Пялёнкі

Пялёнкі дзіцяці, тое, у чым ён будзе расці і развівацца на працягу першага года свайго жыцця, у народнай культуры параўноўвалі з тканінамі (палотнамі), якія выкарыстоўвалі ў час вяселля ці пахавальнага абраду. Таму існавала асаблівая цікавасць да працэсу іх вырабу і правілаў карыстання.

• Паўсюдна існавала правіла, якое забараняла цяжарнай жанчыне рыхтаваць пялёнкі загадзя. Пра пялёнкі для нованароджанага павінны былі паклапаціцца свякроўка ці маці парадзіхі.
• У момант нараджэння дзіцяці нашы продкі практычна не выкарыстоўвалі пялёнак. Бабка-павітуха спавівала толькі што народжанае дзіця ў бацькоўскую кашулю або матуліну спадніцу, каб сын любіў і паважаў бацькоў. У некаторых выпадках не бралі адзення таго з бацькоў, у каго быў складаны, рэзкі характар. Часам хлопчыка загортвалі ў адзенне маці, а дзяўчынку — у адзенне бацькі, каб такім чынам забяспечыць мір і спакой у сям'і. Лічылася, калі ўкруціць нованароджанае дзіця ў кашулю дзеда, яно будзе доўга жыць.
• Пялёнкі шылі са старога адзення ці пасцельнай бялізны. Калі для іх бралі старое адзенне, то абавязкова таго члена сям'і, чый характар і стан здароўя не выклікалі трывогі. У замовах на здароўе кажуць, што «Сама Багародзіца пялёнкай Гасподняй» агортвае (ахоўвае) нованароджанага.
• Асаблівыя адносіны былі да рытуалу першага спавівання. Лічылася, калі дзіця ў гэты час будзе крычаць, то вырасце сярдзітым.
• На працягу першых 9 дзён дзіця спавівала бабка-павітуха.
• Нашы прабабулі лічылі, што тугое спавіванне надасць стройнасць фігуры і будзе спрыяць росту.
• Пялёнкі забаранялася выкарыстоўваць для іншых мэт: у іх можна было толькі спавіваць дзяцей.