Два, бадай што, самыя народныя святы сышліся сёлета ў календары — Дзень Перамогі і Радаўніца. У іх, па сутнасці, шмат агульнага — бурная радасць вясны і жыцця, удзячнасць за вясну і жыццё тым, каго ўжо няма з намі, светлы сум і пачуццё еднасці з тымі, хто ляжыць у гэтай зямельцы, палітай іхнім потам і крывёю.
Можа, дзякуючы гэтай удзячнасці і еднасці на нашай зямлі няма непрыбраных салдацкіх магіл. Чырвонаармеец Сцяпан памёр ад атрыманых ран у вёсцы Ражава пад Нароўляй у першыя месяцы вайны — летам 41-га. Вяскоўцы не ведалі нават яго прозвішча, але пахавалі на могілках і паставілі помнік.
Жыхары Ражава і іх нашчадкі бываюць на могілках рэдка, наездамі — трыццаць гадоў назад вёску, да якой ад Чарнобыля 15 кіламетраў, адсялілі. Але магіла Сцяпана без увагі не застаецца ніколі. Летась, напрыклад, наш фотакарэспандэнт Анатоль Кляшчук сфатаграфаваў, як яе добраўпарадкавалі Людміла і Васіль Моцікі з дачкой Ганнай з Нароўлі.
Сёлета на Радаўніцу да Сцяпана таксама хтосьці абавязкова прыйдзе. Прыбраць магілу, падзякаваць за мірнае неба, павіншаваць з Днём Перамогі, які і ён крыху прыблізіў
у ліпені 41-га.
Фота Анатоля КЛЕШЧУКА
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
