Калісьці ў Маладзечна на «Дажынкі», якія адбыліся ў 2011 годзе, завіталі нясвіжскія лыжачнікі. Вольга ХАЗІКАВА, дырэктар гімназіі-каледжа мастацтваў Маладзечна, пабачыўшы іх выступленне, прапанавала зладзіць у сваёй школе падобны калектыў. Ідэю падхапілі. Так і з'явіўся на свет ансамбль, у якім адзіныя інструменты — гэта спецыяльна вырабленыя лыжкі, і фантазія тых, хто на іх іграе.
У інтэрнэце відэа з выступленнямі калектыву маюць па некалькі тысяч праглядаў. Большасць з іх з загалоўкамі накшталт «Лыжачнікі парвалі залу!». Сапраўды, удзельнікі гурта не абмяжоўваюцца звычайнай ігрой на лыжках, а ладзяць цэлыя шоу і паўнавартасныя сцэнічныя нумары, ад якіх публіка прыходзіць у захапленне.
— У нашу гімназію часта аддаюць дзетак сарамлівых — у тэатральны клас, каб разняволіліся, неўтаймаваных — у музыкальны, каб навучыліся ўседлівасці, — расказвае дырэктар установы. — Да лыжачнікаў ідуць тыя, каму цяжка даецца ўлоўліваць рытм.
— З цягам часу і дзякуючы пастаянным трэніроўкам гэта выпраўляецца і станоўча адбіваецца на далейшым развіцці вучняў. Многія з нашых выхаванцаў маюць поспехі не толькі ў мастацтвах, але і перамагаюць на гарадскіх, раённых, рэспубліканскіх алімпіядах па матэматыцы (часцей за ўсё гэта музыкі), прыродазнаўчых і філалагічных навуках.
Аляксандр РОЗІН, кіраўнік ансамбля «Маладзечанскія лыжачнікі», прыгадвае, што калі набіраў першых удзельнікаў, да яго трапілі выключна хлопцы. «Так і пайшло, што калектыў у нас — мужчынскі. Толькі нядаўна да нас далучылася дзяўчына, якая прыўносіць парадак, але з іншага боку — атрымлівае ад нашых хлапцоў паслухмяныя паводзіны і паважлівае стаўленне», — дзеліцца кіраўнік.
Пачыналі з нуля. Шукалі майстроў, якія б маглі вырабіць лыжкі для ігры нядорага і якасна. Раней выкарыстоўвалі распісаныя пад хахламу, а цяпер — непафарбаваныя. Бо лыжка жыве сезон-два, а пасля, як правіла, ламаецца. Па словах Аляксандра Рагозіна, і нот для лыжачнікаў ніхто не піша, і прыёмы не распрацоўвае. Таму даводзіцца праяўляць у пастаноўцы нумароў усю крэатыўнасць, на якую здольныя, і кіраўніку, і самім школьнікам. Цяпер ансамбль традыцыйна выступае пад фанаграму і, як склалася, у народных кашулях.
З цягам часу ў лыжачнікаў паляпшаецца не толькі пачуццё рытму, але і развіваецца артыстызм, знікае боязь сцэны, заўважае іх настаўнік. «Самае галоўнае — мы можам выступаць дзе заўгодна! Узялі касцюмы, лыжкі, заплечнікі — і паехалі. Мы мабільныя!», — кажа кіраўнік ансамбля. – Прыемна, што дзеці стараюцца прыйсці на заняткі, амаль ніхто не прапускае ўрокаў. Значыць, ім цікава, і мы нездарма калісьці вырашылі сабраць калектыў.
Фота Надзеі БУЖАН і Сяргея НІКАНОВІЧА
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
