Можа, гэта з гадамі?.. Але ж, калі ў пакоі цёмна і ціха, а сон не ідзе, памяць пачынае падкідваць нейкія выпадкі.
Гэты адбыўся шмат гадоў таму і пачаўся са звычайнай аб'явы: кіраўніцтва жыллёва-камунальнай гаспадаркі ў чарговы раз заклікала жыхароў навесці парадак у пад'ездах, прыбраць тэрыторыю вакол дома.
Прачытаў і, шчыра кажучы, не надта задумаўся, пакуль вечарам...
Вечарам я падымаўся на свой паверх. Падымаўся ў поцемках (бо лямпачку альбо нехта выкруціў, альбо перагарэла) і ўвесь час на нешта натыкаўся. А калі нарэшце, ужо на сваёй пляцоўцы, наступіў на пастаўленыя кімсьці... граблі, то міжволі стаў думаць аб нашай культуры.
«Не, — разважаў я, седзячы на кухні і прыціскаючы да набітага гузака дзедаўскую медзяную манету, — у побыце мы пакуль дзікуны. Ужо не высыпаем вёдры са смеццем пасярод вуліцы, не выкідваем праз вокны лупіны ад бананаў ды агрызкі яблыкаў, але ж ад падобнага адышлі зусім недалёка. Для таго, каб убачыць гэта, варта зірнуць на пашкоджаныя дзверы пад'езда, на скарабачаныя паштовыя скрынкі, на скрэмзаныя сцены...
І ў дварах не намнога лепш: клумбы патаптаныя, дзіцячыя арэлі вывернуты з зямлі, пясочніцы, ператвораныя ў сабачыя туалеты...»
Пасля такога вось «філасофскага» роздуму тут жа, на кухні, я цвёрда вырашыў прыслухацца да заклікаў камунальнай службы — прыняць удзел у навядзенні парадку ў доме і нават вакол яго.
А для гэтага назаўтра, прыхапіўшы з сабой новы венік і анучку з вядром, я накіраваўся ажыццяўляць задуманае. Пачаў з пустых скрынак на лесвічнай пляцоўцы і нейкую колькасць нават спарадкаваў, калі аднекуль зверху пачуліся гучныя крокі. Ну, думаю, падмога ідзе, будзе такі суботнік, будуць паплечнікі ў пачэснай справе!
Аказваецца, не. Аказваецца, гэта сусед шыбуе ў краму, бо зранку, што называецца, «трубы гараць».
Але ж каля мяне спыніўся, пытае:
— Гэта ты тут бардак развёў?
Ад здзіўлення я нават заікацца пачаў:
— Як табе такое ў галаву ўзбрыло?! Я проста па аб'яве... Вунь на дзвярах вісіць. Парадак трэба навесці. Вясна ідзе...
— А табе, што, больш за ўсіх трэба?!
Мой настрой прыкметна сапсаваўся. Але адступаць не было куды, і я ўзяўся саскрабаць са сцяны надпіс нейкага прыхільніка гурту «Дзюна», які да непрыстойнасці перайначыў песню «Наш Борка — бабнік».
Я ўжо даціраў апошняе брыдкае слова, калі з кватэры вышэй выйшла маладзіца з дзяўчынкай.
— Мама, ты казала, што на сценах нельга пісаць, — залапатала яна, — а дзядзька вунь, бачыш...
Не паспеў я і рот адкрыць, каб штось запярэчыць, як мама выдала:
— Дзядзька — дрэнны. Пагразі яму пальчыкам: «Ну, ну... Нядобра гэтак рабіць!».
— Гэта не я, — пачаў тлумачыць, чырванеючы, — гэта іншы хтось панапісваў! А я — саскрабаю. Суботнік сёння!
Але жанчына ўжо прыклала палец да намаляваных вуснаў: маўляў, не трэба, я ведаю... Гэта — у мэтах выхавання.
— Добра, я больш не буду пісаць на сценах, — паабяцаў я малечы.
Як тут на верхняй пляцоўцы «намалявалася» бабуля:
— Паглядзіце на яго! Ён абяцае, што не будзе! Ведаем мы такіх! Пісака... У вас у крыві ўжо крэмзаць! На нешта добрае вы не здатныя...
Мае нервы напяліся як струна, гатовая вось-вось лопнуць. Асудзіўшы ў думках свой чыстаплюйскі парыў, я падаўся дамоў, дзе і прыйшоў да высновы, што сусед мой меў рацыю: мне трэба такі не больш, чым іншым.
А ў выніку першы суботнік у нашай пяціпавярхоўцы так і не адбыўся.
Але ж гэта — палова бяды. Бяда, калі не адбудуцца і наступныя, бо мы тады ніколі не навядзём належнага парадку ў сваім пад'ездзе, у сваім доме, у горадзе. Мы па-ранейшаму будзем адчуваць сябе нейкімі часовымі людзьмі, якім разам няма пра што клапаціцца.
Ці не так?
Мікалай ГЛЕБ, Ляхавіцкі раён
Пошту чытала Валянціна ДОЎНАР
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
