«... Якія дыяменты?» — пераконвала я сябе, гартаючы кнігу. А потым усё ж між старонкамі вылазіла спакуса, і кантрольная думка стрэліла ў галаву: «Можа ўжо хопіць шэрасці... Марыць — не загана».
Мары віравалі ў паветры майстэрні фотамастачкі Алены Адамчык. Яна нядаўна прадставіла свой новы праект «Dіamonds of Belarus», дзе сабраныя партрэты прыгожых (і выдатных, вядомых, паспяховых) жанчын Беларусі. Восьмая кніга жаночых фотапартрэтаў у выкананні Алены, сярод якіх ужо былі прысвечаныя беларускам-еўрапейкам і проста еўрапейкам, жанчынам свету, замежніцам. Але нашы суайчынніцы дамінуюць: з іх усё пачыналася яшчэ ў 2004 годзе, і чарговы праект прысвечаны менавіта ім. Нічога не скажаш: прыгожыя. Яны і ёсць самыя сапраўдныя дыяменты ў гэтай кнізе. А вось дыяменты рэальныя, якія на жанчынах, — толькі афарбоўка, дадатак, антураж, каб падкрэсліць тое, што дадзена прыродай гэтым пяшчотным (але і моцным) істотам.
[caption id="attachment_74532" align="alignnone" width="600"] Аўтар (у цэнтры) падчас прэзентацыі кнігі.[/caption]
— Гэта вядомыя жанчыны, што рэалізаваліся як асобы, займаюцца цікавай справай, якой аддаюць вялікую частку свайго жыцця. Але пры гэтым яны застаюцца жанчынамі і перажываюць розныя моманты: і радасць, і сум. У іх бываюць перыяды, калі яны вельмі моцныя, але могуць быць слабымі па-жаночы і нават у гэтым знаходзяць магчымасць для канцэнтрацыі сіл. Некаторых са сваіх гераінь я ведаю даўно, неаднойчы ўжо здымала іх, але гэта заўсёды цікава. Таму што нават адна і тая ж жанчына можа быць вельмі рознай у залежнасці ад абставін, настрою і г.д. Ёсць сярод маіх цяперашніх гераінь асобы, якія перажылі асабістыя драмы і захавалі сваю жаноцкасць. Адна з жанчын ужо бабуля, але ў гэта цяжка паверыць, гледзячы на яе. Яны фантастычныя і тым, як падыходзілі да здымкаў. Мы разам прыдумлялі вобраз, складанасць была хіба што ў тым, што трэба было сумясціць мой інтарэс як аўтара, зацікаўленасць саміх жанчын, пры гэтым абыграць прыгожыя ювелірныя вырабы ад «Смаленскіх дыяментаў», таму што гэты праект мы задумалі да дзесяцігоддзя салона «Смаленскія дыяменты» ў Мінску разам з яшчэ адной цудоўнай жанчынай Ірынай Філістовіч, што мяне і натхняла, і вельмі падтрымлівала. Вынік — вось гэты фотаальбом, прэзентацыя якога адбылася ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі. Але там прадстаўлена яшчэ і фотавыстава з серыяй партрэтаў — своеасаблівае адчуванне вясны.
Мы размаўляем з Аленай сярод фотапрылад, штатываў. Уздоўж сцяны — фотапрацы. За акном — мінская вуліца з яе мітуснёй і заўсёдным недахопам часу. Мне няёмка: у світары і джынсах я гартаю кнігу з адбіткам гламуру, які (мне здавалася) такі далёкі ад рэальнага жыцця звычайных жанчын. А тут яшчэ жанчыны ў дыяментах. О, забылася, найлепшыя сябры дзяўчат нібыта... Але я заўсёды пра сябе думала: дзе ж гэтыя жанчыны, дзе можна сустрэць іх, якія сапраўды носяць брыльянты? Вось гэтыя, напрыклад, ці носяць насамрэч? Сама аўтарка, вядомая фотамастачка не толькі ў Беларусі, але і за межамі?..
— У нас у сям'і былі каштоўныя ўпрыгажэнні, якія даставаліся ў спадчыну і перадаваліся нашчадкам. Але так атрымалася, што аднойчы ў маёй мамы з пярсцёнка выпаў каменьчык, таму вось мне не ўдалося прымераць на сябе гэты сімвал арыстакратызму. Але ёсць арыстакратызм асобы, як мне здаецца, і ён у тым, што жанчына з сябе ўяўляе, дзеля чаго жыве і нешта робіць. Усе ўпрыгажэнні — толькі для таго, каб гэты арыстакратызм асобы падкрэсліць. І мне хацелася б зрабіць акцэнт на гэтым, адсюль і назва, якую можна ўспрымаць у дачыненні да саміх гераінь, — прызнаецца Алена Адамчык. — Але так, мае гераіні ў праекце «Dіamonds of Belarus» — гэта жанчыны, што могуць дазволіць сабе брыльянты. Але яны іх заслужылі — працай, жыццём, нават сваім жаночым подзвігам, бо гэтыя жанчыны — маці, якія працуюць і нешта робяць у першую чаргу дзеля сваіх блізкіх, дзяцей, дзеля працягу. На гэты працяг накіравана ўся жаночая сутнасць, што забяспечвае колазварот жыцця.
[caption id="attachment_74533" align="alignnone" width="400"] Наталля ЖУКОЎСКАЯ.[/caption]
Адчуваю думкі прафесійнага біёлага: Алена займалася геранталогіяй і яе праблематыкай, пакуль не захапілася фотамастацтвам, у якім адкрыла для сябе новы свет, але ўсё ж чалавечы, а не тэхнічны, і з чалавечымі (у першую чаргу жаночымі) партрэтамі здолела знайсці прыхільнікаў у розных краінах, дзе праходзілі яе выставы і ажыццяўляліся праекты: ці то ў Манака, ці то ў Бейруце. Але жанчына застаецца жанчынай, дзе б ні жыла. І гэта зразумела, калі фотавобраз дапаўняюць расповеды гераінь пра саміх сябе — фірмовы стыль фотакніг з серыі «Woman of...» Праз асобныя гісторыі, успаміны ці цёплыя эпізоды яны паўстаюць як жывыя і рэальныя, з эмоцыямі, прыхільнасцямі, слабасцямі. На трох мовах: беларускай, рускай, англійскай. Гэтыя тэксты (невялікія, але вельмі трапныя) падказаў зрабіць Адам Глобус (як рэдактар, муж і мужчына). Ведае, што проста паглядзець на прыгожых жанчын — гэта адно. Але зразумець іх, адчуць душу — іншае. А душа жанчыны — у штодзённых клопатах, у марах, здзяйсненне якіх жанчыны могуць забяспечваць і самі. Што трэба ад тых, хто можа быць побач, — забяспечыць умовы, пры якіх усё гэта магчыма. Слухаеш іх (ад першых асоб) — і па-іншаму ўспрымаеш фотапартрэты. Вось толькі гісторыі самой аўтаркі ў гэтай кнізе няма.
Мы размаўляем з Аленай пра высокае прызначэнне жанчыны, пра мір ва ўсім свеце, пра яго мараць усе цяпер (яе гэта непакоіць). Пра мір, які забяспечвае жанчынам упэўненасць у будучыні, у тым, што ўсё і з усімі будзе добра. Пра мір, што, можа быць, народзіцца ў Мінску. Пра мір, які нашы жанчыны ўвасабляюць сваёй вытанчанасцю і крохкасцю натур. Пра мір, пры ўмове якога (і толькі тады) жанчына будзе спакойнай, упэўненай, будзе свяціцца прыгажосцю знутры. І тады знешні бляск і шык дададуць зіхацення вобразу. Вось як на фота. Таму што бачыш усё роўна жанчын. Нават калі на іх дыяменты, прычым шыкоўныя, нават калі гэта карона! Бачыш жанчыну, якая каралева. Проста таму, што каралева... І прымяраеш на сябе. Не дыяменты. Вобраз каралевы.
[caption id="attachment_74534" align="alignnone" width="400"] Вольга КАЧАЛАВА.[/caption]
— Як біёлаг і хімік я ведаю, што алмаз — самы цвёрды камень, што паўстаў з вугляроду, аднаго з жыццеўтваральных элементаў на Зямлі. Без яго няма жыцця на нашай планеце. Як няма яго без жанчыны, — падсумоўвае Алена. — Дыямент, які вырабляюць з алмазу, — гэта сімвал чысціні, што выразна бачная пасля апрацоўкі. Жанчыны — па натуры моцныя істоты, калі трэба, вытрываюць шмат чаго. Але на сваім шляху, няпростым для многіх, яны здольныя захоўваць чысціню. І тады зіхаціць душа: вось дыямент.
Пасля размовы я выходзіла на вуліцу ў шыкоўнай доўгай сукенцы, на абцасах, з манікюрам і доўгімі завушніцамі з дробнымі пяшчотнымі бліскучымі каменьчыкамі. У думках. Я так сябе адчувала. Насамрэч, каб адчуваць сябе каралевай, дастаткова часам на каралеў паглядзець і сваю каралеўскую сутнасць выпусціць, падумаўшы пра свой дыямент, які можа асвятляць усё навокал (я ж гэта ведаю, можа!). Ну, і марыць жа не шкодна...
Ларыса ЦІМОШЫК.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.