У творчасці, як і ў жыцці, кожны абірае свой шлях. Нехта стварае свой уласны свет і ціхенька, паўшэптам кажа толькі пра самае дарагое і асабістае. А нехта — не баіцца казаць на поўны голас, жыве клопатам пра мінулае і будучыню ўсёй краіны, роднага народа. Думаецца, да ліку апошніх можна аднесці і паэта Міколу Мятліцкага, аб чым сведчаць і яго новыя вершы.
* * *
Паэт — дзяжурны па планеце,
Ён сочыць з раніцы самой,
Якое зноў надвор'е ў свеце,
Ці не запахла дзе вайной.
За род людскі перажывае,
Калі цячэ бязвінна кроў,
Калі матуля ў дол хавае,
Слязу каўтаючы, сыноў.
Яго душа ад жалю стыне,
Трымціць, нібы на дрэве ліст,
Калі сусветныя святыні
Ўзрывае-нішчыць тэрарыст.
Крывёю сэрца абальецца,
І пройдзе боль па ім, як шрот,
Калі знянацку разаб'ецца,
З нябёс упаўшы, самалёт.
Усё ў паэта на прыкмеце,
За ўсіх душой хварэе ён.
Паэт — дзяжурны па планеце,
І застанецца ім спакон.
* * *
Дакоскі, дажынкі, дакопкі —
Рух працы людской нетаропкі.
Луг спелы ў надрэччы бліз вёскі —
Звінелі касою дакоскі.
Пакоша лягла пад нагамі,
А далеч — паўстала стагамі.
Святла не гублялі й хвілінкі,
Спяшалі на ніву дажынкі.
Дзень жніўны, і росны, і зябкі,
Стаўляў снапы шчыльна у бабкі.
А верасень значыў дакопкі
Разварыстай бульбаю сопкай.
Капцы і бурты ладавалі —
Ад злосных марозаў хавалі.
Дакопкі, дажынкі, дакоскі —
Маленства майго адгалоскі.
* * *
За краіну сваю перад светам не сорамна,
З папялішч уваскрэсла, красуе-жыве.
Неба ноччу расшыта ірдзістымі зорамі,
Дзень мядзвянай расой зазвініць у траве.
Старажылы-дубы на суках сонца ўскінулі
У вячыстую сінь прамяністых нябёс.
Цені скрухі былой, неадольнае, згінулі,
Адступілася цемра — сышла за алёс.
Ты жывеш, Беларусь, з мазаля спаконвечнага,
Дорыш свету цяпло і душы чысціню.
Ды за часы усе так лагодна прасвечвае
Сонца рэк і азёр сінь-ваду ўпершыню.
Навальніцы-грамы — толькі кволае водгулле
Неаглухлых баёў, кананад франтавых.
Чырвань ранішніх зор — толькі цьмяныя водбліскі
Не пагаслых у славе сцягоў баявых.
Над разлогамі ніў, над шляхамі быліннымі,
Над красою старых, маладых гарадоў,
Размахнуўся шырока крыламі буслінымі
Век твой новы,
Што з мірам і шчасцем прыйшоў.
Мікола МЯТЛІЦКІ
Фота Кастуся ДРОБАВА
Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве
Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.