Пакутаваць, каб цаніць

З Цэнтрам дзіцячай анкалогіі, гематалогіі і імуналогіі мяне звязваюць доўгія дзевяць гадоў валанцёрскай дзейнасці. Рознае было: і прыемна-пякучае, і адчайна-балючае. Але я вельмі ўдзячна лёсу, што гэта ёсць у маім жыцці. Я шчаслівая, што магу перажыць чужы боль, задаволена, што прайшла кругі скрухі. Бо цяпер дакладна маю з чым параўноўваць і больш цаню ціхія моманты спакою.

Пра элементарнае шчасце я ўпершыню пачула ад сваёй цёткі:

— Калі ў мяне моцна балела калена і я не магла хадзіць, глядзела на людзей і думала: якія яны шчаслівыя ад таго, што могуць хадзіць. А потым мне зрабілі аперацыю, меніск зажыў, я зноў хаджу і адчуваю сябе шчаслівай! Ты разумееш, што шчасце ў простым?!

Застаючыся нерухомай і пакутуючы ад невядомай будучыні, яна пераацаніла становішча здаровага чалавека. Аказваецца, можна быць шчаслівым толькі ад таго, што ты можаш самастойна рухацца. Мы не цэнім гэта, пакуль маем. А ёй было з чым параўноўваць.

— Я такая шчаслівая, — казала падлетак Клава, калі я прыязджала да яе ў анкацэнтр. — Мне сёння знялі цэнтральны катэтар. Я насіла яго цэлы год. Няхай сабе гэта маленькая аперацыя, але з мяне нарэшце не тырчаць трубкі! І гэта ўжо нагода для шчасця!

Знудзіўшыся па сабе звычайнай, дзяўчына бачыць радасць у гэтай звычайнасці. Простыя, незаўважныя для нас рэчы для яе — цэлае свята.

— Я зламаў пазванок, але, на шчасце, спінны мозг не разарваўся, — прыгадвае свае няпростыя прыгоды Пеця. — Пакуль ляжаў на бальнічным ложку, на месцы траўмы з'явіўся ацёк. Ад ціску рызыка разрыву спіннога мозга павялічвалася. Я цэлыя суткі баяўся паварушыцца, каб не застацца інвалідам. А калі прачнуўся пасля шасцігадзіннай аперацыі з трыма шурупамі ў пазваночніку, я адчуў сябе неверагодна шчаслівым. Я цяпер усё магу!

Яшчэ да траўмы ён не думаў, як шмат мае. А цяпер шчаслівы са скалечаным пазваночнікам, бо магло быць і горш.

Не спазнаўшы горыч кахання, сардэчныя пакуты, мы не ацэнім належным чынам новыя пачуцці. Ведаючы здраду, мы станем больш клапаціцца, апякаць і ўкладаць у наступныя адносіны. Толькі спазнаўшы беднасць, мы ацэнім дастатак. А датыкнуўшыся да смерці, мы пачынаем цаніць жыццё. Бо ўсё пазнаецца ў параўнанні.

Гэта як у Мілана Кундэры пра «невыносную лёгкасць быцця»: лёгкасць насамрэч гэта не тое, да чаго мы імкнёмся і чаго нам хочацца. Толькі цяжкае мае вагу, толькі важкае мы цэнім. Лёгкасць не мае каштоўнасці, за ёй не стаіць вопыт, мудрасць, гісторыя.

Я ўдзячна сваім школьным часам, калі жылі з маці на яе невялікую зарплату. З сукенак яе маладосці я перашывала сабе сучасныя строі. Харчаваліся тым, што самі маглі вырасціць на агародзе. Мы нават набойкі на абутак ставілі металічныя. Яны страшэнна стукалі, я хадзіла, як падкаваны конь. Але гэта была добрая эканомія. З цеплынёй узгадваю тыя часы. Яны навучылі мяне стойкасці, аптымізму, загартавалі і далі магчымасць думаць пра нешта іншае, развівацца, шукаць сябе і шукаць дзверы ў новае жыццё.

Я сустракаю пестункоў, якія выраслі ў парніковых умовах, і спачуваю ім. У іх не атрымліваецца радавацца тым простым, малазаўважным момантам, якія для мяне маюць неверагоднае значэнне. Першы фен, набыты за свае ўласныя, упершыню заробленыя грошы. Прыкус, папраўлены ў дваццаць гадоў, замест пачатковай школы. Маленькія адкрыцці, новыя магчымасці не цэняцца, калі няма з чым параўнаць. Мяне адначасова смешаць іх «беды»: зламаны пазногцік, няшчодры кавалер, адменены адпачынак, нясмачны абед у рэстаране. Праз сваю рафінаванасць яны няздольны справіцца з сапраўднымі перашкодамі і перанесці цяжкасці.

Я радуюся, калі на жыццёвым шляху сустракаю няпростага чалавека. І канфлікты, і недарэчнасці, і няўдачы прымаю з падзякай і годнасцю. Ведаю, што яны неабходны, каб расці, вучыцца, змяняцца. І цаніць. Больш цаніць процілегласці гэтых момантаў.

Памаліўшыся перад сном, я дзякую Богу за ўсё, што Ён паслаў мне ў гэты дзень. Раней прымушала сябе вымаўляць словы падзякі, асабліва пасля непрыемнага дня. А цяпер дзякую за такі яшчэ больш, чым за ўдалы. Бо ўсё пазнаецца ў параўнанні і менавіта няўдачы, цяжкасці і выратавальныя пакуты набліжаюць нас да шчасця.

Таццяна НЕМЧАНІНАВА, заснавальніца дабрачыннага руху «Клуб 5000»