Ці думаў калі Васіль Сяргеевіч, што дажыве да такой прыгожай даты? Напэўна, не. Жыццё было вельмі няпростае, каб так далёка заглядваць наперад. Тым больш у яго лёсе — дзве вайны, дзе здавалася, што кожны дзень апошні...
Зорку Героя Васіль Мічурын атрымаў яшчэ за савецка-фінскую вайну. Аб такой высокай узнагародзе даведаўся ад сваіх таварышаў. Вушам сваім не паверыў: героямі тады толькі лётчыкі станавіліся, а тут на́ табе — кулямётчыку пашанцавала!
Вось што расказваў мне Васіль Сяргеевіч пра тое, што ў свой час назвалі подзвігам: «А было ўсё так. Марозным лютаўскім днём 1940 года. Я быў тады кулямётчыкам 271-га мотастралковага палка 17-й мотастралковай дывізіі Паўночна-Заходняга фронту. Мы атрымалі загад аб наступленні. Падчас бою камандзір узвода быў смяротна паранены. Прыйшлося браць ініцыятыву ў свае рукі. 15 кулямётчыкаў да апошніх сіл змагаліся з ворагам. У жывых засталіся толькі я і падносчык патронаў Каралёў. Абарона праціўніка на рацэ Пінус-Ёкі, што каля вёскі Мэра (цяпер Выбаргскі раён Санкт-Пецярбургскай вобласці), была паспяхова прарвана...» Так, лічы ў адзіночку, Васіль Мічурын даваў адпор ворагу.
Нягледзячы на такую высокую ўзнагароду, у Вялікую Айчынную ён быў звычайным салдатам. Прайшоў усю вайну: пачынаючы з абароны Мінска і заканчваючы штурмам Берліна. Але ўсё скончылася для яго толькі 13 мая 1945 года пад Прагай.
Пасля вайны Герой Савецкага Саюза служыў у Брэсце. Ужо тады для яго, рускага па нацыянальнасці, стала зразумела, што ён назаўжды звязаны з Беларуссю. Так і атрымалася. Хоць і служыў некаторы час у групе савецкіх войск у Германіі, шляхі-дарогі ўсё роўна вялі Васіля Мічурына ў Беларусь, якая стала для яго другой радзімай.
На працягу многіх гадоў Герой Савецкага Саюза (іх, дарэчы, у Беларусі разам з ім засталося ўсяго двое) з'яўляецца актыўным удзельнікам шматлікіх грамадскіх і ветэранскіх арганізацый. Нягледзячы на паважаны ўзрост, палкоўніка ў адстаўцы часта можна ўбачыць на розных мерапрыемствах. Асабліва даспадобы яму сустрэчы з моладдзю. Як гаворыць ветэран, колькі будзе жыць — столькі будзе сустракацца з моладдзю. Зычым Васілю Сяргеевічу, каб гэтых сустрэч у яго было яшчэ нямала!
Вераніка КАНЮТА
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
