Вы тут

У ззян­ні дыя­мен­таў


«... Якія дыя­мен­ты?» — пе­ра­кон­ва­ла я ся­бе, гар­та­ю­чы кні­гу. А по­тым усё ж між ста­рон­ка­мі вы­ла­зі­ла спа­ку­са, і кант­роль­ная дум­ка стрэ­лі­ла ў га­ла­ву: «Мо­жа ўжо хо­піць шэ­рас­ці... Ма­рыць — не за­га­на».

Ма­ры ві­ра­ва­лі ў па­вет­ры май­стэр­ні фо­та­мас­тач­кі Але­ны Ада­мчык. Яна ня­даў­на прад­ста­ві­ла свой но­вы пра­ект «Dіamonds of Belarus», дзе са­бра­ныя парт­рэ­ты пры­го­жых (і вы­дат­ных, вя­до­мых, па­спя­хо­вых) жан­чын Бе­ла­ру­сі. Вось­мая кні­га жа­но­чых фо­та­парт­рэ­таў у вы­ка­нан­ні Але­ны, ся­род якіх ужо бы­лі прысве­ча­ныя бе­ла­рус­кам-еў­ра­пей­кам і прос­та еў­ра­пей­кам, жан­чы­нам све­ту, за­меж­ні­цам. Але на­шы су­ай­чын­ні­цы да­мі­ну­юць: з іх усё па­чы­на­ла­ся яшчэ ў 2004 го­дзе, і чар­го­вы пра­ект пры­све­ча­ны ме­на­ві­та ім. Ні­чо­га не ска­жаш: пры­го­жыя. Яны і ёсць са­мыя са­праўд­ныя дыя­мен­ты ў гэ­тай кні­зе. А вось дыя­мен­ты рэ­аль­ныя, якія на жан­чы­нах, — толь­кі афар­боў­ка, да­да­так, ан­ту­раж, каб пад­крэс­ліць тое, што да­дзе­на пры­ро­дай гэ­тым пя­шчот­ным (але і моц­ным) іс­то­там.

[caption id="attachment_74532" align="alignnone" width="600"]Аўтар (у цэнтры) падчас прэзентацыі кнігі. Аўтар (у цэнтры) падчас прэзентацыі кнігі.[/caption]

— Гэ­та вя­до­мыя жан­чы­ны, што рэа­лі­за­ва­лі­ся як асо­бы, зай­ма­юц­ца ці­ка­вай спра­вай, якой ад­да­юць вя­лі­кую част­ку свай­го жыц­ця. Але пры гэ­тым яны за­ста­юц­ца жан­чы­на­мі і пе­ра­жы­ва­юць роз­ныя мо­ман­ты: і ра­дасць, і сум. У іх бы­ва­юць пе­ры­я­ды, ка­лі яны вель­мі моц­ныя, але мо­гуць быць сла­бы­мі па-жа­но­чы і на­ват у гэ­тым зна­хо­дзяць маг­чы­масць для кан­цэнт­ра­цыі сіл. Не­ка­то­рых са сва­іх ге­ра­інь я ве­даю даў­но, не­ад­ной­чы ўжо зды­ма­ла іх, але гэ­та заў­сё­ды ці­ка­ва. Та­му што на­ват ад­на і тая ж жан­чы­на мо­жа быць вель­мі роз­най у за­леж­нас­ці ад аб­ста­він, на­строю і г.д. Ёсць ся­род ма­іх ця­пе­раш­ніх гераінь асо­бы, якія пе­ра­жы­лі аса­біс­тыя дра­мы і за­ха­ва­лі сваю жа­ноц­касць. Ад­на з жан­чын ужо ба­бу­ля, але ў гэ­та цяж­ка па­ве­рыць, гле­дзя­чы на яе. Яны фан­тас­тыч­ныя і тым, як па­ды­хо­дзі­лі да здым­каў. Мы ра­зам пры­дум­ля­лі воб­раз, скла­да­насць бы­ла хі­ба што ў тым, што трэ­ба бы­ло су­мяс­ціць мой ін­та­рэс як аў­та­ра, за­ці­каў­ле­насць са­міх жан­чын, пры гэ­тым абы­граць пры­го­жыя юве­лір­ныя вы­ра­бы ад «Сма­лен­скіх дыяментаў», та­му што гэ­ты пра­ект мы за­ду­ма­лі да дзе­ся­ці­год­дзя са­ло­на «Сма­лен­скія дыяменты» ў Мін­ску ра­зам з яшчэ ад­ной цу­доў­най жан­чы­най Іры­най Фі­лі­сто­віч, што мя­не і на­тхня­ла, і вель­мі пад­трым­лі­ва­ла. Вы­нік — вось гэ­ты фо­та­аль­бом, прэ­зен­та­цыя яко­га ад­бы­ла­ся ў На­цы­я­наль­най біб­лі­я­тэ­цы Бе­ла­ру­сі. Але там прад­стаў­ле­на яшчэ і фо­та­вы­ста­ва з се­ры­яй парт­рэ­таў — свое­асаб­лі­вае ад­чу­ван­не вяс­ны.

Мы раз­маў­ля­ем з Але­най ся­род фотапрылад, шта­ты­ваў. Уз­доўж сця­ны — фо­та­пра­цы. За акном — мін­ская ву­лі­ца з яе мі­тус­нёй і заў­сёд­ным не­да­хо­пам ча­су. Мне ня­ём­ка: у сві­та­ры і джын­сах я гар­таю кні­гу з ад­біт­кам гла­му­ру, які (мне зда­ва­ла­ся) та­кі да­лё­кі ад рэ­аль­на­га жыц­ця звы­чай­ных жан­чын. А тут яшчэ жан­чы­ны ў дыя­мен­тах. О, за­бы­ла­ся, най­леп­шыя сяб­ры дзяў­чат ні­бы­та... Але я заў­сё­ды пра ся­бе ду­ма­ла: дзе ж гэ­тыя жан­чы­ны, дзе мож­на су­стрэць іх, якія са­праў­ды но­сяць брыль­ян­ты? Вось гэ­тыя, на­прык­лад, ці но­сяць на­са­мрэч? Са­ма аў­та­рка, вя­до­мая фо­та­мас­тач­ка не толь­кі ў Бе­ла­ру­сі, але і за ме­жа­мі?..

— У нас у сям'і бы­лі каш­тоў­ныя ўпры­гаж­эн­ні, якія да­ста­ва­лі­ся ў спад­чы­ну і пе­ра­да­ва­лі­ся на­шчад­кам. Але так атры­ма­ла­ся, што ад­ной­чы ў ма­ёй ма­мы з пярс­цён­ка вы­паў ка­мень­чык, та­му вось мне не ўда­ло­ся пры­ме­раць на ся­бе гэ­ты сім­вал арыс­та­кра­тыз­му. Але ёсць арыс­та­кра­тызм асо­бы, як мне зда­ец­ца, і ён у тым, што жанчына з ся­бе ўяў­ляе, дзе­ля ча­го жы­ве і неш­та ро­біць. Усе ўпры­гаж­эн­ні — толь­кі для та­го, каб гэ­ты арыс­та­кра­тызм асо­бы пад­крэс­ліць. І мне ха­це­ла­ся б зра­біць ак­цэнт на гэ­тым, ад­сюль і наз­ва, якую мож­на ўспры­маць у да­чы­нен­ні да са­міх ге­ра­інь, — пры­зна­ец­ца Але­на Ада­мчык. — Але так, мае гераіні ў пра­ек­це «Dіamonds of Belarus» — гэ­та жан­чы­ны, што мо­гуць да­зво­ліць са­бе брыль­ян­ты. Але яны іх за­слу­жы­лі — пра­цай, жыц­цём, на­ват сва­ім жа­но­чым подз­ві­гам, бо гэ­тыя жан­чы­ны — ма­ці, якія пра­цу­юць і неш­та ро­бяць у пер­шую чар­гу дзе­ля сва­іх бліз­кіх, дзя­цей, дзе­ля пра­ця­гу. На гэ­ты пра­цяг на­кі­ра­ва­на ўся жа­но­чая сут­насць, што за­бяс­печ­вае ко­лаз­ва­рот жыц­ця.

[caption id="attachment_74533" align="alignnone" width="400"]Наталля ЖУКОЎСКАЯ. Наталля ЖУКОЎСКАЯ.[/caption]

Ад­чу­ваю дум­кі пра­фе­сій­на­га бі­ё­ла­га: Але­на зай­ма­ла­ся ге­ран­та­ло­гі­яй і яе праб­ле­ма­ты­кай, па­куль не за­ха­пі­ла­ся фо­та­мас­тац­твам, у якім ад­кры­ла для ся­бе но­вы свет, але ўсё ж ча­ла­ве­чы, а не тэх­ніч­ны, і з ча­ла­ве­чы­мі (у пер­шую чар­гу жа­но­чы­мі) парт­рэ­та­мі здо­ле­ла знай­сці пры­хіль­ні­каў у роз­ных кра­і­нах, дзе пра­хо­дзі­лі яе вы­ста­вы і ажыц­цяў­ля­лі­ся пра­ек­ты: ці то ў Ма­на­ка, ці то ў Бей­ру­це. Але жан­чы­на за­ста­ец­ца жан­чы­най, дзе б ні жы­ла. І гэ­та зра­зу­ме­ла, ка­лі фо­та­воб­раз да­паў­ня­юць рас­по­ве­ды ге­ра­інь пра са­міх ся­бе — фір­мо­вы стыль фо­та­кніг з се­рыі «Woman of...» Праз асоб­ныя гіс­то­рыі, ус­па­мі­ны ці цёп­лыя эпі­зо­ды яны паў­ста­юць як жы­выя і рэ­аль­ныя, з эмо­цы­я­мі, пры­хіль­нас­ця­мі, сла­бас­ця­мі. На трох мо­вах: бе­ла­рус­кай, рус­кай, анг­лій­скай. Гэ­тыя тэкс­ты (не­вя­лі­кія, але вель­мі трап­ныя) пад­ка­заў зра­біць Адам Гло­бус (як рэ­дак­тар, муж і муж­чы­на). Ве­дае, што прос­та па­гля­дзець на пры­го­жых жан­чын — гэ­та ад­но. Але зра­зу­мець іх, ад­чуць ду­шу — ін­шае. А ду­ша жан­чы­ны — у што­дзён­ных кло­па­тах, у ма­рах, здзяйс­нен­не якіх жан­чы­ны мо­гуць за­бяс­печ­ваць і са­мі. Што трэ­ба ад тых, хто мо­жа быць по­бач, — за­бяс­пе­чыць умо­вы, пры якіх усё гэ­та маг­чы­ма. Слу­ха­еш іх (ад пер­шых асоб) — і па-ін­ша­му ўспры­ма­еш фо­та­парт­рэ­ты. Вось толь­кі гіс­то­рыі са­мой аў­та­ркі ў гэ­тай кні­зе ня­ма.

Мы раз­маў­ля­ем з Але­най пра вы­со­кае пры­зна­чэн­не жан­чы­ны, пра мір ва ўсім све­це, пра яго ма­раць усе ця­пер (яе гэ­та не­па­ко­іць). Пра мір, які за­бяс­печ­вае жан­чы­нам упэў­не­насць у бу­ду­чы­ні, у тым, што ўсё і з усі­мі бу­дзе доб­ра. Пра мір, што, мо­жа быць, на­ро­дзіц­ца ў Мін­ску. Пра мір, які на­шы жан­чы­ны ўва­саб­ля­юць сва­ёй вы­тан­ча­нас­цю і крох­кас­цю на­тур. Пра мір, пры ўмо­ве яко­га (і толь­кі та­ды) жан­чы­на бу­дзе спа­кой­най, упэў­не­най, бу­дзе свя­ціц­ца пры­га­жос­цю знут­ры. І та­ды знеш­ні бляск і шык да­да­дуць зі­ха­цен­ня воб­ра­зу. Вось як на фо­та. Та­му што ба­чыш усё роў­на жан­чын. На­ват ка­лі на іх дыяменты, пры­чым шы­коў­ныя, на­ват ка­лі гэ­та ка­ро­на! Ба­чыш жан­чы­ну, якая ка­ра­ле­ва. Прос­та та­му, што ка­ра­ле­ва... І пры­мя­ра­еш на ся­бе. Не дыя­мен­ты. Воб­раз ка­ра­ле­вы.

[caption id="attachment_74534" align="alignnone" width="400"]Вольга КАЧАЛАВА. Вольга КАЧАЛАВА.[/caption]

— Як бі­ё­лаг і хімік я ве­даю, што ал­маз — са­мы цвёр­ды ка­мень, што паў­стаў з вуг­ля­ро­ду, ад­на­го з жыц­це­ўтва­раль­ных элементаў на Зям­лі. Без яго ня­ма жыц­ця на на­шай пла­не­це. Як ня­ма яго без жан­чы­ны, — пад­су­моў­вае Але­на. — Дыя­мент, які вы­раб­ля­юць з ал­ма­зу, — гэ­та сім­вал чыс­ці­ні, што вы­раз­на бач­ная пас­ля апра­цоў­кі. Жан­чы­ны — па на­ту­ры моц­ныя іс­то­ты, ка­лі трэ­ба, вы­тры­ва­юць шмат ча­го. Але на сва­ім шля­ху, ня­прос­тым для мно­гіх, яны здоль­ныя за­хоў­ваць чыс­ці­ню. І та­ды зі­ха­ціць ду­ша: вось дыя­мент.

Пас­ля раз­мо­вы я вы­хо­дзі­ла на ву­лі­цу ў шы­коў­най доў­гай су­кен­цы, на аб­ца­сах, з ма­ні­кю­рам і доў­гі­мі за­вуш­ні­ца­мі з дроб­ны­мі пя­шчот­ны­мі бліс­ку­чы­мі ка­мень­чы­ка­мі. У дум­ках. Я так ся­бе ад­чу­ва­ла. На­са­мрэч, каб ад­чу­ваць ся­бе ка­ра­ле­вай, да­стат­ко­ва ча­сам на ка­ра­леў па­гля­дзець і сваю ка­ра­леў­скую сут­насць вы­пус­ціць, па­ду­маў­шы пра свой дыя­мент, які мо­жа асвят­ляць усё на­во­кал (я ж гэ­та ве­даю, мо­жа!). Ну, і ма­рыць жа не шкод­на...

Ла­ры­са ЦІ­МО­ШЫК.

 

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.