Песня «Я не магу на вас забыцца» валодае чароўнай сілай. Яна нязмушана вяртае нас у край маленства, пераносіць праз час, выклікаючы настальгічныя перажыванні. Настальгія — гэта туга па радзіме (а не па часе!), гэта духоўнае прыцягненне да родных мясцін, да таго наваколля, дзе ўсё асвечана прасветла-чыстымі дзіцячымі пачуццямі і знітавана імі.
Паэт і кампазітар — слынныя сыны нашай краіны. Яны ўславілі яе хараство, гераічныя справы. У творчасці Петруся Броўкі і Ігара Лучанка арганічна паядналіся мяккі лірызм і выразная публіцыстычнасць, пяшчотная замілаванасць і грамадзянска-патрыятычная мужнасць. Але на якіх бы мастацкіх вяршынях не знаходзіліся творцы, у іх душах заўсёды жыве-красуецца любоў да роднай зямлі.
І гэтая любоў узаемная. Родная прастора надзяляе сваіх улюбёнцаў магутным дарам — памнажаць яе красу і сілу — і натхняе іх на стваральныя дзеянні. Прыродная наканаванасць разнастайна выявілася ў творчасці Петруся Броўкі і Ігара Лучанка — і гучыць набатным заклікам да сучаснікаў, мудрым наказам да нашчадкаў, пачуццёва загартаванай споведдзю перад усім краем. Песня «Я не магу на вас забыцца» — прыклад таму.
Падрыхтаваў Міхась ШАВЫРКІН.
Верш Петруся Броўкі Музыка Ігара Лучанка
Я не магу на вас забыцца,
Вы ўсё са мной, як нават сплю.
Вы мне скажыце, вы скажыце,
Чаму я гэтак вас люблю?
Бярозу тую — мнагаплачку,
Што ля бацькоўскага двара,
І тую рэчачку Вушачку,
Якой далёка да Дняпра...
І тую ўтульную мясцінку,
Дзе мы пілі кляновы сок,
І тую вузкую сцяжынку,
Што быццам жоўты паясок...
Я не магу на вас забыцца,
Вы ўсё са мной, як нават сплю.
Вы мне скажыце, вы скажыце,
Чаму я гэтак вас люблю?
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
