У праекце «Дзеці вайны» беларускія пісьменнікі на асабістым прыкладзе дэманструюць, на што здольна слова. Віктар Карамазаў стаў госцем сустрэчы ў сталічнай бібліятэцы імя Льва Талстога, каб распавесці пра свой вопыт, як змагацца з балючай памяццю дзяцінства. У яго свая жыццёвая драма. Насамрэч, што тычыцца вайны, то тут што ні чалавек — тое гісторыя, не падобная ні да чыёй іншай. Боль можа быць з адной прычыны. А балець можа інакш.
Падчас вайны яго сям'я пакінула родны горад Чэрыкаў, хлопчыку было 7 гадоў, і ён запомніў, што значыць быць бежанцамі — жылі пад Самарай. Дзіцячая памяць захавала тыя моманты, якія дапамаглі потым ужо вядомаму пісьменніку паказаць яшчэ адно аблічча вайны, што не звязана з фронтам, партызанскай гісторыяй, жыццём у акупацыі. Яго раман «Бежанцы» быў надрукаваны ў 1990 годзе, гэта быў фрагмент агульнай драматычнай гісторыі, які дапамог убачыць яе з іншага пункту гледжання. Але чым каштоўная творчасць Віктара Філімонавіча Карамазава — ён вельмі адчувальны да міру. Ён яго любіць, асабліва даражыць ім у сваім сэрцы, песціць у творах, скіраваных на гармонію і гарманізацыю. Можа быць, менавіта таму, што ён — дзіця вайны. Але дзіця, якое вярнулася на Радзіму пасля вайны, праўда, у іншы горад (Крычаў). Нібыта людзям трэба было сапраўды пачаць усё наноў, але каб абавязкова грэла цяпло Радзімы. Тым не менш памяць не падманеш. Назва першай кнігі «Падранак» красамоўная. У яго шмат кніг, некаторыя былі экранізаваны, як раман «Пушча». Але не менш значная і журналісцкая творчасць Віктара Карамазава. Самыя даўнія і адданыя чытачы «Звязды» могуць памятаць гэтае імя на старонках газеты: Віктар Філімонавіч некалькі гадоў працаваў тут, у тым ліку загадчыкам аддзела літаратуры і мастацтва. Журналістыка дала яму ў рукі самую бездакорную зброю для сцвярджэння міру: праз слова размаўляць з іншымі. Гэта было адзначана Дзяржаўнай прэміяй імя Каліноўскага — за кнігу «Проста ўспомніў цябе...». Ён умее ўспамінаць не толькі балючае. Умее бачыць прыгожае. Ствараць яго. Нават маляваць (чым ён займаецца цяпер). Але ж гэта ўсё адно да аднаго.
Ларыса ЦІМОШЫК
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
