Жыхарка Верхнядзвінскага раёна Валянціна Марцінкевіч — адна з апошніх сведак жудаснай трагедыі вёскі Росіца. Валянціна Баляславаўна і да сёння адчувае той страх, які перажыла 9-гадовай дзяўчынкай падчас фашысцкай карнай аперацыі «Зімовы цуд», якая праводзілася ў Асвейскім, Расонскім, Полацкім і Верхнядзвінскім раёнах. З таго часу прайшло 74 гады, а жанчына ў лютаўскія дні зноў і зноў чуе несціханае рэха вайны, зноў не спіць па начах... Росіцкая трагедыя адбылася 16—18 лютага 1943 года: жыхароў вёскі і навакольных паселішчаў сагналі ў касцёл, здзекаваліся з іх, потым расстрэльвалі і палілі. Больш за паўтары тысячы людзей загінула ў агні. Валянціну разам з мамай і маленькай сястрычкай павезлі ў дзіцячы канцлагер Саласпілс. Яе маці прайшла і іншыя канцлагеры — Бухенвальд і Асвенцім.
У руках Валянціны Марцінкевіч часта можна ўбачыць малітоўны ружанец, які ёй падчас першага прычасця ахвяраваў ксёндз Антоній Ляшчэвіч, той самы святар, які прыняў смерць разам з парафіянамі.
— Ружанец — мой анёл-ахоўнік, ён даваў мне сілы, веру, не раз выратоўваў ад смерці, даў дажыць да канца вайны, — з болем і хваляваннем кажа 83-гадовая жанчына.
Заўтра са сваім абярэгам Валянціна Марцінкевіч прыме ўдзел у жалобным малебне па росіцкіх ахвярах, пройдзе з іншымі вяскоўцамі дарогаю землякоў-пакутнікаў.
Анатоль КЛЯШЧУК, фота аўтара
Набор на бюджэтныя месцы павялічыцца.
Колькі ж каштуе гэты важны кампанент здаровага рацыёну зараз?
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
