прыйшлі ў гэты рух?
— Я філолаг, выкладчык французскай і нямецкай моў і літаратур. Захапіўся, займаўся аматарскім тэатрам яшчэ са школы. У 2011 годзе да нас у Мінск прыехала славенская трупа «Kud Ljud», я ўбачыў тое, што яны рабілі, пазнаёміўся з імі. Гэтае знаёмства змяніла маё жыццё. І я стаў займацца тым, што раблю зараз.
— Вы ладзіце гэтую лабараторыю. Ці адчуваеце цікавасць з боку патэнцыйных удзельнікаў?
— Так, цікавасць ёсць і яна даволі вялікая. Мы думалі набраць у лабараторыю 60 чалавек, але атрымалі 70 заявак. Значыць, былі людзі, якіх мы проста фізічна не змаглі ўзяць, бо не хапала часу з імі працаваць. Але гэта сведчыць, што людзі хочуць займацца, для іх з'явіліся новыя магчымасці, новыя ўражанні, што вельмі прываблівае моладзь. Гэта яшчэ і цікавы спосаб бавіць час. Усіх удзельнікаў мы падзяляем на тры групы. Гэта азначае, што калі скончыцца лабараторыя, то па выніках з'явяцца тры новыя спектаклі, створаныя тымі групамі. Гэтыя спектаклі мы будзем прасоўваць на беларускія фестывалі, а можа, і на замежныя. Сёння ў краіне каля 15 вулічных тэатраў, большасць знаходзіцца ў сталіцы. Але колькасць вулічных тэатраў за гэтыя чатыры месяцы заняткаў у лабараторыі можа павялічыцца на тры. Яшчэ тры спектаклі, тры калектывы, створаныя людзьмі, якія хочуць падзяліцца з іншымі сваімі ідэямі і энергіяй.
Ларыса ЦІМОШЫК.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».