Праўда, у кожнага падарожніка мэта свая: нехта імкнецца папесціцца ў хвалях паўднёвага мора ды паляжаць пад гарачым сонцам, нехта — патраціць грошы ў рэстаранах ды крамах, асобныя — выбіраюць маршруты, дзе можна на другіх паглядзець і сябе паказаць. Але ж большасць турыстаў хоча аднаго — спазнаць свет, на свае вочы пабачыць цуды прыроды, архітэктуры, гісторыі, мастацтва...
Такім чынам мы з жонкай — па настойлівых парадах дачкі і зяця — адважыліся на дзесяцідзённы аўтобусны круіз «па Еўропе».
Адразу зазначу: падарожжа атрымалася вельмі цікавае, з мноствам незабыўных яркіх уражанняў. Бо хіба ж можа не ўразіць, напрыклад, знакаміты Аляксандэрплац у цэнтры Берліна ці Рэйхстаг?..
І зараз перад вачыма Амстэрдам — горад, народжаны на вадзе, з яго мастамі і каналамі, з яго своеасаблівай архітэктурнай спадчынай і веласіпедамі. Іх, дарэчы, там безліч. Здаецца, яны прывезены сюды з усяго свету! Плошча Дам, велічны каралеўскі палац, дом-музей Рэмбранта, хоць і подбегам (бо як жа прамінуць!) — вядомы квартал чырвоных ліхтароў.
А за некалькі кіламетраў ад сталіцы Нідэрландаў — сапраўдная казка: кветкавы парк... Столькі цюльпанаў (а мы трапілі якраз падчас цвіцення) не ўбачыш, мусіць, нідзе і ніколі.
Потым была прагулка па венецыянскіх каналах — на сапраўднай гандоле з сапраўдным гандальерам! Пад уражаннем я нават заспяваў!
...«Гэй, зямляк!» — гэта першае, што пачуў на першай жа маставой у цэнтры Парыжа (а цэнтр там, дарэчы, паўсюль, дзе ступіла нага). Азіраюся, бо не верыцца, што побач хтосьці знаёмы... «Купі, зямляк», — чорны як смоль афрыканец настойліва прапануе мне сувеніры... Ветліва адмахнуўся ды толькі падзівіўся таму, наколькі ж спрактыкаваныя ў іх вочы, бо сярод процьмы іншых турыстаў яны беспамылкова вызначаюць ці не ўсіх рускамоўных.
А турысты, вядома ж, розныя — па ўзростах, прафесіях, жыццёвым досведзе, сваім эстэтычным узроўні... Адну з нашых спадарожніц, напрыклад, у турнэ праводзілі сяброўкі па працы на птушкафабрыцы. «Прыеду дамоў, — усю дарогу разважала жанчына, — зноў збяру за сталом! Будзе што расказаць».
Каб не забыцца, дзе і што яна бачыла (прычым канкрэтна), жанчыне давялося, што называецца, уздоўж і ўпоперак спісаць ладны сшытак.
— Яшчэ б Мадонну пабачыць, — марыла Галіна Іванаўна.
І вось мы ў Луўры — велізарным музейным комплексе. Даўжыня фасадаў яго складае каля пятнаццаці кіламетраў! Паспрабуй тут абыдзі яго, паспрабуй знайдзі сярод безлічы экспанатаў тую таямнічую Джаконду. Аднак мы, натхнёныя аптымізмам Галіны Іванаўны, адразу ж пайшлі па стрэлках, якія ўказвалі напрамак да мэты...
Было — у адным месцы «праскочылі» міма, потым прыйшлося вярнуцца, але ж карціну ўбачылі.
— Ну як? — спыталі потым у Галіны Іванаўны.
— Яна мне ўсміхнулася! — з гонарам адказала жанчына.
Ну, думаю, мэта дасягнутая і зараз можна будзе спакойна пахадзіць па Луўры, паглядзець хоць некалькі залаў... Ды не тут тое было!
— Пойдзем шукаць бязрукую жанчыну, — скамандавала наша спадарожніца, і нам нічога не заставалася, як падацца за ёю следам у пошуку Венеры Мілоскай.
Пакуль адшукалі патрэбную залу, пакуль палюбаваліся на вядомую на ўвесь свет скульптуру невядомага аўтара, — настаў час сыходзіць, шукаць сваю групу. Такім чынам, да вялікага мастацтва, прадстаўленага ў Луўры, удалося дакрануцца толькі праз «дзвюх жанчын» — Джаконду і Венеру Мілоскую. Значыць, будзе нагода, каб прыехаць у Парыж — ужо знаёмы і незнаёмы — яшчэ раз. І тады ўжо спакойна пастаяць каля многіх жывапісных і скульптурных скарбаў...
Дарэчы, нядаўна я даведаўся, што наша спадарожніца Галіна Іванаўна па-ранейшаму захапляльна распавядае ўсім пра сваё падарожжа. І, што адметна, Венеру Мілоскую яна не называе больш бязрукай жанчынай. Відаць, уразіла... Прычым настолькі, што многія з яе слухачак сталі марыць пра Парыж... Асобныя ж адразу папрасілі дарослых дзяцей заказаць ім тур «па Еўропе».
Мікалай Юруць, г. Ляхавічы
З усіх куточкаў Беларусі.
Яе песні займаюць першыя радкі ў музычных чартах краіны, пастаянна гучаць на радыё і тэлебачанні.
