Яна Мусвідас. #мойМінск. Анонс

Большую частку жыцця ўва мне змагаюцца дзве крайнасці: адна любіць Мінск, а другая яго ненавідзіць. На жаль, апошнім часам перамагае другая.

Я імкнуся прымаць людзей такімі, якія яны ёсць. Стаўленне да сябе — аналагічнае. Але калі гаворка ідзе пра горад, канфармізм не падыходзіць.

Каб жыць у гармоніі, трэба любіць тое, што цябе акружае, а калі гэта ну ніяк не атрымліваецца, то асяроддзе трэба мяняць. Менавіта з-за вечнага імкнення да гармоніі я так адчайна змагаюся за любоў да Мінска. Але каб перамагчы ў сабе такое складанае пачуццё як нянавісць, трэба разабрацца ў яго вытоках.

Выток я вызначыла адразу і ўпэўнена, што беспамылкова. Гэта людзі. Не, я не мізантроп і далёка не ўсе мяне раздражняюць, але ёсць у Мінску такі гатунак — «чалавек рынкавы», — які абуджае ўва мне толькі адмоўныя эмоцыі. Напрыклад, абсалютна кожны дзень у грамадскім транспарце абавязкова трапляецца той, хто штурхне дзеля «стаялага» месца або абапрэцца сваім немалым целам на мае 46 кілаграмаў. У мяне ёсць здагадка, што з маімі праблемамі сутыкаецца не кожны: у кагосьці ёсць асабісты транспарт, нехта мае большыя параметры, ды і доля мне выпала не самая лёгкая — жыць недалёка ад Камароўскага рынку.

Яшчэ ў школе ўсім тлумачаць асновы этыкі, эстэтыкі і культуры наогул. Курс этыкі чытаецца і ў ВНУ. Я, напрыклад, у гэтым семестры здала такі прадмет на «выдатна». Але ці зберажэ мяне гэты факт ад трапляння ў шэрагі «чалавека рынкавага»? Як паказвае практыка, далёка не факт.

Працяг чытайце ў ліпеньскім нумары "Маладосці".