Ад прадзедаў: голас скрыпкі і цымбал

Ве­ра­ні­ка Пра­дзед як спе­цы­яль­ны госць у кан­цэр­це швей­цар­ска­га скры­па­ча Ге­зы Ха­су-Ле­гоц­кі.

У шэсць га­доў хлоп­чык-вун­дэр­кінд па­ка­рыў свет — стаў ез­дзіць з гаст­ро­ля­мі. І по­тым — пра­цяг­ваў ска­раць: вы­клад­чы­каў у Вен­скай кан­сер­ва­то­рыі. Сен­са­цы­яй ста­лі яго 10 вы­ступ­лен­няў у Маск­ве. Атры­маў 2 прэ­міі «Грэ­мі» ў 2005 го­дзе за леп­шы аль­бом кла­січ­най му­зы­кі і леп­шы за­піс ка­мер­най му­зы­кі.

Ёсць у ім неш­та сваё, ад­мет­нае, тое, што не да­дзе­на ін­шым: ра­зам з вы­ка­нан­нем тво­раў кла­січ­ных ён прад­стаў­ляе цы­ган­скую му­зы­ку, якая жы­ве ў яго сэр­цы ад прод­каў. Але ён лю­біць му­зы­ку, якую вы­канаў у вя­лі­кай за­ле Бел­дзярж­фі­лар­мо­ніі ра­зам з Дзяр­жаў­ным ка­мер­ным ар­кест­рам Рэс­пуб­лі­кі Бе­ла­русь 6 са­ка­ві­ка. Наш ад­каз вір­ту­о­зу — удзел у кан­цэр­це ў якас­ці спе­цы­яль­на­га гос­ця цым­ба­ліст­кі Ве­ра­ні­кі Пра­дзед. І гэ­та так­са­ма ад прод­каў.

Ла­ры­са ЦІ­МО­ШЫК