Мастак-кераміст Вольга Угрыновіч і яе калекцыя «Летапіс ДРЭВА»

Як маленькія лісцейкі складаюць частку вялікага моцнага дрэва, так і кожны з нас, хто жыве на беларускай зямлі, складае частку беларускай нацыі. Так кажа пра філасофію сваёй калекцыі «Летапіс ДРЭВА» мастак-кераміст Вольга Угрыновіч. Яна зрабіла тэму прыроды галоўнай у сваёй творчасці і дасягнула вышынь у мастацтве керамікі, як мала хто ў названай тэхналогіі.

Свой першы сподачак яна распісала ў пяць гадоў. Бацька, які ўсё жыццё выкладаў у Акадэміі мастацтваў, сур'ёзна займаўся народнай керамікай, нярэдка браў дзяўчынку з сабой на заняткі. І каб дзіця не перашкаджала студэнтам, даваў ёй талерачкі і керамічныя фарбы...

«Але ўсведамленне таго, што кераміка — гэта маё, што яна мяне абрала, прыйшло толькі на трэцім курсе, — распавядае Вольга. — Калі вярнулася з практыкі з Канакова, дзе паспрабавала працаваць з фаянсам, рабіць роспіс каляровымі маёлікамі, якімі цяпер і займаюся». Выдатная адукацыя на акадэмічнай кафедры керамікі, базавую школу якой, грунтуючыся на народных промыслах, і стварыў яе бацька Уладзімір Вікенцьевіч Угрыновіч, вера ў бачыўшых залатое сячэнне народных майстроў, захапленне гісторыяй і легендамі роднага краю дапамаглі Вользе выбраць свой творчы шлях. Мікс з класікі і авангарду — вось што стварае славуты і вядомы брэнд «UgrіnOVіch» — калекцыі «Гербарый», «Папараць-кветка», распачатая яшчэ бацькам «Пялёсткавая»...

«Пры гэтым я не спрабую спаборнічаць з прыродай, — кажа Вольга. — Бо лепш за прыроду нічога не прыдумаеш. На маіх талерках і кубках, як на кавалачках зямлі, усяго толькі адбіваецца лісце...» Часам вобразы новых калекцый быццам падказвае генетычная памяць. Так убачыла Вольга сваю папараць, як старажытны адбітак на вуглі, свой сімвал шчасця, які дорыць зараз усім, хто бачыць яе работы ў музеях або шматлікіх галерэях у краіне і за яе межамі.

Цэлую калекцыю будучых вытанчаных упрыгажэнняў дамоў і музейных вітрын я ўбачыла ў вялікай майстэрні мастачкі. Тут разгорнута цэлая вытворчасць — такая спецыфіка керамічнай творчасці. Адну з трох печаў Вольга майстравала сама. Ёй, прыгожай і далікатнай жанчыне, прыходзіцца цягаць тоны гліны, думаць аб пагрузцы, выгрузцы... У гэткім асяродку пакуль толькі выношваецца мара аб уласнай краме-галерэі.

Вольга заўсёды з пяшчотай гаворыць пра кераміку. Вось і цяпер, сядзім у закутку майстэрні, і я, удыхаючы востры водар абпаленай гліны, слухаю Вользін аповед пра тое, які гэта тонкі і высакародны матэрыял. І калі выкарыстоўваць яго прафесійна, ён дакладна перадасць кожны рух рук мастака, дапаможа яму выказаць эмоцыі і пачуцці. Радасць і задавальненне ад працы з глінай абавязкова вернуцца цяплом і дабром.

Лідзія ПЕРАСЫПКІНА