Здаўна на вёсцы некаторыя гаспадыні дзеля добрага ўдою не толькі пестуюць сваю кароўку, але і прамаўляюць старажытныя замовы.Напрыклад, такія: «Добры вечар, скацінка, прыйшла к табе хазяечка з залатой даёначкай, з шоўкавай цадзілачкай. Маць Прачыстая цябе даіла, а хазяечку малачком надзяліла, жоўтым масліцам і харошай смятанкай. Ні сваімы думамі, а Гасподнімы словамы, дай, Госпадзі, на помач». Ну як, скажыце, пасля такіх слоў карова можа адмовіць сваёй любай гаспадыні ў малацэ? Ці не праз гэтыя чароўныя словы малако з-пад каровы на вёсцы заўсёды такое смачнае? Сёння я вам раскажу пра малочныя стравы, прыгатаваныя па старажытных рэцэптах беларускіх гаспадынь.
Даўней масла збівалі ў місцы, карыстаючыся драўлянай лыжкай. Пасля вынайшлі маслабойкі поршневага тыпу, якія ў вёсках захаваліся да сёння. Гэтай, можна сказаць, «прабабуляй» сучаснага міксера я карысталася яшчэ некалькі гадоў таму, калі мае бацькі, з’ехаўшы жыць на вёску, завялі гаспадарку з казіным статкам. Малака было даволі, і бабуліна маслабойка не сумавала на паліцы ў клеці. Няважна, якім спосабам, але вы збілі дамашняе масла. Яго трэба добра прамыць у халоднай вадзе, расціраючы шырокай драўлянай лыжкай датуль, пакуль вада не стане празрыстай. Гэта робіцца для таго, каб цалкам выдаліць маслёнку з масла.
Каб масла доўга захоўвалася, яго салілі буйной соллю і ператоплівалі. Правільна прыгатаванае таплёнае масла не псавалася 4 гады! На таплёным масле смажылі, запраўлялі ім кашы і бульбу, стравы з локшынаў і гароху, дабаўлялі ў цеста.
150 гадоў таму таплёнае масла рабілі так:
Спатрэбіцца:
Рэцэпт гэтага плаўленага сыру я запісала ад Цыркун Валянціны Іванаўны, якая жыве ў в. Крышылавічы Ганцавіцкага р-на Брэсцкай вобласці.
Для яго прыгатавання нам спатрэбіцца:
Валянціна Іванаўна шчодра дзялілася кулінарнымі сакрэтамі:
«Тварог адтапіць. Тваражок павiнен быць крупісты, добра адтоплены. Пакуль закіпае малако, убіваем туды яйка, знімаем пенку і хутка кідаем тварог, каб густавата было, потым ён яшчэ загусцее. Атрымаецца цянучка.Памешваем, пакуль не зробіцца сыроватачка жоўценькая на паверсе. Ставім у печ ці духоўку, каб дагрэўся. Жаўцее, сыроватка аддзяляецца, а мы грэем. От, сыроватка атрымалася зверху, цяпер хутка адцэджваем на марлю, адкідваем на талерку, зараз жа дадаём масла, соду, трошкі падсальваем і таўчом хутка, вымешваем датуль, пакуль не стане тугаватым, а тады перакідваем у сухую форму. Астуджаем – і сыр гатовы. Можна есці з мёдам ці варэннем. А сода нам патрэбна, каб ён больш пушысты быў. Без соды яго не размяшаеш ні за якія грошы!»
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.