Алесь Емяльянаў-Шыловіч. Вершы

Емяльянаў-Шыловіч Алесь Віктаравіч нарадзіўся 23 студзеня 1987 г. ў Крычаве. Скончыў біялагічны факультет Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (2013).

Друкаваўся ў часопісах «Маладосць», «Дзеяслоў», «Верасень», «Тэрмапілы», штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва», альманаху «Тэксты», калектыўных зборніках. Аўтар кнігі вершаў «Парасонечнасць» (2014). Творы перакладаліся на польскую і сербскую мовы.

Пераможца (2-е месца) конкурса перакладу паэзіі Віславы Шымборскай на беларускую мову (2015). Рэдактар літпартала Textura.by.

 

Алесь Емяльянаў-Шыловіч. Вершы

 

Паветраны транспарт

 

* * *

Заінелыя целы асенняга лісця,

залатыя, бурштынавыя, кармазінавыя,

з брунатнымі ёднымі плямамі,

шаргацяць пад нагамі,

чакаюць,

пакуль першыя промні раніцы

слізгануць па шурпатай паверхні

і ўваскрасяць мерцвякоў,

а вецер уздыме іх на апошні танец.

Ці бачыў ты апошні танец

пажоўклага лісця?

Прыгожа й жахліва,

жахліва ведаць,

што танчыш апошні раз.

 

 

07.01.2012 ад Р. Х.

…і апоўначы ў вокнах тваіх не патухне святло

дзесь на ўсходзе сталіцы, на сёмым паверсе

трое ў белых адзеннях збяруцца ў цябе за сталом,

як сказана ў адной з распаўсюджаных версій

 

звяжуць рукі за спінаю, і, невядома чаму,

на пытанне імя ты адкажаш: марыся

дадасі, што язэп сышоў яшчэ год таму —

не паверыў, што сын ад святога з’явіўся;

 

і цябе забяруць на малочна-чырвоным аўто,

бо такую адну пакідаць небяспечна…

па-ранейшаму ў вокнах тваіх не патухне святло

й будзе лялька ў калысцы спяваць: «Святы вечар…»

 

 

ліст

 

начны сусед

сунеразмоўца мой

ліхтар

сем месяцаў амаль

мы не сварыліся

 

штоночы зазіраючы ў пакой

ты мне нічым не дакучаў

нічога не прасіў

а ў падарунак кожны раз

святло мне пакідаў

 

але мне час

бывай, стары,

не хілі галавы.

 

 

адліга

 

здымі пальчаткі —

на далонях снег,

не расстае,

агнём жывым гарыць.

апёкі пакідае —

мае непрыхаваныя пачуцці.

даруй, што балючыя —

пачуццё раставання снегу

вымагае шчырысці.

 

 

Падарожжа

 

Н. Ф.

 

і паменшаны ў дваццаць пяць тысяч разоў,

я на гомельскай мапе шукаю цябе.

нада мной замест неба і пацерак-зор

толькі шэрая столь, лямпы млосная бель

 

я па рэйках расстання праз горад іду,

і на чоўне чакання плыву цераз Сож.

мы з табою звязаныя рыфмамі душ,

ты палесская птушка, паўднёвы мой сон.

 

 

Білетніца

 

Маладой і прывабнай паненцы няўцям, —

чаго гэты дзяцюк надакучлівы хоча?

Проста мовіць, што ейныя срэбныя вочы

адкрываюць сабою вытокі быцця;

з імі неба бліжэе й лягчэе ўздых —

абагрэюць і жарсным жаданнем атруцяць,

бо калісьці й Адам спакусіўся на іх,

і чакае юнак трапятлівы той міг,

каб яшчэ раз праехаць па гэтым маршруце.

 

 

перасоўванне

 

кватэра пустая нібы Калахары

жоўты лінолеум і шпалеры

асабліва пэдкрэсліваюць

гэту метафару

 

апошнія дзесяць гадоў

я пачуваюся

бядашчым беларускім бедуінам

які не першы раз

пакідае кавалак чужое прасторы

 

з нядаўняй пары

вандруйма ўтраіх

і ствараем чарговы аазіс

у чыёйсьці панэльнай пустэльні