Маргарыта ЛАТЫШКЕВІЧ нарадзілася 19 студзеня 1989 года ў Брэсце. Закончыла філфак, магістратуру і аспірантуру БДУ. Паэтэса, празаік, літаратуразнаўца, фалькларыст. Аўтар кніжкі вершаў «Пульс навальніц» (2012), якую можна знайсці ў гарадскіх бібліятэках. Піша шмат — і ў розных кірунках. Літаратар-многастаночнік. Больш, чым пісаць, любіць толькі маляваць. Мае неадольную слабасць да катоў і кошак, добрых кніг ды гарбаты з бергамотам.
ЛЮСТРА СНУ
***
Людзі спяць.
Хто дыхае ціха, а хто — храпіць,
Так што шклянкі на кухні
Дробна дрыжаць ва ўнісон.
Падбяру з падлогі
Нябачную месяца ніць
І па ёй, як па дроце,
Бязважка ўвайду ў нечы сон.
Людзі сняць.
Хто зарплату, а хто і сваіх дзяцей.
Некаторыя нават у сненні
Бухгалтарскі зводзяць улік.
Горай тым, хто без кроплі святла
Самотна крочыць праз цень
Альбо тым, хто падае вечна —
І не можа выціснуць крык.
Людзі спяць.
Быццам пацеркі,
Коцяцца мроі ўначы.
Месяц лапай кашэчай
Чапляе іх на кіпцюры.
Месяц ловіць кашмары,
Каб людзі свой мелі спачын
Хоць у сне.
Хаця б трошачкі.
Хоць да зары.
ЦМОКІ
Там, у цёмнае пушчы,
Дзе дрэвы стаяць, як слупы,
Пераплёўшы карэнне
І сукаватае вецце,
Секачы сярод моху
Вышукваюць жалуды
І трывожна ўбіраюць
Праз ноздры
Духмяністы вецер.
Бусел ходзіць
Па беразе топкім за асакой.
Падаюць галасы
Ап’янёныя маем рапухі.
Неба быццам засыпана
Срэбнаю рыбнай луской,
Толькі хмары
З-над лесу
Нясуць навальніцу
Пад брухам.
У галінах, і ў лісці,
І ў меднай чаканцы кары
Бачу звівы стагоддзяў —
І звівы вялізарных целаў.
Пэўна, цмокі лясныя,
Схаваўшыся, спяць да пары,
Спавіваючы кольцамі
Станы разложыстых дрэваў.
А па зморшчках кары
Пішуць мудрасць сваю мурашы:
«Мы выходзім з зямлі,
І ўсе некалі будзем — зямля».
Цмокі спяць, і ім сніцца,
Як побач спяшаюцца
Жыць
Секачы,
І буслы,
Мурашы,
І рапухі,
І я.
***
Ах, як многа жыве
Незямной тугі
Ў цёмных звівах
Асенняй вады!
Завірыць бы ёй,
узняцца,
успеніцца б —
ды
закаваная ў берагі.
Аплятае трывала
сухі трыснёг,
сушыць горыччу
змрочны палын.
А зямлю колкі іней
Ужо аблёг,
Цяжка давіць
Нябесная стынь.
Як тужліва,
са скаргаю
шэпча рака,
як уздыхае яна
ў паўсне…
Зачарпну вады,
намачыўшы рукаў, —
як магу,
суцешу яе.
Кола дзён
Белы снег
На зямлю
Ляжа.
«Я цябе напаю», —
Скажа.
Белы свет,
Быццам снег,
Чысты,
Прарасце
Ў парастках
Лісця.
Снег растане,
Паўстане —
Квецень.
Яблык у садзе,
Як сонца,
Свеціць.
Сонца голаў закружыць —
Аж млосна.
Падбірае
паданцы
восень.
Іней сцелецца,
срэбрам —
звяжа.
…Белы снег
на зямлю
ляжа.
Прадчуванне
Неба падае
Проста ў лужыны,
І дрыжаць аскялёпкі блакіту.
За гарбатаю,
Трохі прастуджаным,
Добра марыцца
Аб нязбытным.
І размова, такая звыклая,
Уваходзіць
У свае каляіны.
І здаецца:
Пра нешта забыла я
Ці — драбочак сябе
Згубіла.
Нешта ў трубах
Варушыцца і бурчыць,
Падае свой
Звярыны зык.
Быццам хоча нас
Нечаму навучыць
Гарадскі замучаны
Дамавік.
А на кухні,
Ведаеш, пад акном,
Дзе і цёмны,
І ўтульны кут,
Скразнячок малы
Свой наладзіў дом
І, здаецца,
Прыжыўся тут.
Кроплі з грукатам дробным
Стукаюць у шкло,
Разбіваючы люстра сну.
Запалю ва ўсёй кватэры
Святло
І ўпушчу да сябе
Вясну.
Варожба
Горкі палын
Набяры ў прыпол,
Пахкія руты лісткі.
Камнем цяжкім
Упадзе сакол
За зайцам
У мох сухі.
Зёлкі спалі,
а попел — развей
На скрыжаванні пустым.
Вецер закруціць,
Закружыць,
Але
Вернецца
Верны
Палын.
Сонца на досвітку грае.
Ляціць
Кліч
Напярэймы журбе
Рута й палын
Не будуць
Маніць —
Любага
Вернуць табе.
***
А на вейках дрыжыць пытанне —
Не зададзенае яшчэ.
Не адлюбленыя каханні
Аніяк
Не разбіць ушчэнт.
Назаўжды у адно спавіты
Непадзеленыя раней
Эпізоды з пражытых жыццяў
У крыжаванцы
З праяў і дзей.
Неадступны і непазбежны,
Крочыць толькі наперад час.
На такія пытанні, зрэшты,
Толькі ён і дае
адказ.
***
Скажуць:
«Гэтак было і будзе.
Будзь — як людзі.
Не ўзірайся ў зорныя высі.
Прыстасуйся.
Змірыся».
Скажуць:
«Рабі,
Як усе.
Так, як прынята.
Прамаўчы!
Хай перакіпяць
Словы
За вуснамі сцятымі.
Памагчы?
Вось табе —
Ніткі з іголкай.
Забіся ў куток
І зашый сабе рот
На золку».
Скажуць
Яшчэ і яшчэ.
А ты вушы рукамі прыкрыеш.
А ты словы чужыя з вачэй
Пад дажджамі вясновымі змыеш.
Ведай: слова часам
Можа сагрэць,
Як неастылыя вуглі
Ў прыску.
Захавай,
зберажы
сябе
тут,
каля самага сэрца
блізка.
Надрукавана ў "Маладосці"
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.