Свет запаўняецца словам…

Алесь ДУБРОЎСКІ-САРОЧАНКАЎ

нарадзіўся 18 лістапада 1976 года ў Навагрудку. Кандыдат філалагічных навук, дацэнт. Працуе на кафедры стылістыкі і літаратурнага рэдагавання Інстытута журналістыкі БДУ. Аўтар кніг паэзіі «Паміж небам і багнаю» (1997) і «Эстэтыка маўчання» (2011).

---

 

---

 

СВЕТ ЗАПАЎНЯЕЦЦА СЛОВАМ…

 

* * *

Выслізгвае з-пад ног Сусвет,

галактыкамі распадаецца,

кітайскай граматай планет

і зорак, радасцей і бед,

а дзе шукаць таго кітайца,

які б раскрыў яе сакрэт?

 

Бо сэнс выслізгвае з-пад ног,

бяздоннем робіцца дарога…

А ўсё таму, што кінуў Бог

пад ногі гэтыя так многа!

 

* * *

У дробязі стагоддзяў гіне веліч

няўлоўных і няўрымслівых хвілін.

Нябёсы ўжо даўно папунсавелі,

і пахіснуўся свету равелін,

а мы яшчэ так многа не паспелі,

недаглядзелі і не зразумелі…

 

У дробязі галактыкі схавана

бяздонне кроплі, глыбіня цюльпана,

як бездань духу, чый схаваны след

у дробязі сталіц, дзяржаў, планет.

 

* * *

Дзень складаецца з 12 гадзін. …У апошнія тры гадзіны Бог гуляе з Левіяфанам.

                                                                                                             Талмуд

Сусвет ад самай маладосці

гуляе ў форму, колер, гук.

Святую радасць прыгажосці

быццё не выпускае з рук.

 

І хай пытаюцца прафаны

пра сэнс свяшчэннае гульні —

гуляе Бог з Левіяфанам.

Гуляе Ён… На свет зірні

 

і ўбач: ад самага маленства

закон у чалавецтва ёсць:

мастак стварае прыгажосць

паміж гульнёй і набажэнствам.

 

* * *

Аўтар можа сказаць пра тэкст: «Гэта ёсць цела маё».

Кевін Дж. Ванхузер

Вось цела маё — чорных літар слупкі,

і целу няўтульна штосьці.

Дзе змогуць нямоглыя рыфмы, радкі

сагрэць свае змерзлыя косці?

 

Няма ім жытла, бо прастора і час —

зусім нетрывалы падмурак.

Магчыма, прытуліць бяздомных нас

хіба што тая віхура,

 

што вые так страшна за цёмным шклом…

Дык вось які голас раю!

А мы ўсё ж упарта ідзём напралом

і вечнасць ствараем.

 

* * *

Сон, пачакай яшчэ:

мне радок дапісаць неабходна.

Перад абліччам начэй

без радкоў рыфмаваных маркотна.

 

Розум пад поўняю вэндзіцца

перад тугой існавання.

Перад абліччам бяссэнсіцы

выйсце адно — рыфмаванне.

 

Шлях свой сугуччам жалезным

зрыфмую з Сусвету гмахам

перад абліччам бездані,

перад маўклівым жахам.

 

Перад абліччам пустэчы

кожны кароль — голы.

Гэтую бездань не рэчамі

можна запоўніць, а голасам.

 

Свет запаўняецца Словам…

Хуткая плынь ракі…

Ноч, пачакай: я нанова

перапішу радкі!